Μαγαζί που λένε τον καφέ: Το πιο διάσημο της Αθήνας
Μαγαζί που λένε τον καφέ: Η πρώτη εικόνα που έχουμε όλοι ή σχεδόν όλοι όταν ακούμε για καφεμαντεία είναι η Γεωργία Βασιλειάδου, η «ομορφότερη άσχημη», όπως την αποκαλούσαν, του ελληνικού κινηματογράφου στην ταινία «Η Καφετζού».
Η δημοσιογράφος Μαίρη Κοντολούρη είχε την ιδέα πριν τέσσερα χρόνια να ανοίξει μία εναλλακτική καφετέρια όπου μπορείς να πιεις τον καφέ σου και στη συνέχεια να διαβάσουν το φλιτζάνι σου. Και το όνομα αυτής «το Φλυτζάνι».
Όπως μας λέει η ίδια στην επιχείρησή της μπορείς να «δεις» το μέλλον, ή και το παρόν σου, μέσα στο φλιτζάνι με το κατακάθι του ελληνικού καφέ και με απόλυτα νόμιμες διαδικασίες, δηλαδή με άδεια λειτουργίας και κανονική απόδειξη.
Το «Φλιτζάνι» σερβίρει αχνιστό καφέ στη χόβολη, μαζί με γλυκό του κουταλιού και τον «λέει» σε κάποιο από τα δωμάτια τα οποία βρίσκονται στον πάνω όροφο.
Το κατακάθι του καφέ αποτελεί εδώ και αιώνες πηγή για την πρόβλεψη του μέλλοντος από τις απανταχού «καφετζούδες». Τα σχήματα και σχέδια, ακόμα και μορφές που αυτό διαμορφώνει όταν χυθεί στο μικρό πιάτο μπορούν μεταφραστούν σε προβλέψεις για οικονομικά, επαγγελματικά, συναισθηματικά.
Άλλοι πιστεύουν και άλλοι όχι, άλλοι χλευάζουν τη συνήθεια να τους λένε τον καφέ και άλλοι δίνουν μια ολόκληρη περιουσία για να τους προβλέψουν το μέλλον. Κάποιοι πιστεύουν πως οι καφεμάντες έχουν χάρισμα, μία έκτη αίσθηση όπως συχνά την αποκαλούν και άλλοι ότι εκμεταλλεύονται τους αδύναμους ανθρώπους.
Το διάβασμα του φλιτζανιού γινόταν συνήθως στα κρυφά, σε κουζίνες ή σαλόνια όμως το συγκεκριμένο καφέ δεν έχει καμία σχέση με κλειστές βαριές κουρτίνες, μάγια, νυχτερίδες, αράχνες κι άλλα αποκρυφιστικά. Πρόκειται για ένα πολύ κομψό και ζεστό μαγαζί, με απαλό φωτισμό και μουσική ανοιχτό ακόμα και για αυτούς που δεν επιθυμούν να μάθουν τι τους… περιμένει.
Πως προέκυψε η ιδέα του μαγαζιού που λένε τον καφέ
Η Μαίρη Κοντολούρη εργαζόταν ως δημοσιογράφος στο Star και σε εφημερίδες κι όταν τα πράγματα στο χώρο δυσκόλεψαν, αποφάσισε να τα αφήσει όλα και να ασχοληθεί με κάτι εντελώς διαφορετικό. Έτσι άνοιξε το «Φλυτζάνι» στο Περιστέρι πριν τέσσερα χρόνια.
«Εγώ είμαι άνθρωπος που όταν βλέπω το πρόβλημα αντιμετωπίζω το πρόβλημα. Δεν αφήνω τη στενοχώρια και το πρόβλημα να με ρίξει. Θέλω να βρίσκω λύσεις και αυτό ήταν μία καλή λύση για μένα και την πίστεψα πάρα πολύ» μας λέει.
