Μια μαγευτική εμπειρία για όποιον την επισκέπτεται πρώτη φορά..
Η Βοβούσα ή Βωβούσα είναι χωριό του Ανατολικού Ζαγορίου στο νομό Ιωαννίνων της Ηπείρου. Βρίσκεται περίπου 70 χλμ. βόρειο-ανατολικά της πόλης των Ιωαννίνων.
Φτάνοντας σε καλωσορίζει με ένα μεγάλο πέτρινο τοξωτό γεφύρι που στέκεται πάνω από τον ορμητικό Αώο από το 1748, συνδέοντας τους δύο μαχαλάδες εκατέρωθεν του ποταμού.
Πρόκειται για το παλαιότερο εν χρήση γεφύρι στο Ζαγόρι και είναι ένα από τα ελάχιστα όμοιά του σε όλη την Ελλάδα που αντέχουν ακόμα στην καρδιά ενός οικισμού.
Χτίστηκε το 1748 από τον Αλέξιο Μήσιο και έχει αναγνωριστεί ως νεότερο αρχαιολογικό μνημείο.
Η Βοβούσα κατοικείται κυρίως από Βλάχους και λίγους Σαρακατσάνους και το όνομά της το οφείλει στα ορμητικά νερά του ποταμού Αώου. Προέρχεται μάλλον από τη βοή που προκαλούν καθώς τη διασχίζουν, η οποία «ντύνει» ηχητικά όλες τις δραστηριότητες των κατοίκων της, ενώ το βλάχικο όνομά της είναι «Μπαϊεάσα».
Η εικόνα του χωριού που κόβει στα δύο ο Αώος είναι κάτι που αν το δείτε, θα το θυμάστε για πολύ καιρό.
Πρόκειται για ένα παραμυθένιο σκηνικό με το βουερό ποτάμι να βρίσκεται μέσα σε μια κοιλάδα στα 1000 μ. υψόμετρο, τριγυρισμένη από θεόπυκνα αδιαπέραστα δάση με οξιές, έλατα και μαυρόπευκα. Ολόγυρα απλώνονται μερικά λιβαδάκια και κάμποσες μυτερές βουνοκορφές.
Η Βωβούσα δεν είναι ένα από τα γραφικότερα χωριά όσον αφορά στην αρχιτεκτονική. Όμως η εικόνα του είναι από μόνη της θεατρική. Σαν σκηνικό. Μόνο που δεν είναι θέατρο. Είναι η ζωή.
Η Βωβούσα είναι από μόνη της μια ανακάλυψη. Πλησιάζοντας το χωριό μέσα από την κατάκλειστη, βαθυπράσινη κοιλάδα του Αώου, έχεις την απόλυτη αίσθηση ότι μπαίνεις στα σώψυχα της μεγάλης ελληνικής οροσειράς της Πίνδου.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι ότι αποτελεί τον μοναδικό οικισμό στην Ελλάδα που διασχίζεται από ποτάμι.
Η ντόπια γλώσσα που ομιλείται είναι η βλάχικη.
Οι κάτοικοι της Βοβούσας ήταν ανέκαθεν υλοτόμοι, πριονάδες, αγωγιάτες και έμποροι. Αρκετοί από αυτούς ασχολούνταν και με την κτηνοτροφία.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της ήταν πάντα το μέτρο στη σχέση της με τη φύση, αυτό που την κράτησε ζωντανή μέχρι σήμερα και διατήρησε αναλλοίωτη την ταυτότητά της.