Φωτογραφίες: Η ιστορία που ελάχιστοι γνωρίζουν
Το έργο του Joel Bellviure, κεντρικού χρωματιστή στο Cassowary Colorizers, ξεκίνησε από την επιθυμία του να μάθει μέσω της ιστορικής ανακάλυψης. Αν ρίξετε μια ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του Cassowary Colorization, θα καταλάβετε γρήγορα πόσο σχολαστικό είναι το έργο τους. Κάθε εικόνα συνοδεύεται από μια λεπτομερή περιγραφή, παρέχοντας όχι μόνο οπτικές πληροφορίες αλλά και σημαντικά ιστορικά γεγονότα.
Ιστορίες που μας συγκλόνισαν
Δύο γυναίκες που φαίνεται να συμμετέχουν στην επίθεση της πολιορκίας του Αλκαζάρ, στο Τολέδο, κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου πολέμου. Ο ρόλος των γυναικών κατά τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο ήταν πολύ διαφορετικός μεταξύ των δύο πλευρών. Κατά τη διάρκεια των ετών της 2ης Δημοκρατίας (1931-1939), οι γυναίκες άρχισαν να αποκτούν ελευθερία, ενώ είχα περιοριστεί αυστηρά από τη δικτατορία του Primo de Rivera (1923-1930), και το 1931 εγκρίθηκε το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, στη Ρεπουμπλικανική πλευρά, οι γυναίκες κατάφεραν να βρίσκονται στη κορυφή των ελευθεριών και τελικά έφτασαν να στέκονται στο πεδίο της μάχης και να πολεμούν ανάμεσα σε άνδρες. Από την άλλη, στην Εθνικιστική πλευρά, απαγορεύτηκε αυστηρά στις γυναίκες να φέρουν όπλα και το καθήκον τους περιορίστηκε στη νοσηλευτική. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο (1939-1975), η λεγόμενη κυβέρνηση δημιούργησε ένα πλάνο κατά το οποίο η γυναίκα έπρεπε να εκπληρώνει το ρόλο της συζύγου, της μητέρας και της νοικοκυράς, βασισμένη στην πατριαρχία. Οι γυναίκες έπρεπε να φορούν μακριά και λίγο αποκαλυπτικά ρούχα, και να λογοκρίνονται, πριν από 40 χρόνια, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ειδικά στον κινηματογράφο. H Pilar Primo de Rivera, μέλος του Falange, είπε κάποτε: «Ας γίνουμε καλά και διασκεδαστικά μυρμήγκια», το 1936
Ο λοχίας Τζόζεφ Λεβίν της Υπηρεσίας Chemical Warfare του Αμερικανικού Στρατού δοκιμάζει μια μάσκα αερίων με το άλογό του «Buddy», στο Governor’s Island, στη Νέα Υόρκη,το 1928. Η εικόνα είχε αναγνωριστεί λανθασμένα, εδώ και χρόνια, σαν να πρόκειται για Γάλλο κατά τη διάρκεια της Μάχης του Βερντούν (κάτι απίστευτα απρόσεκτο λόγω πολλών ενδείξεων).Το πιο ειρωνικό απ’όλα, και αυτό που με πληγώνει περισσότερο, είναι ότι η Getty Images την χαρακτηρίζει ως εικόνα στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και, στη συνέχεια, σε μια άλλη φωτογραφία του ίδιου άνδρα που τραβήχτηκε την ίδια ημέρα, ως εικόνα του 1917. Αφού έκανα κάποια έρευνα, ανακάλυψα μια παρόμοια φωτογραφία που τραβήχτηκε την ίδια μέρα στο τεύχος Popular Science του Οκτωβρίου 1928. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι μια εταιρεία όπως η Getty, η οποία χρεώνει υπερβολικά στις φωτογραφίες της, δεν ασχολείται καν να κάνει μια πεντάλεπτη έρευνα. Σας μεταγράψαμε το αρχικό άρθρο: «Ο Buddy, ένα στρατιωτικό άλογο που βρίσκεται στο Governor’s Island,της Νέας Υόρκης, εμφανίζεται φορώντας την πιο πρόσφατα ειδικά σχεδιασμένη μάσκα για να προστατεύει τα πολεμικά άλογα και μουλάρια κατά τις επιθέσεις αερίου. Η σακούλα της μάσκας εφαρμόζεται σφιχτά στα ρουθούνια του ζώου και συγκρατείται στη θέση της με ιμάντες αγκιστρωμένους στο κεφάλι του. Ο Buddy απέδειξε την αποτελεσματικότητα της νέας προστασίας όταν μετέφερε τον λοχίας Τζόζεφ Λεβίν της Υπηρεσίας Χημικών Πολέμου, μέσα σε μία θανατηφόρα ατμόσφαιρα δηλητηριωδών αερίων χωρίς να υποφέρει από δυσάρεστα αποτελέσματα. Ο Λεβίν φαίνεται να φορά τον νεότερο εξοπλισμό που αναπτύχθηκε από ειδικούς του Στρατού για την προστασία των στρατιωτών. ” Το αμερικανικό χημικό σώμα ήταν και εξακολουθεί να είναι ένας από τους πολλούς κλάδους στους οποίους διαιρείται ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών. Δημιουργήθηκε στις 28 Ιουνίου 1918, λίγους μήνες πριν από τον τερματισμό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, που μεταονομάστηκε σε Υπηρεσία Χημικών Πολέμων των ΗΠΑ (CWS). Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το όνομά του άλλαξε στο σημερινό Chemical Corps. Για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της, το Chemical Corps ήταν αρμόδιο να κατασκευάζει χημικά όπλα παρά να στρέφεται εναντίον τους.
Η συνέχεια της λίστας των άγνωστων φωτογραφιών
Ένα παιδί από την Νορβηγία μεταφέρετε σε ασθενοφόρο από το HMS Onslaught στο Gourock της Σκωτίας, την 1η Μαρτίου του 1945. Ήταν ένας από τους περισσότερους από 500 πολίτες που συνελήφθησαν από το Βασιλικό Ναυτικό αφού κρύφτηκαν από τους Γερμανούς στο νησί Sørøya. 525 Νορβηγοί, οι οποίοι είχαν κρυφτεί επί τρεις μήνες στις γερμανικές περιπολίες σε σπηλιές στα χιονισμένα βουνά του νησιού Sørøya της Νορβηγίας , διασώθηκαν από τέσσερις Βρετανούς, μέλη του Home Fleet, που διέχυσαν μέσα σε μία μέρα, 60 μίλια πίσω από τις βάση των εχθρών και τους μετέφεραν με ασφάλεια στο Gourock.
Η Φινλανδός δεκανέας πυροβολικού, Niman, σκαλίζει μια γυναικεία φιγούρα στην άμμο, κατά τη διάρκεια του πολέμου, Valkjärvi, το 1943. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τη Φινλανδία στον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, ετοίμασα εδώ και πολύ καιρό μια σειρά τριών δημοσιεύσεων για τον Χειμερινό Πόλεμο, τον Πόλεμο της Συνέχειας και τον Πόλεμο της Λαπωνίας. Τώρα, ας μιλήσουμε για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Φινλανδίας. Η χώρα ήταν η μόνη που συμμάχησε με την Γερμανία, αλλά επίσης και η μόνη στην οποία οι ιθαγενείς Εβραίοι και σχεδόν όλοι οι πρόσφυγες ήταν ασφαλείς από διώξεις. Ήταν ξ μόνη σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας που διατήρησε τη δημοκρατία καθ ‘όλη τη διάρκεια του πολέμου. Ήταν επίσης η μοναδική χώρα στην ηπειρωτική Ευρώπη που το έκανε.
