Μπαίνει ο Δεκέμβρης και 8 χωριά μας καλούν να περάσουμε σαββατοκύριακα στο ωραιότερο σκηνικό, αυτό της ορεινής Ελλάδας.
Συκιά – Φωκίδα
Αν έχεις το φόβο των Γαλατών (ότι θα σου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι), μάλλον θα πρέπει να αποφύγεις τη Συκιά, γιατί η όψη των ορθοπλαγιών της Γκιώνας με την αρνητική κλίση προκαλεί δέος. Το χειμώνα, τη Συκιά –χτισμένη ακριβώς κάτω από την Πυραμίδα, την κορυφή της Γκιώνας– δεν τη βλέπει ο ήλιος. Δεν είναι τυχαίο ότι η Σελήνη διάλεξε το σκοτεινό αυτόν τόπο για τις ερωτικές της συνευρέσεις με τον Ενδυμίωνα. Κλασικό ορμητήριο των αναρριχητών, το χωριό ατενίζει τις χιονοσκέπαστες πλαγιές της Γκιώνας και των Βαρδουσίων και τον ποταμό Μόρνο.
Το κελάρυσμα από το ποταμάκι, σε προκαλεί να πάρεις τα… μονοπάτια. Κάποια από αυτά σε βγάζουν, μέσα από πλατανοδάση, στις όχθες του Μόρνου, ενώ κάποια άλλα οδηγούν τους… extreme στην κορυφή ή στους καταρράκτες του Λαζορέματος. Φορέστε μπότες ορειβασίας, πάρτε φακό και κατευθυνθείτε οπωσδήποτε στο ξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής (σε υψόμετρο περίπου 1.000 μ.), μέσα σε μια σπηλιά με σταλακτίτες και μια φυσική λίμνη. Σε μια γωνιά της μάλιστα λέγεται ότι υπάρχει βάραθρο, που φθάνει μέχρι το κέντρο της Γης!
Τζίτζινα – Λακωνία
Τα Τσίντζινα αποκαλύπτονται σαν όνειρο ανάμεσα στις ελατοσκέπαστες βουνοπλαγιές του Πάρνωνα σε υψόμετρο 1.000 μ. Η ηρεμία που αποπνέει το τοπίο ξεκουράζει μεμιάς τον επισκέπτη που αποζητά τους ήχους από τα κελαηδίσματα των πουλιών, το θρόισμα των φύλλων και το κελάρυσμα των νερών. Ειδικά κατά τη χειμερινή περίοδο είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που θα συναντήσετε, καθώς οι κάτοικοί του μετεγκαθίστανται στο ημιορεινό χωριό Γκοριτσά. Περπατήστε στα λιθόστρωτα σοκάκια για να θαυμάσετε την αρχιτεκτονική σε σπίτια, γεφύρια και πλατείες, και αν θέλετε, συνεχίστε ακολουθώντας ένα από τα εννέα σηματοδοτημένα μονοπάτια που ξεκινούν μέσα από το χωριό. Ορισμένες από αυτές τις διαδρομές είναι ιδανικές για οικογένειες, ενώ άλλες διαθέτουν μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας.
Η κορυφή του Πάρνωνα, η Μεγάλη Τούρλα, σε υψόμετρο 1.942 μ. προκαλεί τους πιο μυημένους να διασχίσουν το πανέμορφο φαράγγι για να τη συναντήσουν. Οσο για τους λάτρεις της ποδηλασίας βουνού, θα βρουν τον παράδεισό τους στις δύο σηματοδοτημένες διαδρομές των 38 χλμ. και 48 χλμ., ανάμεσα σε πυκνά δάση πεύκης και ελάτης. Το μεγαλύτερο χωριό της περιοχής, οι Καρυές (περίπου 34 χλμ. από τη Σπάρτη), αλλά και τα μικρότερα Βαρβίτσα, Βαμβακού, Καστάνιτσα, Βέροια, Βασαράς και Βρέσθενα αποτελούν ιδανικές αφορμές γνωριμίας με τον επιβλητικό ορεινό όγκο του Πάρνωνα.
Δημητσάνα – Αρκαδία
Από τα ομορφότερα και πιο καλοδιατηρημένα χωριά της ορεινής Αρκαδίας, με μοναδική αρχιτεκτονική, ατμοσφαιρικούς ξενώνες, εντυπωσιακά μοναστήρια, το φαράγγι του Λούσιου και το ελατοσκέπαστο Μαίναλο σε απόσταση αναπνοής, η Δημητσάνα αποτελεί εδώ και χρόνια μια από τις δημοφιλέστερες βάσεις για διαφορετικά είδη τουρισμού (ρομαντικά χειμωνιάτικα weekends, εναλλακτικές εξορμήσεις στον Λούσιο και τον Αλφειό, οικογενειακές εκδρομές). Το αρχιτεκτονικό τοπίο του παραδοσιακού οικισμού, με τα ψηλά, πέτρινα πυργόσπιτα που απλώνονται σε δυο αντικριστούς λόφους, είναι μοναδικό. Περπατήστε στα λιθόστρωτα καλντερίμια με τα επιβλητικά αρχοντικά και επισκεφθείτε την ιστορική βιβλιοθήκη με τις σπάνιες εκδόσεις και το μικρό εκκλησιαστικό μουσείο που στεγάζεται στο ανακαινισμένο σπίτι του πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄.
