Βίκυ Σταυροπούλου: Ήμουν χωρισμένη, άφραγκη και με ένα μωρό στα χέρια
Βίκυ Σταυροπούλου: Ποια είναι η άγνωστη ζωή, ο χαρακτήρας και η καθημερινότητα της γνωστής και αγαπημένης ηθοποιού; Αισιοδοξία, αλήθεια και ενέργεια, θα μπορούσαν κάλλιστα να χαρακτηρίσουν την φύση και το ταπεραμέντο της.
Η Βίκυ Σταυροπούλου δεν είναι το μέτρο της μέσης Ελληνίδας. «Από τη φύση μου έχω αντοχές, έχω μάθει να συμμερίζομαι, να προσπαθώ να καταλάβω τον άλλον. Έτσι ήμουν από παιδί. Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός, ότι μεγάλωσα σε μια μεγάλη οικογένεια. Είμαι το τέταρτο και μικρότερο παιδί. Έχω μια αδελφή και δύο αδελφούς, πολύ μεγαλύτερους από εμένα»
«Το σπίτι μας, πάντα ανοιχτό, με κόσμο. Ήταν στο Περιστέρι, εκεί που ζω ακόμα. Αυτό είναι ένα κοινό μου στοιχείο με τον Ζαμπέτα. Οι λαϊκές μας καταγωγές, ότι δεν τις έχουμε αρνηθεί. Τις θεωρούμε και φόρο τιμής. Έχω συναντήσει ανθρώπους που τις αρνήθηκαν»
«Η ζωή μου καλυτέρευσε από όταν την πήρα εγώ στα χέρια μου. Την πήρα νωρίς. Οι γονείς μου ήταν μετανάστες στη Νότιο Αφρική, όπου γεννήθηκα. Έφυγα μωρό. Τα αδέλφια μου τελείωσαν εκεί το σχολείο. Σαν γονείς μου, είχα τη γιαγιά και τον παππού στην Αθήνα όταν γύρισα».
«Κάποια στιγμή, στα 22 μου, είχα σχέση με τον (μετέπειτα) μπαμπά της κόρης μου. Έμεινα έγκυος. Ήμουν μικρή. Σκεφτόμουν να μην το κρατήσω. Εκείνη την εβδομάδα όμως, στον ύπνο του, έφυγε ξαφνικά ο παππούς μου. Ένοιωσα σαν ο Θεός να μου παίρνει τον παππού μου και να μου δίνει μια καινούρια ζωή. Κοιμήθηκα ελεύθερη και ξύπνησα παντρεμένη. Έγινα μητέρα στα 23 μου, με έναν πολύ καλό άνθρωπο. Λόγω του νεαρού της ηλικίας, συνειδητοποιήσαμε πολύ σύντομα, ότι δεν μεγαλώναμε το ίδιο. Η αναστάτωση, η συνειδητοποίηση και οι ενοχές, με έκαναν να κλειστώ στον εαυτό μου. Σκεφτόμουν, «γιατί μια λάθος δική μου επιλογή να την πληρώσει το παιδί μου».
Τα πρώτα επαγγελματικά βήματα της Βίκυς Σταυροπούλου
Ο μπαμπάς της κόρης μου, είχε ένα μαγαζί όπου έρχονταν καλλιτέχνες. Έβλεπαν την τρέλα μου και μου έλεγαν να ασχοληθώ με το θέατρο.
Το στοίχημα με τις παιδικές μου φίλες ήταν αν θα μπορούσα ή όχι να έχω τον ωραίο του σχολείου. Και τον είχα…
Διάλεξα τη σχολή του Γιώργου Κιμούλη για να διευρύνω τους ορίζοντές μου και να ξεφύγω από την πλήξη του γάμου. Δεν είχα φανταστεί ότι εκεί θα ανακάλυπτα έναν καινούργιο κόσμο. Δεν ήξερα από θέατρο. Εκεί, σαν να μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω έναν απολογισμό στην επιχείρηση. Να δω ότι τα έσοδα ήταν ελάχιστα και τα έξοδα τεράστια. Η επιχείρηση πήγαινε δηλαδή για κλείσιμο. Κι έκανα την επανάστασή μου.
Χώρισα και βρέθηκα από καλοπαντρεμένη, άφραγκη, φοιτήτρια στη σχολή, με ένα μωρό. Την ημέρα πέρναγα υπέροχα και τα βράδια έκλαιγα. Είχα όμως πίστη, ότι αφού βρήκα αυτό που θέλω να κάνω, θα το κάνω. Έχω την ψευδαίσθηση ή την υποψία ότι με αντάμειψε ο Θεός.