«Σκέφτηκα να ανοίξω αυτό το καφέ, άλλωστε δεν υπήρχε το σενάριο καφετέριας νόμιμης που να λέει το φλιτζάνι. Όλη αυτή η ιστορία, το κόνσεπτ στηρίχθηκε σε μια ψυχολογική ανάμνηση που είχα από την φοιτητική μου ζωή τότε που λέγαμε, χωρίς να ξέρουμε τίποτα, πασιέντζες, όχι χαρτιά, φλιτζάνια κι όλα αυτά… αλλά αυτή η χαρά που νιώθεις όταν λες αυτά, να δούμε τι κάνει αυτός, πού να βρίσκεται, εάν έχει χωρίσει ή τι θα γίνει με αυτόν, αυτό το συναίσθημα δεν το έχεις πουθενά. Ήθελα λοιπόν να μπορείς να το κάνεις αυτό σε ένα καφέ, να μπορείς να λες χαρτιά και φλιτζάνια γιατί είναι ωραίο αυτό το παρεΐστικο, το να περάσει ωραία η ώρα. Επιχειρηματικά μου έστεκε πολύ καλά, πίστευα ότι θα πιάσει και το άνοιξα. Με πολύ προσωπικό κόπο και πολύ λίγα λεφτά βάζοντας και πολύ προσωπικό γούστο».
Την ρωτάμε εάν υπήρξε αμφισβήτηση κι αν κάποιος την κατηγόρησε για κομπογιαννίτικη τακτική.
«Είναι πολύ κοντά στο κομπογιαννίτικη τακτική όλο αυτό. Υπάρχουν πολλά τύπου φλιτζάνια μαγαζιά. Πολλοί μου είπαν “Ρε συ Μαίρη το πιστεύεις και ασχολείσαι;”
Φλυτζάνι: Από τα πρώτα μαγαζιά που λένε τον καφέ
Για μένα το “Φλυτζάνι” είναι μια επιχείρηση. Για μένα αυτή η δουλειά είναι ένα lifestyle πράγμα και σε δεύτερη ανάλυση πιστεύω ότι κάποιοι άνθρωποι, κι αυτοί είναι πολύ λίγοι, έχουν διαίσθηση, έκτη αίσθηση και μπορούν να δουν μερικά πραγματάκια. Αυτό το πιστεύω και το πιστεύω τώρα πολύ περισσότερο από όταν άνοιξα το μαγαζί».
Το μαγαζί λειτουργεί με ραντεβού κι έχει πελάτες πολλές γυναίκες αλλά και άντρες. Η ίδια μας ξεκαθαρίζει ότι κάνει κανονικό ρεπορτάζ για να βρει τις καλύτερες στο είδος. «Τώρα πια είναι εύκολο για μένα καταλαβαίνω στο δευτερόλεπτο αν η άλλη μπορεί να δει φλιτζάνια. Αυτές που δουλεύουν εδώ βλέπουν πράγματα».
Έχει όμως ο κόσμος ανάγκη να πιστέψει σε κάτι;
«Το “φλυτζάνι” άνοιξε το 2013 στο πικ της κρίσης. Και λειτούργησε. Αυτό κοινωνικά κάτι λέει. Εγώ θεωρώ ότι ο κόσμος πάντα έλεγε χαρτιά και φλιτζάνια. Πριν ανοίξω το μαγαζί ταξίδεψα 8 μήνες σε όλη την Ελλάδα για να δω πώς λειτουργεί αυτό το πράγμα. Έμαθα πολλά πράγματα ιδίως τώρα που το λειτουργώ.
Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων που καταφεύγουν στα φλιτζάνια και στα χαρτιά: Το ένα είναι για μένα το υγιές κι έχει να κάνει με τις δύσκολες φάσεις που περνάμε όλοι. Μπορεί να έχεις χωρίσει με τον φίλο σου και να βαρέθηκες να σε ακούει η φίλη σου και θέλεις να σου πουν σε ένα φλυτζάνι για τι θα γίνει. Για μένα το να πας να σου πουν χαρτιά και φλιτζάνι για τέτοια ζητήματα είναι λίγο παρηγοριά, είναι λίγο ψυχοτονωτικό. Μπορείς να συζητήσεις κάποια θέματα και να σου δώσουν μία λύση εκείνη τη στιγμή στην αγωνία σου για το μέλλον.
Οι εμμονικές περιπτώσεις στα μαγαζιά που λένε τον καφέ
Τι συμβαίνει όμως με τις εμμονικές περιπτώσεις…
«Αυτό το με κορόιδεψες κλπ δεν το έχω εισπράξει ποτέ εδώ. Ξέρεις τι να σου πουν το φλιτζάνι είναι 20 ευρώ, δεν είναι λίγα σήμερα, αλλά δεν είναι και λεφτά που θα κλαις μια ζωή. Και κάποιος να μην είναι ευχαριστημένος δεν θα ξανάρθει. Εγώ βάζω πολλά όρια. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι άρρωστοι, είναι εθισμένοι και από το πρωί μέχρι το βράδυ να τους λες το φλυτζάνι δεν σταματάνε, εγώ δεν κλείνω τέτοια ραντεβού».
Έρχονται από πολλά μέρη του κόσμου και γράφουν και για το καφέ της.
«Το “Φλυτζάνι” έγινε πολύ γνωστό και μήνες μετά ξεφύτρωσαν κι άλλα πολλά. Κανένα μαγαζί εκτός από αυτό δεν δουλεύει με απλούς καφέδες και χαρτιά. Όλοι έχουν και κάτι άλλο για να βγάλουν χρήματα, κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Οι κυρίες που δουλεύουν εδώ υπογράφουν συμφωνητικά ότι δεν αναφέρουν μάγια ξόρκια είμαι πολύ αυστηρή σε αυτό».
Η Μαίρη Κοντολούρη ξεκαθαρίζει ότι της αρέσει όλο αυτό με τα μελλούμενα στο φλιτζάνι του καφέ αλλά δεν θα κυλήσει όλη της η ζωή σύμφωνα με όσα βλέπουν μέσα σε αυτό.
Προσωπική ιστορία της ιδιοκτήτριας του μαγαζιού που λένε τον καφέ
Για το τέλος μας άφησε και τη δική της ιστορία: «Θα σου πω και μία ιστορία. Μία βδομάδα πριν διαγνωστώ με καρκίνο δεν ήρθε κάποιο ραντεβού και είχε ένα κενό η κοπέλα. Τότε ετοιμαζόμουν να κάνω το μαγαζί franchise και ήθελα να δω εάν θα προχωρήσει το franchise.
Μου ανοίγει χαρτιά και μου λέει “για αυτό που με ρωτάς δεν βλέπω κάτι γατί βλέπω κάτι άλλο. Να σε ρωτήσω τι θα κάνεις και θα αλλάξει πολύ το σώμα σου εσένα;”
Είχα πολύ μακρύ μαλλί και μεγάλο στήθος. Και μου λέει το σώμα σου μαζεύει, το μαλλί σου πολύ κοντό και με κάποιο τρόπο αποκτάς μία εφηβεία που δεν μπορώ να την εξηγήσω. Κι όσο για τα οικονομικά βλέπω ότι θα διακινείς πολλά χρηματικά πόσα σε πολύ σύντομο τακτά χρονικά διαστήματα. Της λέω καλά, δεν είδες τίποτα άντε γεια και φεύγω.
Μια εβδομάδα μετά γίνεται η διάγνωση, λίγες μέρες μετά έκανα το πρώτο χειρουργείο, στις 20 μέρες μετά έχει βγει η βιοψία και είμαι μπροστά σε ένα επιτελείο γιατρών που μου λένε θα κάνεις όλα τα χειρουργεία, θα κάνεις μαστεκτομή, θα κάνεις χημειοθεραπείες κάθε δύο βδομάδες , θα χάσεις το μαλλί σου και το στήθος σου στην αρχή θα είναι φλατ αλλά θα το μεγαλώνεις σιγά σιγά σαν να είναι εφηβικό. Μετά δεν θυμάμαι νομίζω ότι ζαλίστηκα. Ήταν συγκλονιστικό. Ήρθα στο μαγαζί και της είπα “είδες ότι θα πεθάνω”. Και μου λέει “όχι εγώ είδα μόνο αυτά που σου είπα”».