Λίγο έξω από το χωριό, το εξαιρετικό υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, μοναδικό στην Ελλάδα, σας ξεναγεί στην προβιομηχανική τεχνολογία της περιοχής, ενώ εσείς κάνετε μια όμορφη βόλτα στη φύση ακολουθώντας τη ροή του νερού από τον αλευρόμυλο προς το βυρσοδεψείο και τον μπαρουτόμυλο (κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, η ιστορική Δημητσάνα υπήρξε το σημαντικότερο κέντρο ανεφοδιασμού σε μπαρούτι). Αν ρίξετε μια ματιά στις πλαγιές από κάτω σας, σίγουρα θα εντοπίσετε παρέες περιπατητών, αφού από εδώ ξεκινούν πολλά μονοπάτια προς το φαράγγι του Λούσιου και τα μοναστήρια του. Στη Δημητσάνα θα βρείτε μερικούς από τους καλύτερους ξενώνες της περιοχής και βέβαια ταβέρνες, μαγαζιά με τοπικά προϊόντα και cafes και bars.
Στεμνίτσα – Αρκαδία
Επιβλητικά πυργόσπιτα με τοξωτά υπέρθυρα, πέτρινα καλντερίμια που ανηφορίζουν περνώντας κάτω από τις καμάρες (θυμίζουν τα βυζαντινά «διαβατικά») των σπιτιών και χάνονται μέσα στις καρυδιές και τις κερασιές, κεφαλόβρυσα στη σκιά αιωνόβιων πλατάνων και μια ζωντανή πλατεία γεμάτη καφενεία και ταβέρνες συνθέτουν ένα από τα ομορφότερα χωριά της Αρκαδίας. Η Στεμνίτσα αποτελεί δημοφιλή βάση διαμονής στην περιοχή (με ωραίους ξενώνες) αλλά και κλασική στάση για βόλτα στα σοκάκια με τα υπέροχα σπίτια και για φαγητό ή γλυκό στην πλατεία (η Στεμνίτσα φημίζεται για τα μυγδαλάτα της).
Η σχολή αργυροχρυσοχοΐας, που στεγάζεται σ’ ένα επιβλητικό πέτρινο κτίριο στο κέντρο του χωριού, συνεχίζει την παραδοσιακή τέχνη – οι Στεμνιτσιώτες ήταν διάσημοι για τις επιδόσεις τους στη μεταλλουργία και οι καμπάνες ορισμένων από τις πιο φημισμένες εκκλησίες των παραδουνάβιων χωρών λέγεται ότι φτιάχτηκαν από τα χέρια τους. Εξ ου και τα εργαστήρια αργυροχρυσοχοΐας που διαθέτει το χωριό, όπου μπορείτε να αγοράσετε χειροποίητα κοσμήματα αλλά και αντίγραφα σπάνιων νομισμάτων. Εκτός από τον κεντρικό δρόμο με τα εντυπωσιακά πυργόσπιτα (όπως αυτό του Ροϊλού), η συνοικία Παλαμηδέικα, το ανηφορικό μονοπάτι που οδηγεί στη Μάνα του Νερού (την πηγή ύδρευσης του χωριού), η πλαγιά της Πέρα Μεριάς, γεμάτη αμυγδαλιές και κυπαρίσσια, το Αεράκι, απ’ όπου απολαμβάνετε υπέροχο ηλιοβασίλεμα στο Ιόνιο και στα βουνά της Ζακύνθου, καθώς και το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής με το νερόμυλο του Τσαγκούρου είναι ορισμένες προτάσεις για κοντινούς περιπάτους.
Τρίκαλα – Κορινθία
Τρία χωριουδάκια μια σταλιά, σε πολύ μικρή απόσταση μεταξύ τους, σκαρφαλωμένα στη βορειοδυτική ράχη της Κυλλήνης, γνωστότερης και ως Ζήρειας. Πλατάνια και δρύες (σε υπέροχες πορτοκαλοπράσινες αποχρώσεις αυτή την εποχή) και ο ήχος των νερών που κατρακυλούν από τις βουνίσιες πηγές τους συνθέτουν το σκηνικό. Πρωινό ξύπνημα στους πετρόχτιστους ξενώνες στα Άνω, Κάτω και Μεσαία Τρίκαλα σημαίνει πετεινός αντί για ρολόι, αίσθηση πέτρας και ξύλου, σιδερένια κρεβάτια και το τζάκι να σιγοκαίει στην άκρη του δωματίου.