«Μόλις τέλειωσα τη σχολή έπαιξα ένα Δευτερότριτο την Κριστίν, στη «Δεσποινίδα Τζούλια» με τη Φιλαρέτη Κομνηνού και τον Θανάση Ευθυμιάδη. Από εκεί μου ήρθαν τέσσερις προτάσεις. Αμέσως μετά το τηλεοπτικό «Είσαι το ταίρι μου». Αυτό ήταν! Ο Θοδωρής Πετρόπουλος ήταν για μένα ο καλός μου μάγος. Με άγγιξε και μου άλλαξε η ζωή. Από το σκοτεινό σοκάκι βγήκα στη λαμπερή λεωφόρο. Δεν πίστευα την τύχη μου να παίξω έναν τόσο ωραίο ρόλο. Κατάλαβα αμέσως τη δύναμη της τηλεόρασης. Έγινα πρωταγωνίστρια σε μια νύχτα. Είχα μεγάλη χαρά που ο κόσμος μου έδειχνε τόση αγάπη αλλά είχα και την ευθύνη να τους δικαιώσω.
Βίκυ Σταυροπούλου: Η άγνωστη ζωή της σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση
Ο Χρήστος (σ.σ. Χατζηπαναγιώτης) έγινε κολλητός μου όταν ήμουν έγκυος. Ερχόταν κι εκείνος στο μαγαζί του μπαμπά της κόρης μου, της Δανάης. Γίναμε αμέσως φίλοι. Είναι ένας άνθρωπος-σταθμός στη ζωή μου. Ο πιο δοκιμασμένος φίλος μου κι ένας άνθρωπος από τον οποίο έμαθα τόσο πολλά και με τόσο ωραίο τρόπο. Ένοιωσα ασφάλεια για να τον εμπιστευτώ να μεγαλώσουμε μαζί το παιδί μου.
Χώρισα την εποχή των σεισμών. Τα σπίτια μας πάθανε ζημιά. Μαζί και το δικό μου και του Χρήστου. Έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε, ο καθένας το δικό του. Κάποια στιγμή βρίσκω ένα μεγάλο με αυλή στο Περιστέρι, που προφανώς δεν μπορούσα να το νοικιάσω μόνη μου και είπαμε να το νοικιάσουμε μαζί. Η Δανάη τον αγαπούσε πολύ. Ήταν ένας δικός μας άνθρωπος.
Στο «Είσαι το ταίρι μου» ο Θοδωρής καυτηρίασε το θέμα το ρατσισμού και του bullying και το μετέτρεψε σε δημιουργία και χαρά. Είναι τόσο ταλαντούχος. Ακόμα και τώρα, μετά από 17 χρόνια, το καλοκαίρι στην περιοδεία, ήρθε μια κοπέλα και μου είπε στ΄ αφτί, «ευχαριστώ, από σένα αγάπησα το σώμα μου»
Νομίζω ότι ήμουν πολύ συμβιβασμένη με αυτό που είμαι. Επειδή ποτέ δεν υπήρξα η ωραία γκόμενα. Είχα εξασκήσει όλα τα άλλα μου χαρίσματα για να έλκω τους ανθρώπους. Δεν είχα την ευκολία του «θαυμάστε με», ανέπτυξα άλλες ικανότητες, πιο ισχυρές. Το στοίχημα με τις παιδικές μου φίλες ήταν αν θα μπορούσα ή όχι να έχω τον πιο ωραίο γκόμενο του σχολείου. Και τον είχα…»
Η εξομολόγηση της Βίκυς Σταυροπούλου για την εμφάνιση της
Βίκυ Σταυροπούλου: Ποτέ δεν έφερα βαρέως την εμφάνισή μου. Αν με ρωτάς αν θα ήθελα να είμαι ψηλή, λεπτή, ξανθιά, «ναι» θα σου έλεγα. Αλλά από τη στιγμή που είμαι έτσι, δεν είμαι μόνο η εμφάνισή μου. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου έχει πει ότι η ομορφιά δεν είναι θέμα γλυπτικής. Η ομορφιά της ψυχής είναι ανυπέρβλητη. Δεν κόμπλαρα καθόλου απέναντι στην ψηλή, μελαχρινή αδύνατη Κατερίνα Λέχου. Αντίθετα είπα «επιτέλους βρέθηκε κάποιος να καταλάβει όχι το ύφασμα, αλλά τη φόδρα».
Είναι αλήθεια ότι το θέατρο μεγαλώνει τις εξωτερικές διαφορές. Αλλά εγώ δεν το επέτρεψα ποτέ στον εαυτό μου. Η ζωή είναι γλυκιά κι απλή. Δεν μπορούμε να κολλάμε στις ταμπέλες, στο θεαθήναι. Έχω συνυπάρξει με πολύ ωραίες γυναίκες, που μετά από λίγο, τις ξεχνάς. Σημασία έχει αυτό που φέρεις, η ενέργεια, ο προσωπικός πολιτισμός.
