Οπου και να πάω μάνα θέλω να νιώθω μέσα μου την Ελλάδα,να λέω οτι είμαι ΕΛΛΗΝΑΣ,νοσταλγώ την πατρίδα μάνα μου,το φουρνιστό ψωμι που έφτιαχναν τα ροζιασμένα σου χέρια,την μυρωδιά του καφέ ππυ έφτιαχνές κάθε πρωί,τα γλυκά σου που παιδευόσουν ώρες να τα τελειοποιήσεις,νοσταλγώ το πεζούλι μας στην αυλή μάνα,δεν με χωράει το διαμέρισμα είναι τόσο μεγάλο τόσο πολυτελές αλλά και τόσο «στενό»,θέλω να κλείσω τα μάτια να θυμηθώ και να μεθύσω με τις εικόνες, τα παλιά παραθυρόφυλλα ξεχαρβαλιασμένα απ’ του χρόνου την περατζάδα…..
Mε κείνες τις κουρτίνες τις πλεγμένες με το βελονάκι… και τα κοφτά σχέδια….με το γαλάζιο του πελάγου……με το θαλασσί τ’ ουρανού… … και κείνο το μενεξεδί του λυκόφωτος……με τα παλιά τα σπίτια…..κείνα τα χαμηλά … τα φτωχικά… τ’ ασβεστωμένα… με τη σημαία στο κοντάρι να κυματίζει…..με τις μικρές αυλές……με τις γραφικές γειτονιές…… με τις πέργκολες… … να κάτσουμ’ από κάτω και να με τρατάρεις γλυκό του κουταλιού και καφέ, σε δίσκο με σεμεδάκι δαντελένιο…