Εξομολόγηση: «Γύρισα από τα καράβια και βρήκα τη γυναίκα μου με παιδί από άλλον – Θέλει να το μεγαλώσουμε μαζί»
Περίμενε να επιστρέψω και να μου εξηγήσει τα ανεξήγητα. Η γυναίκα μου, έμεινε έγκυος και δεν ξέρω από ποιον. Μάλιστα, δεν μπήκε καν στον κόπο να με ενημερώσει. Όλοι στο νησί με σχολιάζουν πίσω από την πλάτη μου και με λένε κερατά. Ή χωρίζουμε και την αφήνω να το μεγαλώσει μόνη της ή μένω και το μεγαλώνουμε μαζί. Τί να κάνω;
Γύρισα από τα καράβια και βρήκα τη γυναίκα μου με παιδί από άλλον. Θέλει να το μεγαλώσουμε μαζί
Με λένε Κώστα και είμαι ναυτικός. Τα τελευταία χρόνια μπαρκάρω κάνοντας μακρινά ταξίδια και λείπω από το σπίτι μου για μεγάλα διαστήματα. Στο παρελθόν πριν παντρευτώ μπορεί να έλειπα και δύο χρόνια αλλά από τότε που γνώρισα τη γυναίκα μου και παντρευτήκαμε φροντίζω να λείπω λιγότερο. Και εγώ και εκείνη είμαστε από το ίδιο νησί και είχαμε πολλά κοινά. Θέλαμε να παντρευτούμε όσο το δυνατό γρηγορότερα και να κάνουμε οικογένεια αλλά η δύσκολη φύση της δουλειάς μου δεν μας επέτρεψε να πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας τόσο γρήγορα όσο θέλαμε.
Πάνω που παντρευτήκαμε έφυγα και γύρισα μετά από 6 μήνες. Ξεκινήσαμε τις προσπάθειες για παιδάκι αλλά δεν έκατσε. Λίγους μήνες μετά ξανά έφυγα και στους τρεις μήνες επέστρεψα για να ξαναφύγω μία μέρα μετά και να γυρίσω μετά από 11 μήνες.
Το συγκλονιστικό μιας αληθινής εξομολόγησης
Τώρα θα μου πείτε το πρόβλημα που είναι… Μετά το τελευταίο 11μηνο βρήκα τη γυναίκα μου με ένα νεογέννητο μωράκι. Αν κάνετε τα μαθηματικά θα καταλάβετε πώς έμεινε έγκυος κατά τη διάρκεια του δεύτερου μήνα απουσίας μου. Το παιδί αυτό δεν είναι δικό μου! Γι’ αυτό τόσο καιρό δεν μου είχε πει τίποτα. Γι’ αυτό ούτε φωνή, ούτε ακρόαση και απορούσα τι συνέβη. Έμεινε έγκυος δεν ξέρω από ποιον και δεν μπήκε καν στον κόπο να με ενημερώσει. Περίμενε να επιστρέψω και να μου εξηγήσει τα ανεξήγητα: Ότι δηλαδή δεν άντεχε άλλο την απουσία μου και ότι είχε ανάγκη από μία αντρική συντροφιά γι’ αυτό και τα φτιαξε με κάποιον από το νησί και πριν καλά-καλά το καταλάβει έμεινε έγκυος αλλά δεν ήθελε να το ρίξει γι’ αυτό και το γέννησε με την ελπίδα εγώ να τη συγχωρέσω και να το μεγαλώσουμε μαζί. Μου είπε ότι με αγαπάει, ότι δεν θέλει να με χάσει και από κείνη την ημέρα ζητάει επανειλημμένα συγγνώμη. Θέλει να το αποδεχτώ σαν δικό μου παιδί τη στιγμή που δεν ξέρω καν ποιος είναι ο πατέρας.
Όλοι στο νησί με σχολιάζουν πίσω από την πλάτη μου και με λένε κερατά. Το είχα υποψιαστεί από την προηγούμενη φορά που είχα έρθει από κάτι μισόλογα και κάτι περίεργα βλέμματα, αλλά δεν έδωσα σημασία. Νόμιζα ότι ήταν ιδέα μου, να τελικά που όμως δεν ήταν.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Πλέον φοβάμαι και να φύγω μήπως γυρίζοντας τη βρω με τίποτα δίδυμα που δεν θα είναι ούτε αυτά δικά μου. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να κάνω μία σοβαρή κουβέντα μαζί της αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω τη διάθεση. Είμαι ακόμα πολύ σοκαρισμένος. Δύο τινά υπάρχουν. Ή χωρίζουμε και την αφήνω να το μεγαλώσει μόνη της ή μένω και το μεγαλώνουμε μαζί. Όποια επιλογή και να κάνω μου φαίνεται ιδιαίτερα σκληρή. Φοβάμαι να μείνω μήπως το έργο επαναληφθεί, αλλά από την άλλη την καταλαβαίνω μέχρι ενός σημείου. Τι να κάνω;
Κώστας