Απόγευμα…ο ήλιος έχει πλέον χρωματίσει μαβί τον ουρανό κι η φύση ετοιμάζεται να κοιμηθεί .
Ανεβαίνω το δρόμο γυρίζοντας από την αγορά .Ψυχή πουθενά, σαν ένα χωριό- φάντασμα που αναπολεί τις παλιές καλές μέρες.
Τέτοια ώρα ο δρόμος αυτός-όπως κι όλοι στο Ξηρόμερο – ήταν γεμάτος από παιδιά σαν ποτάμι από φωνές,τσιρίδες ,χαμόγελα,ζωγραφισμένες αντάνες κι ο παντοπώλης της γωνίας να μην προλαβαίνει να εξυπηρετήσει τους μικρούς πελάτες της τελευταίας στιγμής για τις παραγγελίες όπως κουβαρίστρα,” πάστα” , λουμίνια,μικροπράγματα που τα θυμόταν ένα- ένα .
Και τότε η φωνή της μάνας σου ή της γειτόνισσας,της θειας σε ανάγκαζε να σταματήσεις το ατελείωτο παιχνίδι ή το κυνήγι της πυγολαμπίδας ( τα glitter της εποχής μας) για να πας στο ” μαγαζί”.
Και πώς ν’ αρνηθείς ,ήταν αγένεια να μην δεχτείς να πας,άσε που κάτι σου δίνανε ως αντάλλαγμα.
Πως να ξεχάσεις αφού η γειτόνισσα βάζοντας τη δραχμή στην παλάμη σου έκλεινε τόσο σφιχτά το χέρι σου – για να μην τη χάσεις- ώστε σου άφηνε σημάδι και που ποτέ δε σου ‘δινε χαρτζηλίκι ,μα δεν της αρνιόσουν ,πήγαινες θεωρώντας το δική σου υποχρέωση .
Έτσι σε μάθανε,να σέβεσαι και να υπακούς τους μεγαλύτερους.
Δεν υπήρχε δικαιολογία τότε απλά πήγαινες όπως κι όλα τα παιδιά.
Ποιος δεν θυμάται τα παντοπωλεία του κυρ- Αριστείδη,του μπάμπα- Νάσιου,της θεια- Φώτως ,της κυρά- Μανθίας,του μπάρμπα- Κωστάκη και του μπάρμπα- Σιούλα στο “μύλο” κι άλλα πολλά…
Οι περισσότεροι με το χαμόγελο περιμένοντας να ακούσουν τα ” θελήματα” της γειτονιάς.
Και το τάλιρο για τα ” λύτρα” της ” απαγωγής ” σου από το ξέγνοιαστο παιχνίδι εξαργυρώνονταν αμέσως σε καραμέλες,γλειφιτζούρια κι άλλα γλυκίματα του παντοπωλείου.
Δεν είχαν δημητριακά κι άλλες σημερινές πολυτέλειες μα τα βασικά και μακράς διαρκείας προϊόντα(θυμάστε το Φοφίκο;το Ταμ- ταμ;τα μελένια;και τόσα άλλα)!!!
Τώρα πια αυτά δεν υπάρχει κάτι να θυμίζει αυτά τα παντοπωλεία,ούτε καν που ήταν .
Το μόνο που ακούγεται είναι το μελαγχολικό λάλημα του γκιώνη πριν προλάβει καν να πέσει το σκοτάδι!!!
Σαν να συνοδεύει τη θλίψη του Ξηρομέρου που κάθε μέρα αποχαιρετάει κι από έναν που τον μεγάλωσε στα χώματά του!!!
” Γκιώνη μου,
το τραγούδι σου,
την ερημιά θεριεύει,
άλλαξε ήχο ή φωνή …σώπα για λίγο
Κοίτα που,
το φεγγάρι σαν να χλώμιασε
κι η ομορφιά του πως ξεθώριασε,
άλλαξε ήχο γκιώνη μου
θρηνείς γι αυτόν που λείπει
μα το τραγούδι σου υμνεί
και τη δικιά μας λύπη
Κάποτε η μελωδία σου ήταν για μας σαν θεία
μα η ερημιά του τόπου μας έσβησε τη μαγεία.
– Εγώ θρηνώ αιώνια μας εσείς θρηνείτε τώρα,
είναι πολύ μικρή η ζωή
γι’ αυτό …ζήσε το τώρα”!!!