Ανυπομονώ περισσότερο από μία εβδομάδα για να το δημοσιεύσω. Πριν από ένα μήνα, δημοσιεύσαμε ένα μονόγραφο βιβλίο σχετικά με τον επιχρωμματισμό στη Γερμανία και τη Γαλλία του Α ‘Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο βιβλίο απεικονίζονται ο πόλεμος στο Δυτικό Μέτωπο με λεπτομερή προσοχή στις λεζάντες, περισσότερων από 80 εικόνων με τα πλήρη χρώματα που έχω αποκαταστήσει. Ονομάζεται «Γερμανικά και Γαλλικά Στρατεύματα στον Μεγάλο Πόλεμο» και έχει εκδοθεί από το Soldiershop.
Φωτογραφίες από το παρελθόν: Οι ιστορίες που δεν γνωρίζαμε
Μια πρωτότυπη έγχρωμη εικόνα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενώ οι περισσότερες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από γραφεία τύπου και προπαγάνδας, και, φυσικά, από στρατιώτες, ήταν ασπρόμαυρες, σε αρκετούς δημοσιογράφους ή υπάλληλους δόθηκαν νέες έγχρωμες κάμερες. Καινοτόμες για την εποχή όπως το Kodachrome (1935) και το Kodacolor (1942/1958) φέρνοντας αποτελέσματα που δεν φαινόντουσαν ποτέ πριν στη φωτογραφία και σήμερα αποτελούν έναν πιστό οδηγό χρωμάτων.
Φέτος σηματοδοτείται η 75η επέτειος του βομβαρδισμού της Δρέσδης. Εδώ απεικονίζεται η καταστροφή της πόλης όπως φαίνεται από το Rathaus, ή το δημαρχείο, μήνες μετά τον βομβαρδισμό. Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης πραγματοποιήθηκε μεταξύ 13 και 15 Φεβρουαρίου 1945, όταν 1249 Βρετανοί / Αμερικανοί βομβιστές επιτέθηκαν στην πόλη της Δρέσδης, την πρωτεύουσα της γερμανικής πολιτείας της Σαξονίας, ρίχνοντας πάνω από 3.900 τόνους εκρηκτικών βομβών και εμπρηστικών συσκευών στην πόλη, καταστρέφοντας 6,5 km² του πολιτιστικού τη; κέντρου. Επίσης 25.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν απλοί πολίτες, αφήνοντας εκατοντάδες χωρίς στέγη. Οι μισές από τις επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν απευθείας στο κέντρο της πόλης, ρίχνοντας συνολικά 2659,3 τόνους, τον μεγαλύτερο βομβαρδισμό από όλους και χωρίς καμία λογική εξήγηση. Μόνο μία επιδρομή στόχευε σε βιομηχανικές περιοχές και τρεις σε σιδηροδρόμους. Επιπλέον, ένα σημαντικό μέρος του πραγματικού στρατιωτικού και βιομηχανικού εδάφους δεν βομβαρδίστηκε ποτέ, αλλά ένα μεγάλο μέρος του πολιτιστικού ορόσημου της Δρέσδης με μικρή ή καθόλου στρατηγική σημασία μετατράπηκε σε στάχτες.
