«Φοβάμαι πως αν κλείσω τα μάτια μου το νησί θα το πάρουν οι Τούρκοι. Ο Ερντογάν άλλωστε κατά το παρελθόν είχε δηλώσει πως η Κίναρος προορίζεται για χώρο λατρείας».
Με τα παραπάνω λόγια η 74χρονη κυρά-Ρηνιώ, η μοναδική κάτοικος στη βραχονησίδα Κίναρο που παλεύει καθημερινά για την επιβίωσή της αλλά και για τη διατήρηση της ελληνικότητας της περιοχής, χτυπά μέσω της εφημερίδας «δημοκρατίας» και της Κέλλυς Φαναριώτη το καμπανάκι του κινδύνου για τις πραγματικές επιδιώξεις της αδηφάγας τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, που δεν είναι άλλη από την καταπάτηση της εθνικής μας κυριαρχίας μέσω διεύρυνσης της επιρροής του Ερντογάν στο Αιγαίο.
Η Κίναρος έχει έκταση 4,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα και η κυρά Ρηνιώ στα 74 της ζει μόνη της σε αυτή την απομακρυσμένη βραχονησίδα.
Η γειτονική χώρα άλλωστε εποφθαλμιά τις εσχατιές της χώρας ήδη από το 2013, όταν στο τουρκικό Κοινοβούλιο ο βουλευτής Γιουσούφ Χαλάτσογλου αναφέρθηκε σε 16 νησιά και βραχονησίδες -ανάμεσά τους και η Κίναρος– κάνοντας λόγο για «παράνομη κατάληψή τους από την Ελλάδα».
Ζει εκεί σχεδόν 20 χρόνια. Μία φορά την εβδομάδα έρχεται επιδοτούμενο καϊκι από την Αμοργό και τις φέρνει τρόφιμα και ότι χρειάζεται. Αν δεν έχει καλό καιρό, μπορεί να κάνει και 20 ημέρες να έρθει στο μικρό λιμανάκι. Για τον εαυτό της φροντίζει μόνη της.
«Δεν έχω νιώσει ποτέ απειλή. Παρά το γεγονός πως ζω σε ένα μέρος πάνω από το οποίο τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη κάνουν συχνά πτήσεις, δεν τρομάζω. Μόνο αν πεθάνω δεν ξέρω τι θα γίνει» αναφέρει χαρακτηριστικά η κυρία Κατσοτούρχη. Ζώντας αποκομμένη από τον σύγχρονο πολιτισμό τα τελευταία 19 χρόνια, αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει τον απόκρημνο τόπο όπου μεγάλωσε.
Η ίδια μέσω της εφημερίδας «Δημοκρατία» στέλνει το δικό της μήνυμα και με δεδομένη την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, μετά τις συνεχείς απειλές των γειτόνων.
Μένει σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο που παλιότερα λειτουργούσε ως καφενείο για τους διερχόμενους ψαράδες ο πατέρας της, ξυπνά κάθε πρωί στις τέσσερις και με το πρώτο φως της ημέρας ανεβαίνει στο μικρό εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη του «θαυματουργού», όπως τον αποκαλεί, και υψώνει την ελληνική σημαία.
«Φοβάμαι πως αν κλείσω τα μάτια μου το νησί θα το πάρουν οι Τούρκοι. Ο Ερντογάν άλλωστε κατά το παρελθόν είχε δηλώσεις πως η Κίναρος προορίζεται για χώρο λατρείας. Δεν έχω νιώσει ποτέ απειλή. Παρά το γεγονός πως ζω σε ένα μέρος πάνω από το οποίο τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη κάνουν συχνά πτήσεις δεν τρομάζω» είπε χαρακτηριστικά η 74χρονη κυρία Ειρήνη και συμπληρώνει «Μόνο αν πεθάνω δεν ξέρω τι θα γίνει»
Τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας φροντίζει με αφοσίωση τα ζώα της αλλά και το μνημείο που στήθηκε στο νησί για τους τρεις ήρωες του Πολεμικού Ναυτικού που έπεσαν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος προς την πατρίδα.
«Οταν ο καιρός χαλάει, δεν έχω ρεύμα. Και μετά δεν έχω τίποτε. Το 2016 ήρθαν πολιτικοί και μου έλεγαν πόσο καλά κάνω και μένω εδώ γιατί διαφορετικά θα ήταν γκρίζα ζώνη. Έκτοτε δεν ενδιαφέρθηκε κανείς αν ζω ή αν πέθανα. Δεν έχει δομές για πρόσφυγες εδώ. Και το νερό από μία στέρνα το παίρνω»
Όπως λέει, το πρωινό της 11ης Φεβρουαρίου 2016 ήταν το χειρότερο της ζωής της, όχι μόνο επειδή ήρθε αντιμέτωπη με τα άψυχα κορμιά των τριών αξιωματικών αλλά και λόγω των τραγικών ωρών που ακολούθησαν, όταν οι γονείς των νεκρών έφτασαν στο νησί.
