Τζανής Πολυκανδριώτης: Το παιδί που επέζησε κάτω από τα ερείπια του ’99
Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον σεισμό του 1999 που άφησε πίσω του συντρίμμια και νεκρούς, συγκλονίζοντας την χώρα.
Ο Τζανής Πολυκανδριώτης, δεκάεξι χρόνια πριν, είδε τον πατέρα του Παναγιώτη να χάνεται στα συντρίμμια του σπιτιού τους στη Μεταμόρφωση, στη συμβολή της Τατοΐου με την οδό Κω.
Το αγόρι που 20 χρόνια πριν, σαν σήμερα, συγκλόνισε το πανελλήνιο στο σεισμό των 5,9 Ρίχτερ του 1999 με τη μάχη του για να βγει ζωντανό μέσα από τους τόνους μπετόν και σιδερικών που το καταπλάκωσαν.
Ο Τζανής Πολυκανδριώτης έμεινε για πάνω από 20 ώρες παγιδευμένος στα χαλάσματα του σπιτιού του. Βγήκε τελευταίος ζωντανός και χωρίς κανείς να του πει τίποτα, ήξερε πως ο πατέρας του, που τον είχε πάρει στην αγκαλιά του για να τον σώσει, δεν βρισκόταν πια στη ζωή.
Η συγκλονιστική ιστορία του Τζανή Πολυκανδριώτη
Σήμερα είναι 30 ετών και δεν το έχει βάλει ποτέ κάτω. Πάλεψε με νύχια και με δόντια για να σηκωθεί. Και παρότι ήταν συνέχεια μέσα – έξω στα νοσοκομεία, χάνοντας επίσης και το δεξιό άκρο του ποδιού του, βγήκε νικητής από την πολυετή περιπέτεια της υγείας του.Ο Τζανής Πολυκανδριώτης περιγράφει τις δραματικές ώρες που πέρασε στα συντρίμμια του σπιτιού του στη Μεταμόρφωση αλλά και τον πατέρα του, ο οποίος θυσιάστηκε για να ζήσουν τα παιδιά του.
”Ήμασταν με τον πατέρα μου και τις δύο αδερφές μου, η μητέρα μου ήταν στη δουλειά εκείνη την ώρα. Ξαφνικά έγινε ο σεισμός, εγώ ήμουν στην κουζίνα, έτρεξα στο δωμάτιο και έβλεπα τον πατέρα μου μπροστά μου και τις αδερφές μου που κάθονταν και έβλεπαν τηλεόραση και τον κοίταγα στα μάτια. Από εκεί που ήμασταν όρθιοι, ξαφνικά σκοτάδι. Δηλαδή να είσαι ξαπλωμένος και να είναι εδώ ο τοίχος, ξέρεις ότι μιλάμε για θαύμα.
Η πρώτη σκέψη μου ήταν να είναι ένας εφιάλτης και να ξυπνήσουμε. Φωνάζαμε να μας ακούσουν. Εγώ, όταν η μικρή μου αδερφή δεν μίλαγε, της τράβαγα τα μαλλιά γιατί ήθελα να δω ότι είναι καλά. Η μεγάλη μας αδερφή μας έδινε και κουράγιο. Ήταν εκείνος που μας έσωσε γιατί αν δεν ήταν εκείνος δεν θα είχε γίνει αυτό το κενό που ήμασταν εμείς από κάτω. Τι να πεις; Ευχαριστώ τον πατέρα μου εκεί που είναι να είναι καλά και να μας έχει καλά.
Το να ζεις με τεχνητό μέλος δεν είναι κάτι εύκολο. Βλέπουν ότι περπατάω, αλλά δεν ξέρουν ότι μπορεί να κουραστώ περισσότερα από κάποιον άλλον, το καλοκαίρι να ιδρώνω περισσότερο, να σέρνομαι κάποιες φορές. Δεν είναι εύκολη η ζωή, δυστυχώς. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας για μένα. Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν ήμουν στην εντατική και ξύπνησα περίπου μετά από 40 μέρες και ρώτησα που είναι η οικογένειά μου,ο πατέρας μου, οι αδερφές μου και μου έλεγαν ότι ο πατέρας μου είναι σε νοσοκομείο ότι έχει χτυπήσει. Δεν γνώριζα κάτι γιατί ήμουν σε καταστολή για 40 μέρες. Και μου είπαν ότι έχασα τον πατέρα μου, ήταν το πιο δύσκολο απ’ όλα.
