“Η αγάπη σου έσταζε της Αρνης το νερό και ξέχασα τον πόνο, ξέχασα τα πικρά δάκρυα βλέποντας την αμυγδαλιά να ανθίζει..”
Υπάρχει ένα όμορφο χωριουδάκι στην Άνδρο, η Άρνη, χτισμένο σε υψόμετρο 500 μ. με πληθυσμό μόλις 100 κατοίκους.
Ένα χωριό που πριν από μερικά χρόνια έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα χάρη σε ένα τραγούδι.
Πρόκειται για το «Της Άρνης το νερό» που το 2006 κέρδισε το βραβείο κοινού και επιτροπής στο «Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης». Όχι μόνο για τους στίχους του και την ιδιαίτερη ιστορία του αλλά και γιατί τους στίχους τραγουδούσε μια φωνή απόκοσμη, σχεδόν βγαλμένη από άλλη εποχή.
Ένα τραγούδι με υπέροχη μελωδία που περιγράφει μοναδικά αυτό το συναίσθημα του “να σε ξεχνάνε ” αλλά και του “να ξεχνάς”.
Ο συνθέτης, στιχουργός αλλά και τραγουδιστής Σταύρος Σιόλας κάπως έτσι έκανε την αρχή της μετέπειτα καριέρας του με ένα δημιούργημα δικό του που ενώνει τις εποχές, τις ανάγκες και τους καημούς. Ένα τραγούδι, που έχει μια ιστορία από εκείνες που δεν σου είχαν περάσει από το νου.
Λέγεται από παλιά πως της Άρνης το νερό είχε την εξής ιδιότητα: Όποιος το έπινε αυτομάτως ξεχνούσε τους ανθρώπους που αγαπούσε. Έτσι με αυτό τον τρόπο, για κάποιον η κάποια που δεν ήταν εύκολο να ξεχάσει ανθρώπους που αγάπησε αληθινά, έπινε της Άρνης το νερό για να ξεφύγει από αυτές τις σκέψεις.
Ο ίδιος ο Σταυρός Σιόλας έχει πει:
“Το 2005 κλήθηκα, από τον σκηνοθέτη και δάσκαλό μου στην δραματική σχολή του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ, Κωστή Καπελώνη, να γράψω τη μουσική για την παράσταση “ΑΓΓΕΛΑ” του Γ.Σεβαστίκογλου. Την παράσταση θα σκηνοθετούσε ο ίδιος για λογαριασμό του ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου, με διευθυντή τον Δήμο Αβδελιώδη. Το έργο, γραμμένο το 1958, αποτυπώνει το κλίμα της μετεμφυλιακής περιόδου στην Ελλάδα, μέσα από τις ζωές ξεριζωμένων κοριτσιών από την επαρχία που εξασφάλιζαν την επιβίωση τους ως υπηρέτριες σε Αθηναϊκά σπίτια πλούσιων ή μεσαίων οικογενειών. Σε μια σκηνή του έργου, η Άννα (Χριστίνα Καραβεζύρη), απευθυνόμενη στην Αγγέλα (Τάνια Παλαιολόγου), ενώ απλώνουν ρούχα στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας, θυμάται τον αρραβωνιαστικό της, που της είχε υποσχεθεί πως θα την παντρευτεί μόλις γυρίσει απ’ τα καράβια. Ο γάμος αυτός θα αποτελούσε μια σωτηρία, ίσως και μόνη διαφυγή, για εκείνην, όπως και για όλα τα κορίτσια της ίδιας μοίρας.
Τον πρώτο καιρό της έστελνε κάρτα από κάθε λιμάνι. Στη συνέχεια μόνο τις γιορτές, έπειτα όλο και πιο αραιά… ώσπου σταμάτησε εντελώς… Σε αυτό το σημείο της αφήγησής της, η Άννα θυμάται ένα τραγούδι από το χωριό της… “Της Άρνης το νερό Αγγέλα μου, της αρνησιάς η βρύση”. Μια φράση από τα λεγόμενα μοιρολόγια αποχωρισμού της δημοτικής μας παράδοσης. Φορτισμένος από την ιστορία της νεαρής υπηρέτριας, αλλά και την όλη ατμόσφαιρα του έργου, έγραψα το τραγούδι αυτό που έμελε έναν χρόνο μετά, στο «Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης», να πάρει το 1ο βραβείο καλύτερου τραγουδιού από το κοινό και την επιτροπή και εγώ, που το τραγούδησα, να λάβω βραβείο καλύτερης ερμηνείας”.
Της Άρνης το νερό
Της αρνησιάς…
Της αρνησιάς τη βρύση
Της Άρνης το νερό
το ήπιες και…
το ήπιες και μ’ αρνήθης
Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ
Της λήθης το στενό
το πέρασες…
το πέρασες κι εχάθης
Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ
στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ…