Τζάκι Κένεντι: Το τέλος της ζωής της πρώη πρώτης Κυρίας
Τζάκι Κένεντι: Η ίδια ήταν η Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ. Υπήρξε χήρα για ολόκληρο το Έθνος. Αντιπροσώπευε τα ιδανικά της εποχής της. Ανέλαβε αρμοδιότητες, δείχνοντας ενδιαφέρον για τον πολιτισμό. Ήταν και διάσημη και σικ. Αυτή ήταν η Τζάκι Κένεντι Ωνάση.
Τα τελευταία Χριστούγεννα της Τζάκι ήταν το 1993. Ίσως ήταν και τα πιο όμορφα, αφού τα πέρασε μαζί με τα πιο αγαπημένα της πρόσωπα: τα παιδιά, τα εγγόνια της και τον τελευταίο σύντροφο της ζωής της Μόλις Τέμπλεσμαν. Aμέσως μετά φεύγουν μαζί για μια κρουαζιέρα στην Καραϊβική. Λίγες μέρες αργότερα, αρχίζει να νοιώθει δυνατούς πόνους στην κοιλιά. Κάνοντας ένα flashback της έρχεται στο μυαλό το ατύχημα που είχε το προηγούμενο φθινόπωρο όταν είχε πέσει από το άλογο και είχε μείνει αναίσθητη για 30 λεπτά.
Εκτός από μια πνευμονία που είχε περάσει το 1962, δεν είχε αρρωστήσει ποτέ σοβαρά. Ήταν ιδιαίτερα πειθαρχημένη τόσο με τη διατροφή της όσο και με τη γυμναστική. Αυτή τη φορά όμως, διαισθανόταν πως κάτι σοβαρό συνέβαινε. Η γνώμη των γιατρών είναι να διακόψει την κρουαζιέρα και να επιστρέψει το συντομότερο στη Νέα Υόρκη για να ξεκινήσει μια σειρά από εξετάσεις. Δυστυχώς, τα αποτελέσματα είναι άσχημα.
Η διάγνωση είναι καρκίνος. Η Τζάκι έχει λέμφωμα, Non Hodgins. Τα πολυαγαπημένα της παιδιά, Τζον και Καρολάιν, με το που μαθαίνουν τα δυσάρεστα νέα συγκλονίζονται κι έρχονται δίπλα της. Η κατάσταση είναι σοβαρή, όμως η ελπίδα δεν χάνεται. Ακόμα κι αν είναι τόσο μικρή. Την Τζάκι, άλλωστε, την έχουν αναλάβει οι καλύτεροι γιατροί και η οικογένειά της θα αντιμετώπιζε την κατάσταση τους καλύτερους γιατρούς και η οικογένειά της θα αντιμετώπιζε την κατάσταση ενωμένη. «Τι κι αν μου απομένουν μόνο πέντε χρόνια.
Έχω ζήσει τόσα πολλά, ήταν μια ωραία διαδρομή» λέει με απίστευτη στωικότητα. Η Τζάκι ήταν πάντα ψύχραιμη και λογική. Ό,τι και να της συνέβαινε. Σε συνέντευξή της το 1967, είπε: “Πέρασα πολλά και υπέφερα πολύ. Η ζωή όμως μου έδωσε και πολλές όμορφες στιγμές. Κάθε στιγμή που ζούμε είναι διαφορετική. Το καλό, το κακό, η χαρά , η τραγωδία, η αγάπη , η ευτυχία είναι όλα μέσα στη ζωή.”
Η υγεία της, ωστόσο, είναι σε ιδιαίτερα κρίσιμη κατάσταση. Παρόλα αυτά, δεν έχασε την αξιοπρέπεια, την ψυχραιμία και το χιούμορ της. «Τελικά, δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο, έκανα τόσους κοιλιακούς», λέει, για να φτιάξει τη διάθεση και το ηθικό των αγαπημένων της. Εξακολουθεί να είναι ευχάριστη και χαρούμενη, αν και γνωρίζει ότι το τέλος είναι κοντά. Συνέχισε να εργάζεται στον εκδοτικό οίκο Doubleday, με το ίδιο πάθος, δημιουργικότητα, ενθουσιασμό και ενεργητικότητα.
