Ρένα Παγκράτη: Οι άγνωστες πτυχές της ζωής της
Το 1949 γεννήθηκε στη Δάφνη, η Ρένα Παγκράτη, η οποία είχε καταγωγή από την Κέρκυρα. Από μικρή έδειξε την αγάπη και την έφεσή της στην υποκριτική, έτσι και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Όμως, κανείς δεν περίμενε πως η τόσο ταλαντούχα και χαρούμενη κοπέλα θα είχε τόσο τραγικό τέλος.
Οι πρώτες της εμφανίσεις σε ταινίες ξεκίνησαν από μικρή ηλικία, όταν ως «παιδί-θαύμα» έπαιξε στις ταινίες του Γιώργου Αρίωνα «Η γέφυρα της ευτυχίας» και «Όταν η ευτυχία προστάζει».
Συμμετείχε ακόμα στη ραδιοφωνική εκπομπή «Τα παραμύθια της θείας Λένας», με την Αντιγόνη Μεταξά. Η Ρένα Παγκράτη είχε γίνει διάσημη απ’ την τηλεόραση και τις καλτ ταινίες κάνοντας κατά κύριο λόγο την αφελή.
Όταν αυτοκτόνησε, η Ρένα Παγκράτη ήταν 49 ετών. Είχε γίνει διάσημη απ’ την τηλεόραση και τον ’80ς εμπορικό κινηματογράφο, όμως η μπογιά της είχε περάσει. Τα ψυχολογικά της προβλήματα σε συνδυασμό με την έλλειψη ενδιαφέροντος για τη δουλειά της την είχαν αφήσει μόνη και απένταρη. Κανείς δεν την έπαιρνε πια στο θέατρο, κι ας ήταν το μόνο που ήθελε να κάνει από παιδί.
Πέθανε στην Αθήνα στις 25 Ιουνίου 1998 από φαρμακευτική δηλητηρίαση. Ο θάνατός της ήταν αυτοκτονία, απόρροια της οικονομικής ανέχειας και της ανεργίας της τα τελευταία χρόνια. Σε σχετική επιστολή που βρέθηκε η ηθοποιός ανέφερε ότι εκτός από πολύ λίγους συναδέλφους της, κανένας άλλος δεν θέλησε να την προσλάβει. Η ζωή της μακριά από το σανίδι, ήταν αυτό που την έφερε σε οικονομικό και προσωπικό αδιέξοδο. Κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο του Βύρωνα.
Ρένα Παγκράτη: Η υποκριτική ήταν παιδικό της όνειρο
Η συμμετοχή της Ρένας Παγκράτη, στα μέσα της δεκαετίας του ’70 (1974) στο θρυλικό ελληνικό ροκ συγκρότημα «Νοστράδαμος» της έδωσε την ευκαιρία να το εκπληρώσει. Από εκεί την ανακάλυψε κι ο σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης, δίνοντάς της το ρόλο της χίπισσας Κάθριν στο γνωστό κι αγαπημένο σήριαλ της εποχής, το «Λούνα Παρκ».
O ρόλος εκείνος τη σημάδεψε. Το σίριαλ είχε τεράστια επιτυχία, και παίχτηκε στην ΕΡΤ από το 1974 ως το 1981. Έγινε πρώτο όνομα, όμως ο ρόλος της στο Λούνα Πάρκ την στιγμάτησε. Εκεί έπαιζε μια μια ατίθαση χίπισσα, ένα ξανθό παρτσακλό και τέτοιοι είναι και οι ρόλοι που θα της προτείνουν από εδώ και στο εξής.
Το 1979 παίζει στις «Γυναίκες στα Όπλα» με την Ρένα Βλαχοπούλου. Ακολουθούν ο «Ξεβράκωτος Ρωμιός το 1980, η ταινία «Η μανούλα, το μανούλι και ο παίδαρος» το 1982 και το «Βασικά καλησπέρα σας», του Γιάννη Δαλιανίδη, επίσης το 1982. Το 1983 συμμετέχει στο «Καμικάζι αγάπη μου» και το 1984 στο «Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ».
Ωστόσο, μετά το ’84 η Παγκράτη δυσκολεύτηκε να βρει δουλειές.
Η τελευταία καταγεγραμμένη βιντεοταινία στην οποία έπαιξε η Παγκράτη, ήταν το έργο του 1989 με τίτλο «Η Μαντόνα από τη Δραπετσώνα», όπου έπαιζε την υποτιθέμενη Μαντόνα.
Το 1992 έβγαλε έναν προσωπικό δίσκο που δεν πούλησε, και έκανε ένα γκεστ στην Λάμψη του Φώσκολου. Πέθανε στην Αθήνα στις 25 Ιουνίου 1998 από φαρμακευτική δηλητηρίαση. Τη βρήκε η αδερφή της στο σπίτι της. Ο θάνατός της ήταν αυτοκτονία, απόρροια της οικονομικής ανέχειας και της ανεργίας της τα τελευταία χρόνια. Σε σχετική επιστολή που βρέθηκε η ηθοποιός ανέφερε ότι εκτός από πολύ λίγους συναδέλφους της, κανένας άλλος δεν θέλησε να την προσλάβει.
Η μαρτυρία του Σωτήρη Τζεβελέκου για τη Ρένα Παγκράτη
Ο Σωτήρης Τζεβελέκος, ένας από τους πιο γνωστούς ηθοποιούς των περασμένων δεκαετιών, είχε αποφασίσει να σπάσει τη σιωπή του και να μιλήσει για το τραγικό τέλος της μοναδικής Ρένας Παγκράτη.
