Η σχέση μεταξύ του Στέλιου Καζαντζίδη και του Διονύση Σαββόπουλου είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και πολυσυζητημένες στην ιστορία της ελληνικής μουσικής σκηνής.
Αν και οι δύο καλλιτέχνες προέρχονται από διαφορετικά μουσικά και κοινωνικά περιβάλλοντα, η σύνδεσή τους υπήρξε πολυδιάστατη και καθοριστική για την πορεία τους.
Στέλιος Καζαντζίδης: Η Φωνή του Λαού
Ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν ένας από τους πιο εμβληματικούς τραγουδιστές του λαϊκού τραγουδιού στην Ελλάδα. Με φωνή βαθιά, γεμάτη συναίσθημα και πίκρα, τραγούδησε για τα βάσανα του λαού, τη φτώχεια, την ξενιτιά και τον έρωτα. Ο Καζαντζίδης έγινε η φωνή των καταπιεσμένων, των εργατών και των μεταναστών, και η μουσική του επηρέασε βαθιά την ελληνική κουλτούρα.
Διονύσης Σαββόπουλος: Ο Μοντέρνος Τροβαδούρος
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, από την άλλη, αντιπροσωπεύει έναν διαφορετικό κόσμο στη μουσική σκηνή. Με έντονες επιρροές από την ευρωπαϊκή και αμερικανική μουσική, καθώς και από τη λογοτεχνία και την ποίηση, ο Σαββόπουλος κατάφερε να συνδυάσει το παραδοσιακό με το σύγχρονο, δημιουργώντας ένα νέο ύφος που απευθυνόταν σε μια πιο μορφωμένη, αστική νεολαία. Η μουσική του είχε έντονα πολιτικά μηνύματα, ενώ ταυτόχρονα εκφράζει και τις υπαρξιακές ανησυχίες της εποχής του.
Η Σχέση τους: Αντιπαραθέσεις και Αλληλοεκτίμηση
Η σχέση των δύο καλλιτεχνών δεν ήταν ποτέ απλή. Σε προσωπικό επίπεδο, οι δύο άνδρες είχαν πολύ διαφορετικές προσωπικότητες και προσεγγίσεις στη ζωή και την τέχνη. Ο Καζαντζίδης, με την αυστηρότητα και την προσήλωσή του στο λαϊκό τραγούδι, θεωρούσε τον εαυτό του υπηρέτη του λαού, ενώ ο Σαββόπουλος ήταν πιο ανοιχτός σε πειραματισμούς και θεωρούσε τη μουσική ως μέσο έκφρασης των σκέψεων και των συναισθημάτων του.
Ωστόσο, δεν έλειψαν οι στιγμές όπου οι δύο καλλιτέχνες εξέφρασαν τον αλληλοσεβασμό τους. Ο Σαββόπουλος είχε εκφράσει την εκτίμησή του για την ερμηνεία και την προσφορά του Καζαντζίδη, αναγνωρίζοντας τη σημασία του στη διαμόρφωση της ελληνικής μουσικής ταυτότητας. Από την άλλη, ο Καζαντζίδης, αν και συχνά ασκούσε κριτική στη νεότερη γενιά μουσικών, αναγνώρισε τον Σαββόπουλο ως έναν σημαντικό και ταλαντούχο δημιουργό.
Οι δυο τους έφτασαν πολύ κοντά στο να συνεργαστούν, με τον Σαββόπουλο να εξομολογείται στο στο βιβλίο «Στέλιος Καζαντζίδης-αφιέρωμα» του Θωμά Κοροβίνη, το παρασκήνιο από τη σχεδόν συνεργασία τους. Ήταν ένα μεγάλο τραγούδι που αργότερα έκανε επιτυχία τραγουδώντας το ο ίδιος ο Διονύσης Σαββόπουλος αλλά και ο Νότης Σφακιανάκης μερικές δεκαετίες μετά.
Η εξομολόγηση του Σαββόπουλου
«Ήθελα πολύ να πει το τραγούδι μου “Σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή”. Τον γνώρισα, βρεθήκαμε στο Μεγάλο Πεύκο. Κι έγινε ολόκληρη ιστορία για να καταλήξουμε. Ετσι ήταν οι λαϊκοί οι παλιότεροι.
Θυμάμαι τι έγινε όταν έδωσα στον Μιχάλη Μενιδιάτη το τραγούδι “Λαϊκός τραγουδιστής”, που λέει “όμως, τούτη η θητεία δεν σταματάει πουθενά”, για την ταινία “Happy Day” του Βούλγαρη. Μαζεύτηκαν τότε ο Μενιδιάτης, ο αδερφός του, μαζί με τις γυναίκες τους και με τον Άκη Πάνου, το κουβεντιάσανε, για να αποφανθεί ο Άκης Πάνου, ο οποίος έδωσε εντέλει το οκέι και το είπε ο Μενιδιάτης το τραγούδι.
Έτσι και με τον Στέλιο. Ενώ το συζητήσαμε, το δοκιμάσαμε, το ετοιμάσαμε σε πρόβα με την κιθάρα – μάλιστα μου λέει, “εσύ την έφτιαξες αυτή την κιθάρα, μπράβο”, νόμιζε ότι φτιάχνω και την κιθάρα που παίζω – μαγειρεύτηκε πολύ για να παρθεί η απόφαση. Τελικά με διάφορες προφάσεις δεν ήρθε στο ραντεβού. Μέσα μου το περίμενα, ήξερα ότι δεν θα το πει ο Στέλιος, δεν ήθελε, το φοβόταν το τραγούδι, τα λόγια του».
