Αληθινή ιστορία: Συγκλονίζει η εγκαταλελειμένη Βαλεντίνα με τα λόγια της
Συγκλονίζει και συγκινεί βαθιά η ιστορία της Βαλεντίνας, που εγκαταλείφθηκε στο Πεδίον του Άρεως όταν ήταν μωρό. Μεταξύ άλλων η 52χρονη πλέον γυναίκα μας προτρέπει να μην κρίνουμε γρήγορα και εύκολα κανέναν μιας και δεν γνωρίζουμε στον σταυρό που κουβαλά ο καθένας στη ζωή του.
Η αληθινή ιστορία της Βαλεντίνας
«Διάβαζα την είδηση με το κοριτσάκι στο Χαλάνδρι που το εγκατέλειψε η μητέρα του σε παιδική χαρά και μου θυμίζει τόσο πολύ τη δική μου ιστορία, 52 χρόνια πριν.
Όταν ήμουν μωρό με εγκατέλειψαν στο Πεδίον Άρεως μέσα σε κουβέρτες. Φλεβάρης του 1970. Με άφησαν στο άγαλμα του Βασιλιά Κωνσταντίνου, στα σκαλιά. Με βρήκε μια κυρία που άκουσε το κλάμα μου και με πήρε σπίτι της.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η κόρη της δεν μπορούσε με τον άντρα της να κάνουν παιδί και εκείνη την εποχή η υιοθεσία δεν ήταν εύκολο πράγμα. Έκαναν κάτι χαρτιά τότε και με κράτησαν. Θείο δώρο για εκείνους!
Τα χρόνια πέρασαν εγώ μαμά και μπαμπά ήξερα τους γονείς που με βρήκαν στο πάρκο. Δεν μου είπε ποτέ κανείς για την εγκατάλειψη. Έφτασα 20 χρονών για να το μάθω και να μάθω και άλλα πράγματα γιατί είχαν βάλει ντετέκτιβ να ψάξει ώστε να σιγουρευτούν πως δεν θα με ζητήσει η βιολογική μου μάνα.
Δεν βρήκαν πολλά στοιχεία, το μόνο που τους βοήθησε να μάθουν κάποιες πληροφορίες είναι ότι μετά από λίγο καιρό, μια κοπέλα πήγαινε κάθε μέρα για ένα χρόνο στο άγαλμα του Κωνσταντίνου, στο ίδιο σημείο που με είχαν αφήσει και έκλαιγε.
Βαλεντίνα: «Γονείς μου είναι οι άνθρωποι που με βρήκαν στο δρόμο, με κράτησαν και με μεγάλωσαν»
Έψαξαν να μάθουν γι αυτή τη κοπέλα και πράγματι ρωτώντας στη γειτονιά της, έμαθαν ότι ήταν έγκυος από τον εραστή της που ήταν παντρεμένος με δύο παιδιά. Μόλις αυτός έμαθε για την εγκυμοσύνη την πίεζε για έκτρωση αλλά επειδή φοβόταν να κάνει, το κράτησε.
Μια μέρα οι γείτονες σταμάτησαν να τη βλέπουν με τη κοιλιά φουσκωμένη και τους είπε ότι το παιδί πέθανε στη γέννα.
Συνδυάζοντας τις ημερομηνίες και τα γεγονότα, οι δικοί μου κατάλαβαν πως αυτή ήταν η μητέρα μου. Μάλιστα μου έδωσαν τη διεύθυνσή της, αν ήθελα να πάω να τη βρω. Και πήγα.
Δυστυχώς δεν βρήκα κανέναν σε αυτό το σπίτι ούτε ήξεραν να μου πουν που είχε πάει η κοπέλα. Μου είπαν μόνο ότι ήξεραν πως είχε φύγει απ’ την Αθήνα. Την έλεγαν Χριστίνα.
Τώρα δεν ξέρω αν ζει ή αν πέθανε αλλά παρόλο που με άφησε, εγώ τη συγχωρώ. Καταλαβαίνω τη θέση της ειδικά εκείνη την εποχή και ευχαριστώ τους γονείς μου που μου έδωσαν τόση αγάπη.
Γιατί για μένα γονείς μου είναι οι άνθρωποι που με βρήκαν στο δρόμο, με κράτησαν και με μεγάλωσαν.
Για το μόνο που στενοχωριέμαι είναι που δεν γνώρισε τα εγγόνια της, δηλαδή τα παιδιά μου.
Μην κρίνετε, δεν ξέρετε τί γολγοθά περνά ο καθένας για να φτάνει σε τέτοια σημεία».
Βαλεντίνα