«Όποιος γνώριζε τη Ρένα θα καταλάβαινε, την ψυχούλα της, είχε πει στην αρχή της αφήγησής του. Ήταν ένα δοτικό άτομο και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτό ήταν που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση σε εκείνη. Ήταν πάντα χαμογελαστή» είχε πει ο ηθοποιός σε μεγάλη εφημερίδα, θυμίζοντας τις ξέγνοιαστες στιγμές που πέρασαν μαζί τόσο στα γυρίσματα της θρυλικής πλέον τηλεοπτικής σειράς «Λούνα Παρκ» του Γιάννη Δαλιανίδη, στην οποία συμπρωταγωνιστούσαν, όσο και στο θεατρικό σανίδι, όπου δούλεψαν μαζί για πολλές σεζόν.
«Πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια;» είχε απορήσει σαν να μη θέλει να πιστέψει ότι έχει περάσει τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα από τον άδικο και απρόσμενο χαμό της. Ήταν 25 Ιουνίου του 1998, όταν η Ρένα Παγκράτη, μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, ύστερα από πληθώρα φαρμάκων που είχε πάρει, βρέθηκε νεκρή μέσα στο διαμέρισμά της. Μια επιστολή που η αδερφή της βρήκε δίπλα στο άψυχο κορμί της καταδεικνύει περίτρανα τη μοναξιά και την απελπισία στην οποία είχε περιέλθει η σπουδαία ηθοποιός. Ο θάνατός της προκάλεσε ρίγη συγκίνησης στο πανελλήνιο, σε ένα τεράστιο κοινό που τη θαύμαζε, κυρίως μέσα από τους κινηματογραφικούς ρόλους της που είχαν αφήσει εποχή.
Ο μοναδικός ρόλος που της δόθηκε τη δεκαετία του ’90 και πριν από το άδοξο τέλος της ήταν ένας ρόλος στη «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου. Μετά τον ρόλο που της έδωσε ο Νίκος Φώσκολος, το τηλέφωνο δεν ξαναχτύπησε ποτέ. Πολλοί επιμένουν πως η ταύτιση της με συγκεκριμένους ρόλους στις βιντεοκασέτες του ’80, στο πλευρό του Στάθη Ψάλτη, ήταν τόσο δυνατή που δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο τηλεοπτικά και κάποιες περιστασιακές εμφανίσεις που έκανε σε τηλεοπτικές εκπομπές ως προσκεκλημένη δεν γέμιζαν την άδεια ψυχή της.
Ο φίλος της Σωτήρης Τζεβελέκος δεν θέλησε να μείνει στο τραγικό τέλος της. «Δεν θα ήθελα να πω πώς αισθάνθηκα όταν έμαθα το τέλος της Ρένας. Ας το αφήσουμε αυτό; σας παρακαλώ, γιατί δεν θέλω καν να θυμάμαι τις ώρες εκείνες» είχε πει θέλοντας να θυμίσει τις καλές εποχές, τότε που και οι δύο νέοι έπαιζαν στο πλευρό του Διονύση Παπαγιαννόπουλου στο «Λούνα Παρκ», κάνοντας τεράστια επιτυχία και μένοντας στην ιστορία με τους ρόλους που τους έδωσε ο Γιάννης Δαλιανίδης.
«Από τη συνεργασία μου με τη Ρένα μόνο καλά μπορώ να θυμάμαι. Καταρχήν, ήταν σωστή επαγγελματίας και πολύ τίμια απέναντι σε όλους τους συναδέλφους της. Ποτέ δεν είχε αδικήσει άνθρωπο και αυτό είναι κάπως σπάνιο στο δικό μας επάγγελμα» λέει ο ηθοποιός και συνεχίζει: «Η Ρένα ήταν υπέροχη και στο θρυλικό πλέον “Λούνα Παρκ”, αλλά και στο θέατρο. Ήταν μια κωμική ηθοποιός με αστείρευτο χιούμορ. Η Ρένα θα μπορούσε να προσθέσει ατάκες στα κείμενα της και να μην καταλάβει κανείς το παραμικρό, προκαλώντας όμως παράλληλα και πολύ γέλιο. Ήταν κάτι ιδιαίτερο» είχε τονίσει.
Όλο με χαμόγελο και πάντα να προσφέρει σε όλους. Μετά δεν γνωρίζω αν οι συνθήκες της ζωής και του επαγγέλματος μας την ανάγκασαν να κλειστεί στον εαυτό της. Γιατί, όπως γνωρίζετε, το επάγγελμα μας δεν έχει μόνο γέλιο και καλές στιγμές. Κάποια στιγμή χαθήκαμε με τη Ρένα, αλλάξαμε επαγγελματικούς δρόμους» είχε εξομολογηθεί ο συνάδελφός της.
«Όταν ένας άνθρωπος έχει φύγει εδώ και 20 χρόνια και ακόμα και σήμερα είναι τόσο αγαπητός, αυτό σημαίνει ότι έχει μείνει στις καρδιές όλων όσων τον αγάπησαν. Εγώ πάντα θα κουβαλάω τη Ρένα μέσα μου, γιατί ήταν ένα υπέροχο πλάσμα. Έτσι θέλω να την έχω, στις καλές και ωραίες στιγμές του μυαλού μου» είχε πει ο ηθοποιός μιλώντας με περισσή αγάπη για τη Ρένα Παγκράτη.