της Ηρώς Κουνάδη
Μια φορά κι έναν καιρό, λέει ο θρύλος, στο Μεξικό του 16ου αιώνα, ήταν ένα κοριτσάκι, η Πεπίτα, τόσο φτωχή που δεν είχε λεφτά για χριστουγεννιάτικα δώρα. (Σταμάτα να κάνεις συνειρμούς, λέμε ιστορία εδώ πέρα.) Ένας άγνωστος στο δρόμο που η μαμά της προφανώς δεν της είχε πει να μην του μιλάει (και ευτυχώς, γιατί ο άγνωστος τελικά ήταν άγγελος, αλλά η Πεπίτα αυτό δεν το ήξερε) της είπε ότι μια χαρά κάνουν για δώρα και τα αγριόχορτα στις άκρες του δρόμου, αρκεί να τα αφήσεις πρώτα λίγο πίσω από το ιερό της εκκλησίας να αγιαστούν.
Όταν πήγε να τα πάρει από εκεί που τα είχε αφήσει, η Πεπίτα βρήκε τα αγριόχορτα ανθισμένα, με τα γνωστά κόκκινα λουλούδια, που σήμερα εμείς λέμε Αλεξανδρινά, ή Ποϊνσέτιες, και οι Μεξικάνοι Λουλούδια των Χριστουγέννων −flor de nochebuena, για την ακρίβεια, που σημαίνει λουλούδι της άγιας νύχτας.
Τα αλεξανδρινά ταξίδεψαν από την Αμερική στην Ευρώπη, αγαπήθηκαν και έγιναν ένα από τα σύμβολα των Χριστουγέννων, μαζί με τα έλατα, τα γκι και διάφορα άλλα ομολογουμένως λιγότερο εντυπωσιακά.
Το ήξερες, όμως, πως το αλεξανδρινό που καμαρώνεις δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο σου μπορεί με την κατάλληλη φροντίδα όχι μόνο να ζήσει χρόνια πολλά, αλλά να γίνει και ένα δέντρο να-με-το-συμπάθειο, που φτάνει σε εξτρίμ περιπτώσεις μέχρι και τα τρία μέτρα ύψος; Δεν το ήξερες, όλα εμείς πρέπει να σου τα λέμε.
Πού είπες να το βάλω το αλεξανδρινό;
Σε εσωτερικό χώρο, μακριά από ρεύμα αέρα, σε φωτεινό σημείο, αλλά που να μην πέφτουν απευθείας πάνω του οι ακτίνες του ήλιου. Με πιο απλά λόγια: Στο σαλόνι, μακριά από τζάμια. Α, και αν δεν έχεις θέρμανση σπίτι ξέχνα το, μην πάρεις αλεξανδρινό. Θα πεθάνει σε δυο μέρες, είναι Μεξικάνος, θυμάσαι;
Κάθε πότε να το ποτίζω;
Κάθε 4-5 μέρες όσο είναι ακόμα χειμώνας. Ελέγχεις το χώμα πριν το ποτίσεις, αυτό που θέλεις είναι να είναι τελείως στεγνό. Αν νιώσεις ελαφριά υγρασία, δεν ποτίζεις. Την άνοιξη, που είναι καλή ιδέα να το μεταφυτεύσεις, ποτίζεις δύο φορές την εβδομάδα, και το καλοκαίρι κάθε 2 μέρες. Μεξικάνος-μεξικάνος, αλλά και το ελληνικό καλοκαίρι δεν παλεύεται εύκολα.
Να το μεταφυτεύσω, είπες;
Δαγκωτό ναι, αν έχεις κήπο και μένεις κάπου στον βαθύ νότο της Ελλάδας –νότια Πελοπόννησο, ας πούμε, ή Κρήτη. Στην Αθήνα ρισκάρεις ένας βαρβάτος χειμώνας απ’ αυτούς που έχουμε μια φορά στα τρία χρόνια να το σκοτώσει, και δεν υπερβάλλουμε καθόλου, με το που πέσει η θερμοκρασία στα μονοψήφια, πάει το αλεξανδρινό, πέθανε.
Καλύτερη ιδέα είναι να το βάλεις σε μια μεγάλη γλάστρα που θα έχεις άνοιξη και καλοκαίρι στο μπαλκόνι, με την ευελιξία να μεταφέρεται μέσα τον χειμώνα. Η περίπτωση να είσαι τόσο συγκλονιστικός κηπουρός που να σου γίνει τρία μέτρα δέντρο και να μην χωράει στο σαλόνι είναι μάλλον σπάνια –υπαρκτή ωστόσο, μην πεις ότι δε σε προειδοποιήσαμε.
Επίσης, σημαντικό: Είτε στον κήπο, είτε στο μπαλκόνι, ο παραξενίδης φίλος μας θέλει μεν ζέστη αλλά όχι απευθείας ηλιακή ακτινοβολία –θυμάσαι πριν που ήταν μικρός και λέγαμε μην τον βάλεις δίπλα στην μπαλκονόπορτα; Τον μεταφυτεύουμε ιδανικά κάτω από πέργκολα, κληματαριά, ή κάτι άλλο που να του κάνει σκιά. Αλλιώς μουτρώνει και πεθαίνει. Γενικά πεθαίνει εύκολα, ναι.
Συγνώμη, τα κόκκινα λουλουδάκια πού πήγανε;
Ο καινούριος σου φίλος ανθίζει τον χειμώνα. Πώς καταλαβαίνει ότι ήρθε ο χειμώνας, αφού με το κρύο δεν την παλεύει; Από τη μέρα που μικραίνει. Αν του χρόνου τον χειμώνα τον βάλεις από το μπαλκόνι στο σαλόνι, στο οποίο σαλόνι έχεις μέρα-νύχτα αναμμένα φώτα, δεν θα αντιληφθεί ότι η μέρα μίκρυνε, και δεν θα ανθίσει. Ουπς, ναι. Υπάρχει κόσμος που αρχίζει εκεί γύρω στις αρχές του Νοέμβρη να βάζει τα αλεξανδρινά του για δώδεκα ώρες την ημέρα σε σκοτεινά δωμάτια, αλλά επειδή αν μας ρωτάς εμάς αυτό μας ακούγεται σαν τιμωρία, θα σου λέγαμε απλώς να σβήνεις κανένα φως –θα φτιάξεις και ατμόσφαιρα, θα κάνεις και οικονομία.