“Μερικοί είναι ενάντια στον επιχρωμματισμό”, είπε ο καλλιτέχνης. “Λένε ότι μέσω αυτής της διαδικασίας, η εικόνα χάνει το νοητά της. (Αλλά νιώθω ότι) διατηρόντας την φωτογραφία ασπρόμαυρο θα πρέπει να είναι υποχρεωτική μόνο όσον αφορά την ακαδημαϊκή έρευνα · ούτε θα πρέπει να αποκατασταθεί, γιατί κάθε λεπτομέρεια πρέπει να παραμείνει στην αρχική της κατάσταση. ”
Ένας στρατιώτης σε μια προηγμένη συμμαχική βάση, με το καγκουρό κατοικίδιο ζώο του, άγνωστη τοποθεσία. Τα κατοικίδια ήταν κάτι σχετικά νέο στον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά αρκετά συνηθισμένο. Αν και από την αρχή του πολέμου τα ζώα είχαν χρησιμοποιηθεί για διάφορους σκοπούς, δεν χρησιμοποιήθηκαν πριν από την σημερινή εποχή ως συντροφιά καθώς χρησιμοποιούνταν ως στρατιωτικά μέσα. Πολλά τάγματα, τμήματα ή στρατοί είχαν τα δικά τους κατοικίδια ζώα. Ωστόσο, οι δημιρείς όταν έβρισκαν χαμένα ζώα εξαιτίας του πολέμου, τα έπαιρναν μαζί τους στους στρατώνες. Γι ‘αυτό τα περισσότερα κατοικίδια που μπορούμε να βρούμε στις φωτογραφίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου συνδέονται συνήθως με ένα μόνο άτομο. Συχνά, οι στρατιώτες έβρισκαν ζώα, όπως σκυλιά, γάτες, αρκούδες, καγκουρό, ακόμη και κασουάριο -ελέγξτε την πρώτη μου δημοσίευση- και τα εκπαίδευαν , κάτι που τελικά οδήγησε στη δημιουργία ζώων ικανών να βοηθούσαν στη μάχη, παρά να είναι απλά κατοικίδια.
10/09/1942, John Earl McNeil
Ένας Ιταλός από τις Άλπεις, ειδικός στο να μεταφέρεται με σχοινιά από τη μια κορυφή του βουνού στην άλλη, το 1917. Παρόλο που αυτός ο τρόπος μεταφοράς χρησιμοποιείται για διασκέδαση ή στρατιωτικές επιχειρήσεις, έχει χρησιμοποιηθεί ως εύκολη και φθηνή μέθοδος μεταφοράς για ολόκληρους αιώνες, κυρίως σε ορεινές περιοχές, όπως το Yunnan της Κίνας, όπου αντικαθιστούσαν μέχρι και γέφυρες. Στην Αυστραλία, για παράδειγμα, χρησιμοποιήθηκαν σε περιόδους πολέμου για την παράδοση φαγητού, τσιγάρων ή εργαλείων για αποφυγή της διέλευσης μέσα από τις κοιλάδες και τα ποτάμια
Η συνέχεια των ιστοριών που κανείς δεν γνωρίζει
Γερμανικό ορεινό στράτευμα, βραβευμένο με το Σήμα Επίθεσης Πεζικού κατά τη διάρκεια μιας γιορτής, το καλοκαίρι του 1943. Δεδομένου ότι είναι σχεδόν αδύνατο να κάνεις μια σοβαρή δημοσίευση για αυτήν την εικόνα, θα μοιραστώ ένα αστείο που μου έλεγε ο παππούς μου.
Ο Führer κάποτε οδηγούσε στην καταπληκτική Mercedes του από τη γερμανική ύπαιθρο, σε μια μικρή τοποθεσία στην Πρωσία. Στα μισά του δρόμου, κάποιες πέτρες είχαν γλιστρήσει ,με αποτέλεσμα ο δρόμος να είναι σε πολύ κακή κατάσταση, και έτσι να τρυπήσει μια από τις ρόδες και η Mercedes να πέσει σε έναν ένα φράχτη, σκοτώνοντας ένα γουρούνι που έβοσκε εκεί κοντά. Θυμωμένος και υστερικός, ο Führerφώναξε στον οδηγό του για να πάει στο πλησιέστερο αγρόκτημα και να ζητήσει βοήθεια. Ο οδηγός, φοβισμένος, έτρεξε στο αγρόκτημα όπου είχε χτυπήσει το γουρούνι. Πέντε ώρες αργότερα, εμφανίστηκε μπροστά στο Führer με ένα μπουκάλι στο χέρι του. Ο δικτάτορας, πολύ θυμωμένος από την αναμονή, και βλέποντας ότι δεν ήρθε με βοήθεια, τον ρώτησε τι έκανε. «Θα δεις Führer μου», είπε ο οδηγός σαφώς μεθυσμένος, «Πήγα στο αγρόκτημα και είπα στους χωρικούς ότι μετέφεραν τον Adolf Hitler στο αυτοκίνητό μου και, στη διαδρομή, κατέληξα να πατήσω το γουρούνι. Και μετά, άρχισαν να με συγχαίρουν και μου πρόσφερουν όλα τα μπουκάλια σαμπάνιας που είχαν. ”
Ωστόσο, ο Bellviure είπε ότι συχνά ανεξάρτητα από το πόσο προσεκτικά κοιτάμε μια εικόνα, μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί πάντα να αναδύεται και να μας εκπλήσσει. Μπορεί να είναι κάτι μικρό πίσω από ένα τραπέζι ή μέσα σε μια τσέπη, όπως για παράδειγμα ένα κόσμημα που μπορεί να αποκαλύψει πολλά για την εικόνα, όπως, η αντανάκλασή από το κόσμημα μπορεί να δείξει σε ποια ώρα της ημέρας τραβήχτηκε η φωτογραφία. Επομένως, πρέπει πάντα να είστε παρατηρητικοί.