Τζανής Πολυκανδριώτης: Η βοήθεια που δέχτηκε από τον κόσμο
Ο κόσμος μας στάθηκε πάρα πολύ και μας βοήθησε οικονομικά για να μπορούμε να πάρουμε και αυτό το διαμέρισμα που έχουμε. Ευχαριστώ τον κύριο Χρονόπουλο που τα πρώτα χρόνια και ακόμα ως τώρα που μου έχουν κάνει τα τεχνητά μέλη δωρεά. Είναι τα χρήματα πάρα πολλά, πραγματικά. Μετά από ένα χρόνο περπάτησα και μόνο η χαρά που πήρα ήταν τόσο μεγάλη. Ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα.” δηλώνει ο Τζανής Πολυκανδριώτης.
Ο Τζαννής Πολυκανδριώτης με την οικογένειά του, όταν έχασαν το σπίτι τους στη Μεταμόρφωση, έμειναν για περίπου ενάμιση με δύο χρόνια σε λυόμενη κατοικία στο συνοικισμό σεισμοπλήκτων, που είχε δημιουργηθεί στην ίδια περιοχή.
”Η κατάσταση ήταν τραγική. Το καλοκαίρι ήταν φούρνος και το χειμώνα είχε παγωνιά. Ήμουν με τις πληγές στα πόδια μέσα σε ένα τσίγκινο κουτί. Ακόμη και για κάποιον που είναι καλά στην υγεία του είναι πολύ δύσκολο να ζήσει εκεί” περιγράφει ο Τζανής Πολυκανδριώτης.
Στη συνέχεια, μπήκαν στο ενοίκιο ώσπου αγόρασαν ένα καινούριο διαμέρισμα μέσω κρατικής ενίσχυσης, δωρεών και δανείων. Το νέο τους σπίτι απείχε μόλις δύο-τρία τετράγωνα από το παλαιό και έτσι ο Τζαννής ήταν αναγκασμένος να περνά καθημερινά από εκείνο το σημείο.
“Πήγαινα σχολείο και περνούσα αναγκαστικά από εκεί”, Τζάνης Πολυκανδριώτης
“Πήγαινα σχολείο και περνούσα αναγκαστικά από εκεί. Και τώρα, για να πάω στη δουλειά, που μένω σε άλλη περιοχή μαζί με την οικογένειά μου περνάω από εκεί. Είναι ένα πράγμα που το κουβαλάς πάντα. Όταν έχεις ένα σημάδι πάνω σου, μπορεί να μην πονάς πάντα αλλά το έχεις μαζί σου και σου ξυπνάει τις μνήμες. Θα έπρεπε να μου ανοίξεις το κεφάλι για να μου βγάλεις τις μνήμες και να ξεχάσω”, μας λέει ο Τζανής Πολυκανδριώτης και τονίζει ότι απέναντι από το παλιό του σπίτι, σε ένα οικόπεδο, ο δήμος μετά το σεισμό αποφάσισε να τιμήσει τον πατέρα του, δημιουργώντας του ένα άγαλμα.
Ο 30χρονος, σήμερα, Τζαννής Πολυκανδριώτης έχει τελειώσει εδώ και λίγα χρόνια τη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου πέρασε με πολύ κόπο και διάβασμα και ονειρεύεται να γίνει καθηγητής καλλιτεχνικών. Εδώ και αρκετό διάστημα εργάζεται για να μην στερήσει τίποτα στην οικογένειά του. ”Έχω γίνει πατέρας και έχω μια κορούλα, 2 ετών. Πρέπει να δουλέψω για να μην της λείψει τίποτα. Δεν μπορώ να κάθομαι άπραγος επειδή είμαι ανάπηρος και να μη συμβάλλω για την οικογένειά μου”, αναφέρει ο Τζανής Πολυκανδριώτης.
”Για μένα αυτή η μέρα δεν θα σβήσει ποτέ. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν θα ξεχάσω. Πάντα θα υπάρχουν εκείνες οι στιγμές στο μυαλό μου. Μόνο και μόνο που έχω το τεχνητό μέλος και θα ξυπνήσω να το φορέσω, με κουράζει. “Παντρεύτηκα” αυτό το πρόβλημα και ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω πάντα αυτό που θέλω στο 100%. Όμως, δεν έκατσα ούτε μια στιγμή στο σπίτι. Πάλεψα για να συνεχίσω να ζω γι’αυτό να μην το βάζετε κάτω ποτέ. Πολεμήστε για τη ζωή σας, διεκδικήστε γιατί αξίζει να ζήσετε.” συμπληρώνει στο τέλος ο Τζανής Πολυκανδριώτης.
