Ελληνίδα μάνα: “Μόνο στην Ελλάδα έχω νιώσει να είναι τα παιδιά τόσο ανεπιθύμητα”
Ελληνίδα μάνα: Είναι και κάποιες ιστορίες που σου δημιουργούν σκέψεις. Προβληματισμούς και συζητήσεις. Στην καλύτερη δημιουργούν και λύσεις. Μια τέτοια ιστορία ακολουθεί και παρακάτω, με ένα θέμα που αφορά άμεσα όλες τις μαμάδες.
Πιο αναλυτικά έχει να κάνει με το ξέσπασμα Ελληνίδας μαμάς για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις οικογένειες με μικρά παιδιά. Αναφερόμενη σε ορισμένες επιχειρήσεις του τουριστικού κλάδου.
Μπορεί οι Έλληνες να θεωρούμαστε από τους πιο φιλόξενους λαούς, ωστόσο, συχνά την αρετή μας αυτή τη δείχνουμε μόνο στους τουρίστες.
Μια Ελληνίδα μαμά, η οποία τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στο Λονδίνο, παρατήρησε σε μία ελληνική ταβέρνα κάτι που την ενόχλησε πολύ.
Βρέθηκε τον περασμένο μήνα για διακοπές στην Ελλάδα με τον σύζυγο και τα δύο μικρά παιδιά της. Κατά την επίσκεψή της σε οικογενειακή επιχείρηση εστίασης “έπεσε πάνω” σε αυτή την ταμπέλα που την έκανε να θυμώσει. Και να γράψει το παρακάτω:
“Μόνο στην Ελλάδα έχω νιώσει να είναι τα παιδιά τόσο ανεπιθύμητα. Έχω ταξιδέψει αρκετά και ουδέποτε έχω συναντήσει τέτοια πινακίδα. Πάντα τα παιδιά είναι ευπρόσδεκτα, ακόμα και στα πιο καλά εστιατόρια με αστέρια Michellin.
Η ειδοποίηση που οδήγησε στο ξέσπασμα της Ελληνίδας μάνας
Στην Ελλάδα, σε οικογενειακή ταβέρνα βρήκα αυτή την ειδοποίηση. Και σε οικογενειακή επιχείρηση ενοικίασης δωματίων ο μαιτρ του εστιατορίου με αποθάρρυνε από το να καθίσω με το 8 μηνών αγοράκι μου στα τραπέζια μπροστά στη θάλασσα. Διότι “με τόσα παιδιά, κάπου έχουμε χάσει το εστιατόριο“.
Δε λέω να τα έχουμε ανεξέλεγκτα και χωρίς τρόπους. Δε λέω να τσιρίζουν μες τα αυτιά του κόσμου συνεχόμενα. Και όντως κάποια μικρά είναι πιο ατίθασα από άλλα. Αλλά αρκετά πια με την κουλτούρα των γιαγιάδων-babysitter που αφαιρεί τα παιδιά από την κοινωνική ζωή. Είναι δικά σας τα παιδιά, people. Μάθετέ τους τρόπους και πάρτε τα μαζί στην ταβέρνα να χαρούνε λίγο. Προσπαθήστε το λιγάκι.
Δεν χάλασε ο κόσμος να γεμίσουμε ένα τραπέζι εστιατορίου με μαρκαδόρους και ζωγραφιές. Προκειμένου να απασχοληθούν και να απολαύσουν μαζί μας. Δεν χάθηκε ο κόσμος να παίξουν και λίγο στο τάμπλετ μισή ώρα. Κι ας φωνάξουν και λιγάκι, παιδιά είναι, όχι ρομπότ.
Όποιος ενοχλείται και ρίχνει αιχμηρές ματιές, ας θυμηθεί ότι κι αυτός ήταν παιδάκι. Τα παιδιά κλαίνε, γελάνε δυνατά, παθαίνουν tantrums. Δεν πειράζει. Δεν αποτελείται η κοινωνία μόνο από καλοντυμένους ενήλικες και καλοστρωμένα τραπέζια. Είναι και τα παιδιά κομμάτι της και πρέπει να την χαρούν.
Αν δεν τα βγάλουμε εκεί έξω, δε θα μάθουν να φέρονται σωστά, να σέβονται και να απολαμβάνουν μαζί μας.
Τα’πα και ξαλάφρωσα. Βρίστε με τώρα όλοι εσείς που θέλετε ησυχία για να φάτε καλαμαράκι. Θα το δεχτώ.”
