Λάμπρος Κωνσταντάρας: Το παράπονο πριν φύγει από τη ζωή
Λάμπρος Κωνσταντάρας : Αείμνηστος ηθοποιός. Άφησε την δική του ιστορία στον Ελληνικό κινηματογράφο. Παρά την τεράστια επιτυχία του, η ζωή του δεν ήταν ρόδινη. Πόσο μάλλον τα τελευταία χρόνια.
Στις 5 Ιουνίου 1985, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εικόνες» η τελευταία συνέντευξη του Λάμπρου Κωνσταντάρα στον Δημήτρη Λυμπερόπουλο, στη Βάρκιζα.
Ο δημοσιογράφος κατέγραψε την εμπειρία του από την συνάντηση με τον αγαπημένο πρωταγωνιστή. Καθώς η υγεία του ήταν πολύ επιβαρυμένη. Δεν μιλούσε. Έγραφε και κρατούσε σημειώσεις σε ένα μπλοκάκι. Δεν θύμιζε σε τίποτα τον λαμπερό Λάμπρο Κωνσταντάρα της δεκαετίας του 60.
Τα δημοσιεύματα της εποχής τον αποκαλούσαν ο «έγκλειστος της Βάρκιζας».
Εντελώς άφωνος μετά από δυο εγκεφαλικά, είχε αποσυρθεί από το θέατρο και τον κόσμο. Εδώ και δυο χρόνια ένας άνθρωπος μένει έγκλειστος στον ίδιο τον εαυτό του… Πρόκειται για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, που απομονωμένος σ΄ ένα διαμέρισμα στη Βάρκιζα. Με τη γυναίκα του Φιλιώ, δεν θέλει να μιλήσει με κανένα, αποφεύγει να διαβάσει εφημερίδα και να δει τηλεόραση.
Έγκλειστος ποιος; Ο Λάμπρος που όταν βρισκότανε σε αέναη κίνηση. Έσφυζε από ζωή πάνω στη σκηνή του θεάτρου, μπροστά στα φώτα και τις κάμερες, ανάμεσα στους φίλους και τις θαυμάστριες. Τώρα δεν μιλάει σε κανένα, παρά μόνο στη γυναίκα του Φιλιώ και στο γιό του Δημήτρη, όταν έρχεται να τον δει…
Οι κουβέντες του οι απαραίτητες, συνοδευόμενες από νοήματα.
Ναί – Όχι – Νερό… Λέξεις συντήρησης, απομόνωσης και γαλήνης, της σιωπής.
«Στο διάβoλo», λέει ο Λάμπρος. Είναι η μόνη φράση που βγαίνει πεντακάθαρα από το στόμα του. Και μετά γράφει στο χαρτί, με το αριστερό του χέρι, τρεις συγκλονιστικές λέξεις: «γιατί σε μένα;»…
Όταν τον είδα, βρισκόταν ανακαθιστός στο κρεβάτι του με φανελίτσα και σλιπάκι. Άντρακλας. Απαράλλαχτος όπως πριν 25 χρόνια, που έπαιζε τερματοφύλακας στην ομάδα των ηθοποιών κατά των δημοσιογράφων.
Η συνάντηση του Λάμπρου Κωνσταντάρα με τον δημοσιογράφο
-Γειά σου παιχταρά τερματοφύλακα, του είπα, έσκυψα και τον φίλησα.
Το βλέμμα του καρφώθηκε σαν μαχαιριά στα μάτια μου. Και τα δικά του, τα καταγάλανα, βουρκώσανε… Είμαι σίγουρος πως χάρηκε που τον είπα παιχταρά, παρά να τον εξυμνούσα ως ηθοποιό. Ή ως δον Ζουάν ή ως ρέκορντμαν ακροαματικότητας στη τηλεόραση, αφού ως «Λαμπρούκος» είχε πλησιάσει το εκατό τα εκατό!
Βουβός αλλά χαμογελαστός…Του μιλούσα και μου έγραφε στο μπλοκάκι…
– Θα ξανάρθω, του είπα.
Με κοίταξε κατάματα και έγραψε στο χαρτί «ίσως να μη ξανασυναντηθούμε…»
Φεύγοντας, είχα την εντύπωση ότι ο Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν άντεχε βουβός. Απομονωμένος από τον κόσμο… Ήθελε να φύγει, για να τον θυμούνται όπως ήταν στη ζωή, στη σκηνή και να μη σχολιάζουν με θλίψη ότι είχε χάσει τη φωνή του. Την ενεργητικότητά του, έγκλειστος σε ένα σπίτι μακριά από το θέατρο και το στούντιο.
Η εντύπωση έγινε πεποίθηση, όταν θυμήθηκα ότι την τελευταία του γραφή στο χαρτάκι, την έσκισε με νευρικότητα σε κομματάκια…