Μερικές φορές, ο Bellviure «αποκαθιστά» ακόμη και τις χαμένες αναμνήσεις που διαφορετικά θα είχαν χαθεί με το πέρασμα των χρόνων. «Προσπάθησα κάποτε να επιχρωμματίσω μια εικόνα αρχειοθέτησης ενός ανώνυμου αιχμάλωτου από τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Αποδείχθηκε άγνωστη εικόνα του Ιρλανδού Ταξιαρχού Φρανκ Ράιαν. Κάτι παρόμοιο συνέβη με την τελευταία εικόνα του Γκέρντα Τάρο, που αναγνωρίστηκε συλλογικά όταν τον Sir John Kiszely όταν το δημοσίευσε στο Twitter. ”
Αμερικανός στρατιώτης από το 11ο Airborne Division μοιράζεται λίγη από την σοκολάτα του με ένα ντόπιο κορίτσι, το 1946, στην Ιαπωνία. Ένας από τους κύριους λόγους για τη χρήση σοκολάτας στους στρατούς είναι η υψηλή ενέργεια που παρέχει και επειδή είναι πολύ εύκολη η μεταφορά της. Έχει μικρό βάρος και μεγάλη αντοχή και μεταφέρεται απλά στην τσέπη κάθε στρατιώτη. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η πιο γνωστή σοκολάτα ήταν η Scho-Ka-Kola, που προοριζόταν για τους Γερμανούς πιλότους Luftwaffe για να ανακτήσουν γρήγορα τις δυνάμεις τους και να διατηρήσουν το μυαλό τους ενεργό κατά τη διάρκεια της μάχης. Από την άλλη πλευρά, ο αμερικανικός στρατός άρχισε να σερβίρει σοκολάτα Hershey στα στρατεύματά τους. Το αποτέλεσμα ήταν το λεγόμενο “Logan Bars”. Η ίδια εταιρεία δημιουργήθηκε τη δεκαετία του ’90 το “Desert Bar” που σχεδιάστηκε για τις επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή “Shield and Desert Storm”, αν και η γνώμη των στρατιωτών σχετικά με τη γεύση της δεν συνέβαλε στη μετέπειτα εμπορευματοποίησή της. Αυτή η φορά ήταν και η τελευταία που ο Αμερικανικός Στρατός χρησιμοποίησε τη σοκολάτα ως πηγή ενέργειας, καθώς στις μέρες μας αντικαθίσταται από συνθετικό φαγητό το οποίο, αν και βοηθάει, σίγουρα δεν θα δώσει τόση ευτυχία στους στρατιώτες όση θα έδίνε ένα κομμάτι νόστιμης σοκολάτας.
Παρεμπιπτόντως, μπορείτε ακόμα να αγοράσετε το Scho-Ka-Kola και το Hershey’s, κάτι που είναι υπέροχο.