Αν εξαιρέσουμε το ότι φορά τουρμπάνι ή περούκα και ότι έχει έναν επίδεσμο στο μάγουλο, η Τζάκι παρεμένει υπέρκομψη και τίποτα δεν μαρτυρά ότι διανύει τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της. Εκείνη δεν πτοείται με ότι της συμβαίνει. Συνεχίζει την καθημερινότητά της, σαν να είναι όλα φυσιολογικά και καλά. Διακόσμησε εκ νέου την κρεβατοκάμαρά της χρησιμοποιώντας βέβαια το ίδιο ύφασμα που επέλεγε από το 1964.
Η Τζάκι είχε πει κάποτε: «Αν τα θαλασσώσεις με την ανατροφή των παιδιών σου, ό,τι άλλο και να καταφέρεις στη ζωή σου δεν έχει σημασία.» Για εκείνη πρώτα σε προτεραιότητα ήταν ο γιος της και η κόρης της. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που έμεινε χήρα κι έπρεπε να τα μεγαλώσει σαν μάνα και πατέρας μαζί.
Τζάκι Κένεντι: Τα αποχαιρετιστήρια γράμματα
Γνωρίζοντας πως διανύει της τελευταίες μέρες της ζωής της, αποφασίζει να γράψει αποχαιρετιστήρια γράμματα στα παιδιά της, τα οποία θα άνοιγαν μετά από τον θάνατό της. Στην Καρολάιν γράφει: «Τα παιδιά σου ήταν ένα υπέροχο δώρο και είμαι ευγνώμων που μπόρεσα να δω τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια. Αποκαθιστούν την πίστη μου στο μέλλον της οικογένειας. Ο Εντ και εσύ ήσασταν υπέροχοι που τα μοιραστήκατε με εμένα τόσο γενναιόδωρα».
Γνωρίζει πολύ καλά πως ο Τζον κουβαλά φορτίο ως μοναχογιός του Τζον Κένεντι, γράφει: «Αντιλαμβάνομαι την πίεση που αισθάνεσαι όλα αυτά τα χρόνια ως Κένεντι, παρότι εμείς σε φέραμε στον κόσμο, αθώο. Εσύ ειδικά έχεις μια θέση στην ιστορία. Όποιο δρόμο και να ακολουθήσεις το μόνο που ζητώ από σένα και την Καρολάιν είναι να συνεχίσετε να κάνετε εμένα, την οικογένεια των Κένεντι και τους εαυτούς σας υπερήφανους».
H Tζάκι φεύγει από τη ζωή στο σπίτι της, έχοντας δίπλα της όλα τα αγαπημένα της πρόσωπα. Ήταν δέκα και τέταρτο το βράδυ της Πέμπτης, 19 Μαίου του 1994. Στα 64 της χρόνια… Το επόμενο πρωί, ο πολυαγαπημένος της γιος, Τζον, συγκινημένος και με κόκκινα μάτια από την αγρυπνία, μιλά στους δημοσιογράφους και στα τηλεοπτικά συνεργεία που ήταν συγκεντρωμένα έξω από το σπίτι της. «Χθες βράδυ, περίπου στις δέκα και τέταρτο, η μητέρα μου εξέπνευσε, έχοντας δίπλα της τους φίλους και την οικογένειά της, τα βιβλία και τα αντικείμενα που αγαπούσε. Και το έκανε με το δικό της τρόπο και υπό τις δικές της συνθήκες, γεγονός για το οποίο όλοι αισθανόμαστε τυχεροί. Και τώρα είναι στα χέρια του Θεού.»