Ο θρύλος λέει ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να βρει πάνω από 7 στα 15.
«Φέτος θα πάμε στην Αμοργό» είπα στον κολλητό μου τον Λευτέρη προχθές που συζητούσαμε για τις διακοπές μας. «Καλή φάση. Γενικά οι Σποράδες τα σπάνε», μου απάντησε. Την αμηχανία του ενός δευτερολέπτου ακολούθησε ένας ορυμαγδός ειρωνείας για κανά τέταρτο. Γενικά, είμαστε κακοί άνθρωποι στην παρέα μου, περιμένουμε πως και πως ο ένας τον άλλο να πετάξει ένα τσαφ ή μια αλόγιστη μαλακία για να επιδοθούμε σε ανελέητο πείραγμα.
Δεν το άφησε να πέσει κάτω και στο καπάκι έβγαλε το κινητό του άνοιξε το χάρτη της Ελλάδας κι έκανε ζουμ σε ένα ελληνικό νησί. Ούτε ονόματα από πάνω, ούτε στοιχεία, ούτε τίποτα. «Για να σε δω ρε Κρόιφ της Γεωγραφίας… Ποιο νησί είναι αυτό;». Ήταν η Σάμος, έπεσα έξω δυο, τρία πελάγη κι απάντησα «Ζάκυνθος». Η εκδίκηση φαγώθηκε κρύα, αλλά πολύ περισσότερο από την ειρωνική αντεπίθεση του Λευτέρη μου έμεινε το εξής: τα ξέρουμε, τα συζητάμε, τα επισκεπτόμαστε και -συνήθως- μπορούμε να τα υποδείξουμε πάνω στο χάρτη, ΑΛΛΑ όταν τα απομονώσει κανείς και στα δείξει, τα ελληνικά νησιά -πέρα από τα στανταράκια- φαντάζουν όλα ίδια τα μπαγάσικα.
Και λέω εγώ τώρα: Δεν φτάχνω ένα κουίζ να δούμε πόσοι εκεί έξω μοιράζονται τη γεωγραφική μου την απαλεψιά;
