Τάσος Γιαννόπουλος: Η ζωή και το άδοξο τέλος του μεγάλου ηθοποιού
Πρόκειται για τον σπουδαίο μίμο, που είχε αφήσει τον Βασίλη Αυλωνίτη και τον Νίκο Σταυρίδη με το στόμα ανοιχτό, όταν εκτελούσε τις μιμήσεις του. Έμεινε στην ιστορία χάρη στον θρυλικό Κίτσο. Έναν βλάχο που μπέρδευε τα πάντα και τους πάντες και έφερε το… τσαρούχι και την χαρακτηριστική προφορά του βουνού σε κάθε ελληνικό σπίτι.
Στην πραγματικότητα αυτό έκανε στην ζωή του από μικρός ο Τάσος Γιαννόπουλος, ο οποίος γεννήθηκε το 1931 στον νομό Μεσσηνίας. Απλά τότε σανίδι και πανί ήταν για αυτόν το σχολείο και θεατές οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές του στους οποίους σκάρωνε κάθε πιθανή ή απίθανη φάρσα με την ικανότητά του να μιμείται όχι μόνο τα τότε αστέρια του σινεμά, αλλά και οποιονδήποτε του ζητούσαν.
Με ένα τέτοιο πηγαίο ταλέντο και με μόνιμη διάθεση για αυτοσαρκασμό δίχως το παραμικρό κόμπλεξ, δεν είναι καθόλου παράξενο που η επιθεώρηση και το λεγόμενο «ελαφρύ θέατρο» μετατράπηκε στον φυσικό του χώρο.
Τάσος Γιαννόπουλος: Το ταλέντο και η μοναδική προσωπικότητά του
Και φυσικά, εκεί εκτός από το ταλέντο του, μετέφερε και την μοναδική προσωπικότητά του, που κυριαρχούσε στα καμαρίνια και τα παρασκήνια. Δεν υπήρχε περίπτωση παράσταση ή γύρισμα να ολοκληρωνόταν χωρίς εκείνος να έχει στήσει κάποια φάρσα που να τους κάνει όλους να λυθούν στα γέλια, συνήθως μιμούμενος κάποιον συνάδελφό του ή ενσαρκώνοντας τον ρόλο που αργότερα θα τον έκανε ευρύτερα γνωστό και πολύ αγαπητό στον κόσμο. Τον θρυλικό Κίτσο από την Γαστούνη που ως περσόνα υπήρξε μια κατηγορία μόνη της.
Αυτός ο ιδιαίτερος και ακομπλεξάρισρος «βλάχος» μπήκε στις ζωές μας το 1967 με το καλτ (πια) διαμάντι «Πράκτωρ Κίτσος καλεί Γαστούνη» και ακολούθησαν το «Κίτσος, μίνι και σουβλάκι» (1968), το «Ο Κίτσος και τ’ αδέλφια του» (1968), το «Ένας ιππότης με τσαρούχια» (1968), το «Έμπαινε Κίτσο» (1968), το απίστευτο «Για ένα ταγάρι δολάρια» (1969), το «Γαμπρός από τη Γαστούνη» (1969), ενώ συνέχισε τις δικές του διασκευές κλασικών ταινιών με το «Ένας χίππυς με τσαρούχια» (1970) και την ίδια χρονιά πρωταγωνιστεί στο «Ένας Κίτσος στα μπουζούκια».
Ο Κίτσος της καρδιάς μας γύρισε συνολικά 14 φιλμ με πρωταγωνιστή τον δαιμόνιο, επιτήδειο, καταφερτζή, αλλά πάντα καλόκαρδο… βλαχαδερό, που πάντα όμως και ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση στην οποία θεωρητικά βρισκόταν ή την ταπεινή τάξη και καταγωγή του, παρέμενε πάντα λεβέντης και ντόμπρος απέναντι σε όλους. Και φυσικά είχε πάντοτε στο πλευρό του την Ζέτα, η οποία υποδύθηκε σε όλες της ταινίες την σύζυγό του. Ένα ρόλο που της έβγαινε με απόλυτη φυσικότητα αφού οι δυο τους ήταν ζευγάρι και στην ζωή.
Μέχρι να γνωρίσει την επιτυχία ως Κίτσος, ο Τάσος Γιαννόπουλος είχε συμμετάσχει σε περισσότερες από 50 παραγωγές πάντα σε δεύτερους και τρίτους ρόλους ή και σε απλά περάσματα, πάντοτε όμως –ανεξάρτητα από το μέγεθος του ρόλου- είχε την ικανότητα να μένει αξέχαστος στο κοινό, με το πηγαίο χιούμορ του και τον εκ φύσεως κωμικό χαρακτήρα του.
Η ιστορία του Τάσου Γιαννόπουλου
Μέσα στην δεκαετία του ’70 ο Γιαννόπουλος θα πρωταγωνιστήσει ακόμα στις ταινίες «Ο καουμπόη του Μεταξουργείου» (1971) και «Ο Πούσκας των Πετραλώνων» (1972) (που δεν είχαν σχέση με τον Κίτσο του) και στα… βλάχικα αριστουργήματα «Το πιο γρήγορο μπουζούκι» (1973), «Όλοι θα ζήσουμε» (1974), «Άγουρη σάρκα» (1974) και «Μπουζάνκα αλά ελληνικά» (1975).
Σίγουρα ξεχωριστή θέση στο βιογραφικό του κατέχει η διαφορετικού τύπου ερμηνεία του στο φιλμ Πατούχα του σκηνοθέτη Γιώργου Παπακώστα, όπου υποδύεται ένα κρητικόπουλο την εποχή της Τουρκοκρατίας, πρωταγωνιστώντας δίπλα σε ονόματα όπως ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος, η Μαρίκα Νέζερ και ο Αρτέμης Μάτσας.
Περίπου εκείνη την εποχή, όταν ο ίδιος ήταν μόλις 46 ετών και απολάμβανε την επιτυχία και την δημοφιλία του, ήρθε το ξαφνικό και αναπάντεχο τέλος που έπεσε σαν κεραυνός πάνω στην οικογένειά του. Χτυπημένος από κίρρωση του ήπατος, έφυγε από την ζωή μετά από ολιγοήμερη παραμονή του σε νοσοκομείο της Καλλιθέας στις 8 Νοεμβρίου του 1977.
Εκείνη την ημέρα πέθανε ο ταλαντούχος και ξεχωριστός Τάσος Γιαννόπουλος, τον οποίο ίσως σήμερα να είναι πολλοί που δεν θα τον αναγνώριζαν με το όνομά του. Κανείς από αυτούς, όμως, δεν θα ξεχάσει ποτέ τον ιδιαίτερο και ξεχωριστό Κίτσο του.