Ένα ελληνικό εκκλησάκι, πολύ μικρό σε μέγεθος, αλλά με πολύ εντυπωσιακή θέα, βρίσκεται ανάμεσα στα 20 καλύτερα που είναι χτισμένα μέσα σε σπηλιές ή κάτω από τη γη. Είναι το εκκλησάκι του Αγίου Στέφανου, που βρίσκεται στον Γαλησσά της Σύρου.
Η περιοχή, που βρίσκεται στα δυτικά του νησιού, είναι γνωστή για την εκκλησία που είναι χτισμένη στην κορφή του λόφου, που βρίσκεται στην άκρη της παραλίας.
Λέγεται Αγιά Πακού, επειδή όπως λένε οι ντόπιοι είναι αφιερωμένη σε κάποια αγία που ακούει.
Οι επισκέπτες του χωριού, συνήθως ανεβαίνουν στον λόφο για να θαυμάσουν το ηλιοβασίλεμα.
Η Αγιά Πακού copyright Vangelis I. Paravas (paravas.net)
Έτσι, ενώ η Αγιά Πακού είναι γνωστή στους ξένους, το εκκλησάκι του Αγίου Στεφάνου είναι ένας πιο «μυστικός» προορισμός.
Είναι χτισμένο μέσα σε μια μικρή σπηλιά που δημιουργούν τα βράχια και για την κατασκευή του δεν χρειάστηκε ούτε πάτωμα, ούτε ταβάνι.
Το εκκλησάκι δεν έχει ούτε πάτωμα ούτε ταβάνι. copyright Vangelis I. Paravas. paravas.net
Μόνο δύο τοίχους κατασκεύασε ο ψαράς, που σύμφωνα με την παράδοση το έφτιαξε.
Λεγόταν Στέφανος και κάποια στιγμή καθώς ψάρευε, κινδύνευσε από ένα πελώριο χταπόδι, που τον τραβούσε με τα πλοκάμια του στη θάλασσα.
Ο ψαράς εναπόθεσε τις ελπίδες του στον Θεό και έκανε ένα τάμα στον Άγιο του οποίου είχε το όνομα.
Όταν σώθηκε, έχτισε το εκκλησάκι προς τιμήν του Αγίου Στέφανου, που τον είχε γλιτώσει.
Το εσωτερικού του ναού είναι λιτό αλλά εντυπωσιακό
Στο βιβλίο των Αυγουστίνου Π. Παλαιολόγου και Μάρκου Ν. Ρούσσου-Μηλιδώνη: «Οδοιπορικό στη Σύρα, θρύλοι-παράδοση-ιστορία», υπάρχει και η ακριβής αφήγηση του ψαρά, που θέλησε να μοιραστεί την περιπέτειά του με τους συγχωριανούς του:
«Το ψάρι τσιμπούσε όλο και πιο δυνατά. Ξάφνου μούδωσε μια τραβιξιά και βρέθηκα στη θάλασσα. Πάτησα τότες την τρίχα και είδα πως το χέρι που με τραβούσε δεν ήταν ανθρώπου. Ήταν το πλοκάμι ενός χταποδιού τόσοοο δα μεγάλου (άπλωσε τα χέρια του για να δείξει πόσο μεγάλο ήταν)».
Η πρόσβαση στο εκκλησάκι γίνεται κυρίως από θαλάσσης. Η εκδρομή με τα θαλάσσια καγιάκ των Cannibals προσέφερε μοναδικές συγκινήσεις.
Το χταπόδι όλο και με τραβούσε κάτω. Τότες εγώ άρπαξα το σουγιά και τούδωσα μια ανάμεσα στα δυο μάτια που με ξανύανε χαζά. Το χταπόδι παράλυσε και με άφησε ήσυχο. Σας τα λέω σα να ‘ναι παραμύθι. Ηξέχασα μονάχα να σας πω πως την ώρα που το χταπόδι με τραβούσε, ησκέφθηκα τον αη Στέφανο και τον παρακάλεσα να με σώσει. Φαίνεται πως άκουσε την προσευχή μου και μ’ έσωσε. Τότες εγώ του υποσχέθηκα να του χτίσω μια εκκλησίτζα μέσα στη μεγάλη σπηλιά του Χαρασσώνα.
Τις ημέρες που γιορτάζει, το εκκλησάκι γεμίζει με κόσμο. η πρόσβαση με καγιάκ είναι μια ξεχωριστή εμπειρία.
Όσοι χωριανοί τον πίστεψαν, τον βοήθησαν να χτίσει το εκκλησάκι.
Στην πρώτη λειτουργία, ο ψαράς σέρβιρε στον κόσμο μαστίχα και συριανό λουκούμι, παράδοση που διατηρείται μέχρι σήμερα, όταν δυο φορές τον χρόνο (στις 19 Αυγούστου και στις 26 Δεκεμβρίου) το εκκλησάκι γιορτάζει.
Ανεξάρτητα από το αν η ιστορία του ψαρά είναι αληθινή ή όχι, γεγονός είναι πως παρά το μικρό μέγεθός του, το καθολικό εκκλησάκι είναι πολύ εντυπωσιακό.
Η πρόσβαση σήμερα γίνεται είτε από μονοπάτι που χρειάζεται περίπου 15 λεπτά περπάτημα από την παραλία του Γαλησσά, είτε με σκάφος ή βάρκα.
Πιο εντυπωσιακή είναι η εκδρομή με τα θαλάσσια καγιάκ των Cannibals που προσφέρουν μοναδικές συγκινήσεις και μια εντελώς διαφορετική οπτική στην έννοια της θαλασσινής περιπέτειας.
