Πάτερ Αντώνιος: Ο παπάς που άλλαξε τον κόσμο
Πάτερ Αντώνιος : Ο νεαρός Παπαντώνης, έχει μια ολόκληρη ιστορία πίσω του. Συνεχίζει να μοιράζει αγάπη και να δίνει ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Και εμείς το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να γράφουμε για ανθρώπους σαν και αυτόν.
Το 1998 ο νεαρός ιερέας ήταν μόλις 26 ετών, όταν διορίστηκε στον Άγιο Γεώργιο της Ακαδημίας Πλάτωνος: «Θέλησα να γνωρίσω το πραγματικό ποίμνιο, να καταλάβω γιατί τα παιδιά ήταν παραβατικά. Γιατί έμεναν στο δρόμο σαν αγρίμια. Και γιατί έμπαιναν σε συμμορίες. Ένα απόγευμα λοιπόν, είδα κάτι έφηβους να παίζουν μπάσκετ. Τους πλησίασα. Έπαιξα και εγώ μπάσκετ μαζί τους φορώντας το ράσο. Ήταν η αρχή του ταξιδιού…»
Έτσι περιγράφει ο πατήρ Αντώνιος την αφετηρία της Κιβωτού του Κόσμου, αυτής μη κερδοσκοπικής οργάνωσης.
Τώρα, «πατήρ Αντώνιο» δεν τον λες εύκολα, έναν νεότατο άνθρωπο, αστραφτερό στην αύρα, αντίρροπο στην αυστηρότητα του μαύρου ράσου. Αμέτοχο επίσης της θρησκευτικής μελαγχολίας που μας συνήθισαν οι επαγγελματίες ιερείς των τελευταίων δεκαετιών.
Επίσης δεν τη λες «Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση». Μιλάμε για ένα ανθόκηπο του εθελοντισμού, πες την αυγουστιάτικη καταγάλανη παραλία, πες την οικουμενική αγκαλιά της αυταπάρνησης, αλλά μη τη γειώνεις τόσο γραφειοκρατικά ως ΜΚΟ.
«Είχα πείσμα ότι πρέπει να γίνει κάτι στη γειτονιά. Ήταν και δική μου ευθύνη αυτό. Έπρεπε να βγάλει κάποιος το φίδι από την τρύπα…» Γεννιέται λοιπόν η «Κιβωτός του Κόσμου».
Η Κιβωτός του Κόσμου του Πάτερ Αντώνιου
Για τους περίεργους είναι «Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός Ειδικής Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και Παιδιού». Αφοσιωμένος σε παιδιά υπό συνθήκες παραμέλησης και εγκατάλειψης, χωρίς ιατρική φροντίδα. Χωρίς μέλλον, τα περισσότερα από μονογονεϊκές οικογένειες, και πολλά χωρίς γονείς.
Η «Κιβωτός του Κόσμου» ιδρύθηκε το 1998 από τον εικοσιεξάχρονο ιερέα, τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου με όπλα την αγάπη του για τα παιδιά. Καθώς επίσης και την επιθυμία του για τη δημιουργία μιας φωλιάς στοργής και φροντίδας για τα παιδιά αυτά της «άλλης» Αθήνας.
Τι είναι τελικά η Κιβωτός; Και πώς από ένα απλό όραμα κατάφερε να φιλοξενεί σήμερα πάνω από 400 οικογένειες και να αξιοποιεί τουλάχιστον 500 εθελοντές;
«Η Κιβωτός του Κόσμου» μετράει σήμερα σχεδόν 13 χρόνια δράσης. «Ξεκίνησε από το καφενείο της ενορίας του Αγ. Γεωργίου στον Κολωνό όπου στεγάζονταν οι οικογένειες τις οποίες βοηθούσαμε. Τελικά ύστερα από 10 χρόνια μεταφερθήκαμε εδώ».
«Η Κιβωτός στεγάζει κόσμο που βρίσκεται σε ανάγκη και σε κίνδυνο. Κυρίως μητέρες με παιδιά. Οι μητέρες που έρχονται εδώ είναι κυρίως από την επαρχία και μετακομίζουν στην Αθήνα για να χαθούν μέσα στην ανωνυμία της μεγαλούπολης και να κάνουν μια νέα αρχή». Αυτήν τη στιγμή στην Κιβωτό φιλοξενούνται 320 παιδιά από τη νηπιακή ηλικία, αλλά και μεγαλύτερα.
Το όραμα του Πατέρα Αντώνιου
«Θα μπορούσε κάλλιστα η Κιβωτός να είναι ένα μεγάλο ορφανοτροφείο. Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μας. Χαρακτηριστικό μας είναι πως προσπαθούμε να κρατήσουμε κοντά τη μητέρα με το παιδί και γι’ αυτό έχουμε τον ξενώνα» λέει ο ίδιος.
«Η μητέρα έχει την επιμέλεια του παιδιού. Πάντα όμως με τη βοήθεια των κοινωνικών λειτουργών και των ψυχολόγων μέχρι να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της”.
«Δεν θέλουμε να ιδρυματοποιήσουμε αυτά τα παιδιά. Γι’ αυτό αν δεν υπάρχει ο γονιός, ψάχνουμε να βρούμε και κάποιον συγγενή. Ο οποίος θα μπορούσε να κάνει το παιδί να αισθανθεί πως δεν είναι μόνο του σε ένα κλειστό χώρο χωρίς κάποιο οικείο πρόσωπο.
Υπάρχουν επίσης πάρα πολλές οικογένειες οι οποίες ζουν στα όρια της φτώχειας. Δημιουργήσαμε ένα πρόγραμμα στεγαστικό και πάνω από 30 καταλύματα τα οποία συντηρούμε εμείς. Με τους δικούς μας πόρους, μόνο και μόνο για να κρατήσουμε τη μάνα κοντά στο παιδί. Να μην το εγκαταλείψει σε κάποιο ορφανοτροφείο».
Απολαύστε τον Πάτερ Αντώνιο στο βίντεο που ακολουθεί:
Οι άνθρωποι της Κιβωτού αναλαμβάνουν να γράψουν τα παιδιά στο σχολείο. Να τα διαβάσουν, να τα ταϊσουν και να τους προσφέρουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Για το έργο που παράγει η Κιβωτός του Κόσμου χρειάζονται βεβαίως πολλά χρήματα. Τα οποία συλλέγονται μέσα από τις προσφορές του απλού κόσμου.
«Οι κρατικοί φορείς ουσιαστικά δεν βοηθούν. Ο κόσμος που μας συμπαραστέκεται όμως -και ειδικά μέσα σε αυτή τη δύσκολη οικονομικά περίοδο- αυξάνεται συνεχώς».
Κι ύστερα λέμε κι εμείς ότι χριστιανίζουμε, λέμε ότι φιλανθρωπούμε, λέμε ότι νοιαζόμαστε… Όποιος μπορεί, όποιος πείθεται να στείλει ένα φιλί, όποιος δεν αυτοκτόνησε ακόμη βλέποντας ΤV, να μια φωτεινή διέξοδος αυτογνωσίας και αυθεντικής χαράς.