Όλοι ανεξαιρέτως οι ξενώνες έχουν φτιαχτεί με μεράκι για να φιλοξενήσουν παρέες που ξέρουν από καλοπέραση. Την ώρα του φαγητού τρίβουμε τα χέρια μας μπροστά στα σπιτικά πιάτα που σερβίρουν οι ταβέρνες των Μεσαίων Τρικάλων. Από τα Άνω Τρίκαλα, σε πέντε μόλις χιλιόμετρα, βγαίνουμε στο οροπέδιο της Ζήρειας –η βόλτα είναι must, μην τη χάσετε– και με το βλέμμα καρφωμένο στο γυμνό αλλά υποβλητικό τοπίο φτάνουμε στη μικροσκοπική αλλά πανέμορφη λίμνη Δασίου για ένα πικνίκ σε ένα πραγματικά αλπικό τοπίο.
Πάπιγκο – Ιωάννινα
Ανηφορίζουμε τις στροφές για το Πάπιγκο στα Ζαγοροχώρια, συλλέγοντας εικόνες μοναδικής ορεινής ομορφιάς. Το ίδιο το χωριό μοιάζει να χτίστηκε ακολουθώντας τις επιταγές του ορεινού τοπίου. Τα πέτρινα σπίτια, τα καλντερίμια, οι εκκλησίες του αποτελούν αβίαστη συνέχεια της ζαγορίσιας φύσης. Δικαιολογημένα λοιπόν εδώ και χρόνια τα τζιπάκια πολιορκούν τους στενούς του δρόμους.
Οι φυσιολάτρες μπορούν να κάνουν μια βόλτα μέχρι τις φυσικές κολυμπήθρες που βρίσκονται κρυμμένες στη διαδρομή μεταξύ Μικρού και Μεγάλου Πάπιγκου ή να αράξουν στη μεγάλη ρεματιά του Βοϊδομάτη μετά την Αρίστη. Μπορείτε επίσης να κανονίσετε μια κοντινή εκδρομή μέχρι το Μονοδένδρι.
Νεοχώρι – Καρδίτσα
Η λίμνη Πλαστήρα εξιτάρει τη φαντασία μας για γουικέντ που τα έχουν όλα: περιπέτεια με 4X4 σε βατούς χωματόδρομους, ποδηλατάδα και πεζοπορία μέσα σε πανέμορφα δάση, νύχτες κραιπάλης με παϊδάκια και λουκάνικο στα κάρβουνα, άραγμα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου με θέα στη λίμνη και τα χιονισμένα γύρω βουνά. Πάντα όμως μπαίνει το δίλημμα ποιο χωριό να διαλέξουμε από τα τόσα που στολίζουν σαν ζωγραφιές τη λίμνη.
Η δικιά μας αδυναμία πάντως είναι το Νεοχώρι Καρδίτσας, το χωριό που έχει την ομορφότερη θέα στη λίμνη. Το τοπίο της γαλήνιας λίμνης και των χιονισμένων Αγράφων είναι το καλύτερο χαλαρωτικό. Όταν πεινάσουμε, το ρίχνουμε στις ασυναγώνιστες πίτες και τις τηγανιές. Ε, κι αν ξυπνήσει ο σπορτίβ που κρύβουμε μέσα μας, επιδιδόμαστε σε χαλαρές πεζοπορίες στο χωριό. Ωχ, πότε έφτασε κιόλας Κυριακή μεσημέρι;
Νυμφαίο – Φλώρινα
Ο υδράργυρος κατηφορίζει αλλά να ‘ναι καλά το τσίπουρο που μας κάνει ν’ αντέχουμε. Μας μαγεύει η ιστορία του Νυμφαίου, που το νήμα της φτάνει μέχρι την Αίγυπτο, το Βουκουρέστι, την Κωνσταντινούπολη, την Αλεξάνδρεια, τη Λοζάνη και το Λονδίνο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, κάποιοι αποφασίζουν να ξαναδώσουν ζωή στο χωριό: Τα σπίτια αναστηλώνονται, οι πλακόστρωτοι δρόμοι επισκευάζονται, οι πλατείες, οι εκκλησιές και τα δημόσια κτίρια ζωντανεύουν.
Το Νυμφαίο ανασαίνει ξανά. Χτίζονται ξενοδοχεία, ανοίγουν μαγαζιά, αρχοντικά μετατρέπονται σε ξενώνες. Ανεπανάληπτη εμπειρία κι απόλαυση για τις αισθήσεις το περπάτημα μέσα στα στενά, πλακόστρωτα δρομάκια, ενώ η αρχιτεκτονική της πέτρας δένει αρμονικά με το καταπράσινο δάσος οξιάς που περιζώνει το χωριό.