75 χρόνια Καζαμπλάνκα. Σήμερα ξύπνησα στο σπίτι ενός φίλου, χωρίς να κοιμηθώ πάρα πολύ. Ένω είχα ακόμα μισόκλειστά μάτια, άνοιξα το τηλέφωνό μου και εμφανίστηκη ειδοποίηση: σήμερα είναι η επέτειος των 75 χρόνων της Καζαμπλάνκα. Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτηκαν οι άλλοι επιβάτες για μένα, όταν επιχρωμμάτιζα με μανία στο τρένο, καθώς γύρναγα σπίτι, ενώ, συγχρόνως, προσπαθούσα να μην πέσω νεκρός από την έλλειψη ύπνου. Εδώ είναι, ο τελευταίος φόρος τιμής σε μια από τις καλύτερες ταινίες που έγιναν ποτέ.
Πέντε ακόμα άγνωστες φωτογραφίες και οι ιστορίες τους
Μια εικόνα που έκανα πριν από δύο χρόνια. Στρατιώτες(και ένας σκύλος) του Seaforth Highlanders ξεκουράζονται σε μια τάφρο, κοντά στο La Gorgue της Γαλλία, τον Αύγουστο του 1915. Προσέξτε πώς είναι στερεωμένες οι ξιφολόγχες, αντιπροσωπεύοντας πιθανώς το 95% των περιστάσεων στις τότε σκηνές πολέμου.
Μόλις τελειώσει με την έρευνα και έχει γράψει όλες τις λεπτομέρειες, ο καλλιτέχνης ξεκινά την πραγματική διαδικασία αποκατάστασης. «Κάνω αποκατάσταση και χρωματισμό μέσω του Adobe Photoshop. Πρώτον, προσαρμόζω το φωτισμό, την αντίθεση και την ένταση σε μια εικόνα. Στη συνέχεια, την καθαρίζω διαγράφοντας χειροκίνητα όλες τις «κουκίδες» και τις διαβρώσεις.
Ο Bellviure είπε ότι η διαδικασία επιχρωμματισμού είναι απλή αλλά διαρκώς αλλάζει τις μεθόδους που χρησιμοποιεί για να δει ποια λειτουργεί καλύτερα.
“Μου αρέσει να επιχρωμματίζω γιατί μοιάζει με την ανασκαφή ενός αρχαιολογικού χώρου. Χωρίζεις τη διαδικασία σε στρώματα και κάθε στρώμα πρέπει να ερευνηθεί και να ταιριάζει με τα πιο ακριβή χρώματα. Με τον καιρό, το μάτι συνηθίζει να βλέπει ήδη το χρώμα στις ασπρόμαυρες εικόνες και είναι πραγματικά ευχάριστο. ”
Ο Wojtek, μια αρκούδα, με έναν συνάδελφο της, Πολωνό στρατιώτη, στο Ιράν, το 1942. Ο Wojtek (1942-1963) ήταν μια καφέ αρκούδα που εγκατστάθηκε στον σιδηροδρομικό σταθμό από στρατιώτες του Πολωνικού Σώματος II που είχαν εξοριστεί από τη Σοβιετική Ένωση. Τελικά κατατάχθηκε επίσημα ως στρατιώτης και στη συνέχεια προήχθη σε δεκανέας, συμμετέχοντας σε πολλές μάχες σε διάφορα μέτωπα. Μετά τον πόλεμο, απολύθηκε από τον Πολωνικό Στρατό,και στη συνέχεια μεταφέρθηκε και έζησε το υπόλοιπο της ζωής της στον ζωολογικό κήπο του Εδιμβούργου, όπου και πέθανε το 1963, σε ηλικία 21 ετών.
Ο Bellviure επιχρωμμάτισε αυτή την φωτογραφία πριν από περίπου 6 χρόνια, λίγο πριν ξεκινήσει την σχολή Αρχαιολογίας. “Παραδόξως, και τα δύο είναι συγγενικά”, είπε. “Βλέπω τις φωτογραφίες σαν αρχαιολογική ανασκαφή: βρίσκονται σε κλειστά περιβάλλοντα και αποτελούν σπουδαίο πολιτιστικό υλικό. Μερικές φορές μπορεί να χρονολογηθούν με ακρίβεια, αλλά όπως και ένας αρχαιολογικός δίσκος, έτσι ακριβώς και μια φωτογραφία μπορεί να χρονολογηθεί μεταξύ μιας ή δύο δεκαετιών.”
