Θρησκευτικός θρύλος: Εμφανίζεται ο Θεός στις ζωές των ανθρώπων;
Παρακάτω ακολουθεί ένας θρησκευτικός θρύλος και μια αφήγηση ιστορίας που έχει πολλά να μας πει:
‘Υπάρχει ένας θρύλος στον οποίο ο Θεός εμφανίζεται στον καθένα μας μια φορά στη ζωή. Είναι σαν κάποια μορφή, ο γέρος, ο άντρας που κάθεται ήρεμα στο παγκάκι δίπλα μας… και τότε διακυβεύεται η μοίρα μας. Εξαρτάται από το πώς θα αντιδράσουμε σε αυτή την «τυχαία» συνάντηση. Τι λέμε; Τι θα κάνουμε;
Έζησε στον κόσμο ένας άντρας. Είχε τρία όνειρα: να έχει μια καλά πληρωμένη δουλειά, να παντρευτεί μια όμορφη γυναικά και να γίνει παγκοσμίως διάσημος. Σε ένα κρύο χειμώνα, ο άνθρωπος βιάζεται για μια συνέντευξη σε μια διάσημη εταιρεία. Ένας μεγάλος άντρας ήταν στο έδαφος μπροστά του. Ο άνθρωπος κοίταξε τον πεσόντα νόμιζε ότι ήταν μεθυσμένος και δεν του έδωσε ένα χέρι. Έτσι κατάφερε να μην αργήσει για την προγραμματισμένη συνάντηση.
Ωστόσο, η συνέντευξη απέτυχε και δεν τον πήραν στη δουλειά. Μια φορά, μια όμορφη καλοκαιρινή νύχτα, ο άνθρωπος περπατούσε γύρω από τους δρόμους της πόλης. Σταμάτησε και έβλεπε την παράσταση των ηθοποιών του δρόμου. Δεν υπήρχαν πολλοί παρευρισκόμενοι, αλλά οι ηθοποιοί που συνήθιζαν να παίζουν το στούτζες ήταν συναρπαστικό και χαρούμενο. Μετά το τέλος, υπήρξε ένα χειροκρότημα και οι θεατές άρχισαν να αυξάνονται.
Η συνέχεια του θρησκευτικού θρύλου: “Και ο δικός μας πήγε να φύγει, αλλά κάποιος τον άγγιξε στον ώμο”
Ήταν η πρωταγωνίστρια μια γριά γυναίκα ντυμένη και φτιαγμένη σαν κλόουν. Τον ρώτησε αν του άρεσε αυτό που είδε και πως εκτιμά το παιχνίδι των ηθοποιών. Ο τύπος δεν ήθελε να μιλήσει, και νόμιζε ότι θα δείξει το καπέλο της για να βάλει κάποια χρήματα μέσα. Γύρισε χωρίς να πει τίποτα χωρίς να χαμογελάει, ακόμα και χωρίς να την κοιτάει στα μάτια και γύρισε σπίτι. Βροχερή νύχτα.
Ο τύπος γύρισε από τα γενέθλια ενός φίλου. Ήταν πολύ κουρασμένος, και ονειρευόταν ένα αρωματικό μπάνιο και χνουδωτά σεντόνια. Ξαφνικά άκουσε μια υπόκωφο κραυγή. Μια γυναίκα καθόταν στον πάγκο έξω από την είσοδο του και έκλαιγε ήσυχα. Χωρίς ομπρέλα. Όταν είδε τον άνθρωπό μας, του ζήτησε βοήθεια. Έγινε ένα ατύχημα στην οικογένεια.
Απλά ήθελε να μιλήσει σε κάποιον. Ο τύπος σταμάτησε για δευτερόλεπτα, αλλά εισήχθη στην μπανιέρα και στο ζεστό κρεβάτι και μπήκε γρήγορα στην είσοδο του.
Η ζωή του ήταν άθλια. Πέθανε μόνος του .Ήδη στον παράδεισο, ο άνθρωπος γνώρισε τον φύλακα άγγελο του, τον αιώνιο φίλο του.– Ξέρεις, έχω ζήσει αρκετά δυστυχισμένα και ανούσια. Είχα τρία όνειρα, αλλά δεν έγιναν πραγματικότητα. Κρίμα. Φίλε μου, έκανα τα πάντα για να κάνω τα όνειρά σου πραγματικότητα, αλλά για να συμβεί αυτό, το μόνο που χρειαζόμουν ήταν το χέρι σου, τα μάτια σου και την καρδιά σου. – Για ποιο πράγμα;
“Ήταν ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας που ήθελες να δουλέψεις. Περίμενες μια λαμπρή καριέρα”, θρησκευτικός θρύλος
– Θυμάσαι αυτόν που έπεσε μπροστά σου στον διάδρομο; Ήταν ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας που ήθελες να δουλέψεις. Περίμενες μια λαμπρή καριέρα. Το μόνο που ήθελε ήταν το χέρι σου. – Τι λες γι ‘ αυτόν την κλόουν, την θυμάσαι; Ποιος σε σταμάτησε με μια ερώτηση εκείνο το βράδυ; Για την ακρίβεια, ήταν μια όμορφη νέα ταλαντούχα ηθοποιός, που φτιάχτηκε σαν γριά. Σε ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Σε περίμενε ένα ευτυχισμένο μέλλον, παιδιά, από αγάπη. Το μόνο που ήθελες ήταν τα μάτια σου.
– Έλα, θυμήσου τη γυναίκα στον πάγκο δίπλα στην είσοδο σου. Ναι, ναι, η γυναίκα που κλαίει που σε σταμάτησε και σου ζήτησε να καθίσεις για λίγο μόνο για να μιλήσεις. Ήταν διάσημη συγγραφέας. Είχε μια κρίση στην οικογένειά της, και χρειαζόταν ψυχική υποστήριξη. Δεν ασχολήθηκες. Αν την είχες καλέσει για ένα φλιτζάνι τσάι στο σπίτι της θα είχε γράψει αργότερα ένα βιβλίο για να πει την ιστορία.
Το βιβλίο θα ήταν BESTSELLER θα είχε δημοσιευτεί στα εκατομμύρια αντίτυπα του κόσμου, και θα ήσουν διάσημος. Γιατί στον πρόλογό της, θα έβαζε το όνομα σου και θα σου έλεγε πως της γύρισες τη ζωή εκείνη τη νύχτα και την ενέπνευσες για το βιβλίο. Το μόνο που ήθελε ήταν η καρδιά σου. Ακούστε τον κόσμο γύρω σας, σας προσφέρει τόσες πολλές ευκαιρίες. Και για βοήθεια, πρέπει να μάθουμε όχι μόνο πως να το θέλουμε, αλλά πως με αξιοπρέπεια να το δεχτούμε…».
