«Έδιωξα την οικογένειά μου από το σπίτι μου και δεν το μετανιώνω καθόλου
Όταν ο άντρας μου, ο Ορέστης, πέθανε, δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο να μείνω μόνη. Είχαμε περάσει πολλά χρόνια μαζί, δουλεύοντας και οργανώνοντας το σπίτι μας, και είχαμε σχεδιάσει πώς θα περάσουμε τα γεράματα μας. Αλλά η ζωή αποφάσισε αλλιώς. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών, η καρδιά του δεν άντεξε.
Μετά τον θάνατό του, ένιωσα ένα τεράστιο κενό στη ζωή μου. Λίγο καιρό μετά, ο γιος μου πρότεινε να έρθει να μείνει μαζί μου, λέγοντας ότι θα ήταν δύσκολο να μείνω μόνη και ότι θα ήταν εκεί για μένα όποτε τους χρειαστώ. Δέχτηκα την πρότασή του, αφού εκείνος και η οικογένειά του δεν είχαν δικό τους σπίτι και ζούσαν σε ενοικιαζόμενο. Μετά τον γάμο τους είχαν τρία παιδιά και τα χρήματά τους έφευγαν για να καλύψουν τις ανάγκες της οικογένειας.
Στην αρχή, σκέφτηκα ότι η παρουσία των παιδιών και των εγγονών μου στο σπίτι θα γεμίσει το κενό που ένιωθα. Ωστόσο, η συγκατοίκηση μαζί τους σύντομα έγινε αφόρητη. Ο συνεχής θόρυβος, τα παιδιά που απαιτούσαν προσοχή και η έλλειψη ησυχίας μετέτρεψαν την καθημερινότητά μου σε εφιάλτη.
Η νύφη μου, παρόλο που ήταν ευγενική, είχε δυσκολίες στο να διαχειριστεί τα παιδιά και το σπίτι. Υπήρχε πάντα ακαταστασία – παιχνίδια παντού, πράγματα που δεν ήταν στη θέση τους, ενώ εγώ πάντα αγαπούσα την τάξη. Μια μέρα, δεν άντεξα και είπα στον γιο μου ότι ήρθε η ώρα να βρουν το δικό τους σπίτι. Είναι ενήλικος και νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να αναλάβει την ευθύνη για την οικογένειά του.
fem 3Ο γιος μου δεν το αποδέχτηκε και πρότεινε ακόμα και να χωρίσουμε το διαμέρισμα. Ωστόσο, με τη βοήθεια ενός καλού δικηγόρου κατάφερα να υπερασπιστώ τα δικαιώματά μου στο σπίτι. Τελικά συμφώνησε να φύγει και επέστρεψε στο ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του. Τώρα, με κατηγορούν για την απόφασή μου, αλλά πραγματικά έχω κάνει λάθος;