«Εκπλήσσομαι πραγματικά από μερικές επιχρωμματισμένες φωτογραφίες από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ταυτόχρονα, διάβαζα για την εκστρατεία της Νέας Γουινέας. Όταν αποφάσισα ότι ήθελα να δοκιμάσω τον επιχρωμματισμό, βρήκα τον πρώτο υποψήφιο: μια εικόνα ενός κασουάρι ονόματι Όσκαρ που πόζαρε με έναν Αυστραλό Υπολοχαγό στη Νέα Γουινέα. Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω κάποιες διαδικτυακές εφαρμογές που έκαναν μια πολύ κακή δουλειά, αλλά από εκείνη την στιγμή γοητεύτηκα από την διαδικασία. ”
Μετά από όλο αυτό το διάστημα, το μόνο πράγμα στη διαδικασία επιχρωμματισμού του Bellviure που παραμένει αμετάβλητο είναι αυτό που αποκαλεί αρχαιολογική έρευνα. “Με παρόμοιο τρόπο με τον οποίο οι ανασκαφείς και οι αγγειοπλάστες ερευνούν τα φαινομενικά ασήμαντα κομμάτια κεραμικής , εάν ερευνηθούν σωστά και βάση των εγχειριδίων, τότε μπορεί να χρονολογηθεί μία ολόκληρη περίοδος, έτσι και η έρευνα μιας φωτογραφίας μπορεί να είναι χρονοβόρα αλλά συγχρόνως πολύτιμη. Μερικές φορές μια στολή, μια μάρκα ή ένα στυλ μπορεί να βοηθήσει στην χρονολόγηση. ” Ο Bellviure τόνισε επίσης ότι για να επιτύχει το χρωματισμό μιας φωτογραφίας, είναι απαραίτητο να επισημάνει τα ακριβή χρώματα που υπήρχαν στην φωτογραφία.
Ο Jacob C. Miller (4 Αυγούστου 1840 – 13 Ιανουαρίου 1917) ήταν μέλος στο 9ο Σύνταγμα Πεζικού της Ιντιάνα, και τραυματίστηκε στο κεφάλι κοντά στο Brock Field στη Μάχη της Chickamauga το πρωί της 19ης Σεπτεμβρίου του 1863. Η σφαίρα πρόσκρουσε στο κεφάλι του Miller κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, αλλά ευτυχώς δεν διείσδυσε στο κρανίο του. Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από μια σύγχρονη εφημερίδα: «Το όνομά του είναι Jacob Miller και από τις 19 Σεπτεμβρίου 1863 ζει με μια ανοιχτή πληγή σφαίρας στο μέτωπό του. Για αρκετά χρόνια η σφαίρα παρέμεινε στο κεφάλι του, αλλά σταδιακά άρχισε να πέφτει κομμάτι κομμάτι. Πιστεύεται ότι κανένα ίχνος της δεν παραμένει στην πληγή. Για όσο καιρό ήταν στο κεφάλι του, συχνά του δημιουργούσε υπνηλία η οποία μερικές φορές διαρκούσε δύο εβδομάδες,και συνήθως όταν κρύωνε πίεζε περισσότερο τον εγκέφαλό του. Άλλες φορές πάθαινε παραληρήματα έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ήταν στην μάχη και άρπαζε το όπλο του. Αφού τα κομμάτια μόλυβδου σταδιακά χαλάρωσαν και έπεσαν, ανέκτησε ξανά την υγεία του και τώρα είναι 78 ετών, και αποτελεί ένα, αν όχι τα πιο, αξιοσημείωτο επιζώντα του εμφυλίου πολέμου. »