Πώς γίνεται; Είναι θέμα απόφασης. Ένα νέο κορίτσι πρέπει να αποφασίσει και να καταλάβει, ότι η χαρά της ζωής είναι στην ουσία της και όχι στο αμπαλάζ της. Είναι πολύ πιο σημαντικό το τι έχει μέσα το πακέτο. Το περιτύλιγμα θα ανοίξεις και θα το πετάξεις. Το ίδιο συμβαίνει με τους ωραίους γκόμενους. Μετά το τρίτο ραντεβού αν σε θαμπώνει μόνον απ΄ έξω, τέλειωσε. Βλέπεις από την άλλη ανθρώπους γοητευτικούς που σε ταξιδεύουν και σε συνεπαίρνουν και λες «αυτό θέλω».
Βίκυ Σταυροπούλου: Για την έρωτα και τα παιδιά
Είμαι του έρωτα. Αλίμονο αν δεν ήμουν. Είμαι άνθρωπος του υπερθετικού βαθμού, όχι μόνο σε size, αλλά και σε συναισθήματα. Ζω τη χαρά σαν παιδί, τη λύπη σαν δράμα. Στα συναισθήματα όλα είναι στα κόκκινα. Έτσι είμαι και με τους φίλους μου, είναι η κληρονομιά μου. Είμαστε μαζί από μηδέν ηλικία. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που μένω ακόμα στο Περιστέρι. Γιατί εκεί είναι κι εκείνοι. Θεωρώ τη φιλία την πιο σημαντική σχέση στη ζωή μου και απόδειξη είναι ότι περνάω τη ζωή μου με τον καλύτερό μου φίλο. Ναι, θεωρώ ότι οι φίλοι είναι παυσίπονο».
Δεν υπάρχει συνταγή για να μεγαλώσεις ένα παιδί. Πιστεύω όμως χρειάζεται αγάπη και ελευθερία. Να αγαπάει για να είναι ελεύθερη και να είναι ελεύθερη για να μπορεί να αγαπήσει. Εγώ ήθελα να είμαι ένα φωτεινό παράδειγμα για εκείνη. Να είναι υπερήφανη για μένα. Είμαι πραγματικά τυχερή, γιατί ήταν ένα παιδί τόσο στηριχτικό στη ζωή μου. Με συγκινεί απίστευτα. Ήταν σχεδόν αυτονόητο ότι θα γίνει ηθοποιός. Μεγάλωσε μέσα στο θέατρο, με δύο ανθρώπους που ήταν πολύ χαρούμενοι με αυτή τη δουλειά.
Θυμάμαι ότι την επομένη του πρώτου επεισοδίου του «Είσαι το ταίρι μου» με πήραν τηλέφωνο τρεις δημοσιογράφοι για συνέντευξη. Εγώ, σίγουρη ότι οι φίλοι μου μου κάνουν πλάκα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν τόσο γρήγορα.
Αισθάνθηκα αμέσως την αγάπη του κόσμου κι αυτό μου έδωσε τεράστια δύναμη. Ένοιωσα μεγάλη ευγνωμοσύνη, την οποία νοιώθω ακόμα. Χωρίς τον κόσμο εγώ δεν θα υπήρχα. Πάντα με απασχολεί ο κόσμος, γιατί αυτούς θέλω να κάνω κοινωνούς μου. Ο κόσμος καταλαβαίνει ποιος τον κοροϊδεύει και ποιος όχι. Καταλαβαίνει την αλήθεια σου. Η πιο μεγάλη δύναμη είναι αυτά που σου δίνει ο κόσμος όταν σου λέει «είσαι η συντροφιά μου, η παρέα μου». Ποια χαρά μπορεί να είναι μεγαλύτερη;
Οι δηλώσεις της Βίκυς Σταυροπούλου για την τηλεόραση και τον γάμο
Βίκυ Σταυροπούλου: Δεν ξέρω αν μου λείπει η τηλεόραση. Σίγουρα μου λείπουν τα λεφτά της. Την αγαπάω όμως. Ήμουν και πολύ τυχερή γιατί έχω κάνει 4 στα 4, όλα επιτυχίες («Είσαι το ταίρι μου», «Τaxigirl», «7 Θανάσιμες Πεθερές» και «Κάτω Παρτάλι»). Έχω αρνηθεί πολλά άλλα για να μην προδώσω, ούτε αυτό που είμαι ούτε αυτό που κάνω. Εγώ δεν κάνω 110 εμπόδια, κάνω Μαραθώνιο. Η αγωνία μου είναι να υπάρχω στη δουλειά, να δίνω ολόκληρο τον εαυτό μου. Όσο αυτό συμβαίνει ο κόσμος θα είναι εκεί. Αν δεν κάνω καλά τη δουλειά μου ο κόσμος δεν θα με στηρίξει».
