Αλήθειες για διάσημους: Είναι αρκετά τελικά όσα δεν γνωρίζαμε για τους Έλληνες διάσημους
Αλήθειες για διάσημους: Είναι ιστορίες ζωής και μάλιστα λίγο ψυχοφθόρες, ανήκουν προς την δύσκολη πλευρά. Κι’ όμως μας τις μοιράστηκαν, μοιράστηκαν τον πόνο και την εμπειρία τους και μίλησαν ανοιχτά για τους δικούς τους δαίμονες. Για τα δικά τους θέματα. 9 διάσημοι μιλούν για όλα όσα τους προβλημάτισαν στην ζωή, άλλους λίγο, άλλους πολύ. Και εμείς… δεν μπορούμε παρά να τους ακούσουμε:
Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους: «Έχω δεχθεί πολλές φορές επικρίσεις για το ότι δεν πιστεύω και πολύ άσχημες. Βίαιες και πολύ έντονες χωρίς λόγο, γιατί εγώ δεν βρίζω κάποιον επειδή πιστεύει. Οπότε έχω και εγώ το δικαίωμα να μην με βρίζουν. Από μικρή είμαι άθεη. Ο μπαμπάς μου δεν πιστεύει, η μητέρα μου πίστευε, όχι φανατικά. Όσο για τα μυστήρια, έχουμε κάνει πολιτικό, αλλά έχουμε βαφτίσει τα παιδιά. Το έχουμε μοιράσει. Ο Φάνης είναι πιο παραδοσιακός, αλλά έχει αποδεχθεί ο ένας τον άλλον. Δεν έχει τεθεί όμως θέμα να κάνουμε θρησκευτικό γάμο».
Χαρούλα Αλεξίου: «Μπορεί να με ακούσετε να λέω σε λίγο καιρό ένα ντουέτο που έκανα με τη Γιασμίν Λεβί, που έχω γράψει στους στίχους στα ελληνικά κι εκείνη στα ισπανικά. Αλλά δε με “ακούει” η φωνή μου πια. Είπα ότι είναι καλύτερο να σταματήσω, δεν είναι σωστό».
Γιάννης Μπέζος: «Στην επικοινωνία είμαι ο πλέον ακατάλληλος. Δεν είναι το φόρτε μου και δεν πρόκειται να συνεργαστώ με ηθοποιό που δεν θέλω. Δεν είμαι ευρείας χρήσης, επιλέγω εγώ με ποιον θα μιλήσω και με ποιον θα κάνω παρέα».
Στηβ Ντούζος: «Από το 2001 είμαι καρδιοπαθής! Πέρασα 4 εμφράγματα, μία ανακοπή, έκανα 4 μπαλονάκια, 2 stent και έπεσα σε κώμα 40 μέρες! Έπαθα όλα αυτά τα προβλήματα υγείας γιατί ήμουν 40 χρόνια καπνιστής, πολλά κιλά, ποτά, ξενύχτια», έχει πει μεταξύ άλλων.
Περισσότερες αληθινές ιστορίες από διάσημους
Σταμάτης Φασουλής: Ο πατέρας μου δεν ήθελε με τίποτα να με δει ηθοποιό. Δεν μου είπε ποτέ μπράβο, αλλά αισθανόιαν σχεδόν τύψεις που μου είχε φερθεί αδιάφορα. Κάθε βράδυ έρχονταν οι γονείς μου να πιουν ένα ποτό και να δουν το νούμερο μου, και όταν έρχονταν να πουν καληνύχτα, ο πατέρας μου δεν ερχόταν.
Ερχόταν η μητέρα μου και μου έλεγε «ο μπαμπάς να σου πει καληνύχτα» και έλεγα ναι και τότε ερχόταν. Κάτι που έδειχνε ότι με σέβεται πάρα πολύ και ότι θέλει την άδεια να μου μιλήσει, εμένα που ήμουν στο σπίτι και δεν με έβλεπε, ήμουν αόρατος. Δεν με υποτιμούσε αλλά μου έκανε κάτι χειρότερο, δεν υπήρχα, με είχε εξαφανίσει».
Πάνος Ιωαννίδης: «Βρίσκομαι σε ένα πολυτελές πεντάστερο ξενοδοχείο, στη βίλα του Ναπολέοντα, στα σύνορα Ιταλίας-Ελβετίας, στη λίμνη Κομό, όπου μπαίνω σε μια πραγματικότητα που δεν υπήρχε καν στην φαντασία μου. Είδα πράγματα που δεν είχα καν φανταστεί, από θέμα οργάνωσης, πειθαρχίας, μεγάλης κουζίνας.
Προσαρμόζομαι και τότε βλέπω μπροστα μου ένα ριζοτο: θυμάμαι, αλά μιλανέζε, κίρινο, κλπ. Κάνω την αντιστοιχία με τα υπόλοιπα πιάτα και αναρωτιέμαι: έχουμε κάποιους αρρώστους; Πόσοι είναι άρρωστοι σήμερα; Νόμιζα ότι ήταν λαπάς, μου θύμισε τον λαπά της μαμάς μου. Σκέφτηκα τα χειρότερα! Μου λένε: «Έλληνα, αυτό είναι ριζότο. Εγώ το ριζότο τότε το ήξερα ως ρύζι με λαχανικά κομμένα μέσα, νερόβραστο, δίπλα σε ένα νουα κρέας».
Δημήτρης Σταρόβας: «Κάποια στιγμή πέρασα μια περίοδο, γύρω στο 2005 με 2007, που πήγαινα πολύ συχνά στο καζίνο. Είχα πάθει αυτήν την αρρώστια. Δεν καταστράφηκα οικονομικά αλλά μου έτρωγε πάρα πολύ χρόνο. Πήγαινα στη Θεσσαλονίκη, γιατί η σχέση μου ήταν τότε εκεί, έφτανα στις 4 το απόγευμα, με περίμενε η κοπέλα και εγώ πήγαινα στις έξι το πρωί. Μια, δύο, τρεις, σου λέει εντάξει».
