Εισέρχεσαι στον κεντρικό, σε σχήμα τόξου και «πνιγμένο» στα μικρομάγαζα, δρόμο και χάνεσαι στα σοκάκια.
Κουκλίστικα ταβερνάκια, τουριστικά καταστήματα και παραδοσιακά σπίτια συνθέτουν έναν πανέμορφο πίνακα ζωγραφικής!
H εμπορική κίνηση είναι πιο ήρεμη στο τέλος του «τόξου», στην πίσω πλευρά, όπου την παράσταση κλέβει το ουζερί πάνω στο κύμα.
Ένα απόγευμα στον Μύλο -cafe στην αυλή ενός παλιού ανεμόμυλου- επιβάλλεται, όπως κι ένα ποτό στο Σορόκο, στο βράχο δεξιά του λιμανιού, αγναντεύοντας τα πλοία που έρχονται και φεύγουν. Σε καμία περίπτωση μην «αποφύγεις» τους λουκουμάδες, οι οποίοι σερβίρονται παντού.
Ίσως ο πιο «ασφαλής» τρόπος για να περιγράψει κανείς τον «πρωταγωνιστή» των Μικρών Κυκλάδων είναι να πει ότι πρόκειται για μία απέραντη ακρογιαλιά, η οποία απλώς αλλάζει ονομασία ανά 500 με 1.000 μ.
Εδώ συναντάς κάθε είδους κόσμο∙ νεολαία που συνωστίζεται σε beach bars, ανθρώπους που «ταξιδεύουν» με ένα βιβλίο και άλλους που επιδίδονται σε θαλάσσια σπορ…
Απ’ το Φοίνικα μέχρι την Πλατιά Πούντα και το Πορί, η θάλασσα είναι απλά μαγευτική.
Στο Πορί, την τελευταία ακτή με άμμο σαν ζάχαρη και τυρκουάζ νερά, ταιριάζει γάντι η φράση «αφήνουμε τα καλύτερα για το τέλος»!
Πίσω από αυτό οι «σκαφάτοι» θα ανακαλύψετε σπηλιές, ανάμεσα στις οποίες δημιουργούνται φυσικές πισίνες, ιδανικές για καταδύσεις.
Κάλλιστα μπορείτε να κάνετε το γύρο του νησιού ή να φτάσετε στο Κάτω Κουφονήσι, το οποίο -πιστέψτε με- δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το πολυδιαφημισμένο «αδελφάκι» του όσον αφορά στις παραλίες.
Προτού ξεκινήσετε, ρωτήστε αν λειτουργεί η ταβέρνα που βρίσκεται εκεί. Σίγουρα είναι ανοιχτή τον Δεκαπενταύγουστο, καθώς τότε πλήθος κόσμου κάνει το δρομολόγιο Πάνω-Κάτω Κουφονήσι.
Ίσως πρόκειται για το μοναδικό μέρος όπου σε φωνάζουν με τ’ όνομά σου, παίρνεις ο ίδιος το πιάτο σου και επιστρέφεις με καΐκι, το οποίο μεταφέρει παραθεριστές που έχουν πιει πραγματικά πολύ!