Δεν προέκυψε στη ζωή μου ούτε άλλος γάμος ούτε άλλο παιδί. Δούλευα τόσο πολύ που δεν υπήρχε περιθώριο. Έχοντας ήδη την κόρη μου δεν είχα πια την ανάγκη της μητρότητας. Είχα μια εναλλακτική οικογένεια και ζώντας με τον Χρήστο, δεν χρειάστηκα τίποτε άλλο.
Είμαι εναλλακτικός τύπος. Είμαι κατά των συμβάσεων, πάσης φύσεως. Νομίζω ότι σύντομα κατάλαβα ότι η ζωή είναι ένα πολύ γρήγορο πέρασμα. Δεν ήθελα να κάνω αυτόν τον μικρό και υπέροχο περίπατο της ζωής με παπούτσια που να με χτυπάνε. Ήθελα να τον κάνω ξυπόλυτη -κι ας ματώσω.
Πέρασα δύσκολα. Έχω καταλάβει από μικρή ότι αν τα δύσκολα τα αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία και αισιοδοξία, περνάνε. Ενώ αν μένουμε σ΄ αυτά και λιμνάζουμε, λιμνάζει και το νερό. Ξέρουμε καλά ότι η ζωή είναι παλίρροια. Έχει τα πάνω και τα κάτω της. Με εξαίρεση τον θάνατο ή ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, όλα τα άλλα ξεπερνιούνται.
Βίκυ Σταυροπούλου: Η σχέση με το Θεό και τα γηρατειά
Πιστεύω στον Θεό, πιστεύω στο καλό, πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη. Πιστεύω ότι το καλό κερδίζει το κακό. Δεν με τρομάζει ο θάνατος. Θα ήθελα να έχω ωραία γηρατειά.
Δεν έχω ζηλέψει ποτέ μου -μόνο γκόμενους. Δεν ζηλεύω υλικά αγαθά, την πρόοδο των φίλων μου. Αν σταθείς μουρτζούφλης μπροστά στον καθρέφτη, έτσι θα δεις τον εαυτό σου. Αν χαμογελάσεις, χαμόγελο θα δεις. Κανένας δεν γεννήθηκε από απόφαση κακός, ούτε ξέρουμε τι σταυρό σηκώνει. Εγώ έψαχνα το φως παντού, γιατί πολύ απλά δεν μου αρέσει το σκοτάδι. Νοιώθω ευγνωμοσύνη για τα πράγματα που μου ήρθαν. Ίσως γι΄ αυτό έρχονται κι άλλα.
Δεν πέρασα κρίση ηλικίας. Αισθάνομαι ότι μεγαλώνω όμορφα, δημιουργικά, με φίλους. Δεν χαίρομαι βέβαια, αλλά αισθάνομαι καλά. Δεν είμαι άνθρωπος του καβγά, του τσαμπουκά. Μπορεί να δείχνω αλλά δεν είμαι.
Είχα γοητευθεί όταν εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο ο Αλέξης Τσίπρας. Φαινόταν σαν ένας από εμάς. Μετά, τα πράγματα άλλαξαν. Είμαι βαθιά στεναχωρημένη με τους ανθρώπους που μας κυβερνούν. Διάβαζα αυτό που είχε πει ο Ελύτης: Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα από όλα, αυτό που θα μείνει είναι μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Για να την ξαναφτιάξεις μόνο αυτό χρειάζονται. Με τρελαίνει που δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος να εκτιμήσει αυτό που είναι η Ελλάδα και να βασιστεί σ΄αυτό: Γη, πολιτισμό, τουρισμό.
Προσωπικά, δεν με πρόδωσαν άνθρωποι. Κάποιοι με απογοήτευσαν και με πλήγωσαν στη δουλειά. Αλλά μου έτυχαν όλα τόσο γρήγορα που λογικά υπήρχε καχυποψία, κι έψαχναν να βρούνε άλλες εξηγήσεις. Δεν είπαν ότι αυτή δουλεύει σκληρά, παίρνει τις σωστές αποφάσεις, προσπαθεί να λύνει προβλήματα παρά να δημιουργεί. Γι΄ αυτό και στην αρχή πληγώθηκα. Μετά αυξήθηκαν τα αντισώματα μου και δεν άφησα τίποτα να μου χαλάσει το όνειρο. Γιατί για μένα το θέατρο είναι η φυγή μου, το όνειρό μου, κι ας μην το ήξερα.
