Η διαφορετικότητα είναι εκείνο το κυρίαρχο στοιχείο που αναζητάμε σε μια παραλία για να την προσθέσουμε στο πάνθεον των top που έχουμε επισκεφτεί.
Ακόμα και αν έχει οργώσει κάποιος τα ελληνικά νησιά, όσο κι αν νομίζει ότι τα έχει δει όλα, ζούμε στη χώρα που θα ισχύει μέχρι… εξαντλήσεως αποθεμάτων (και ως γνωστόν τα αποθέματα παραλιών δεν εξαντλούνται ποτέ) το ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Ή όπως λέει ο ποιητής «η πιο όμορφη θάλασσα. είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει». Μια τέτοια παραλία, από αυτές που δεν αφήνουν αμφιβολία ότι έχεις πολλά ακόμα να δεις, είναι τα Σεϊτάν Λιμάνια στο νομό Χανίων.
Η παραλία, μόλις τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει μεγάλη επισκεψιμότητα εξαιτίας της ασφαλτόστρωσης του δρόμου που οδηγεί εκεί (και των social media…). Παλαιότερα ήταν ένα «μυστικό» που γνώριζαν μόνο οι ντόπιοι και όσοι ψαγμένοι έχουν τις παραλίες στην κορυφή των ταξιδιωτικών τους εμπειριών. Διότι δεν γίνεται να πας στα Σεϊτάν Λιμάνια και να νιώσεις ότι κάπου το έχεις ξαναζήσει. Η «μαγεία» της μοναδικότητας με τα καταγάλανα νερά, την τρομερή θέα και την επιβλητικότητα των τεράστιων βράχων δεν γίνεται να αφήσει ασυγκίνητο ακόμα και τον πιο απαιτητικό.
Τα Σεϊτάν Λιμάνια είναι ένας από τους τρεις όρμους που δημιουργεί ή θάλασσα στην περιοχή του Ακρωτηρίου, στη βορειοανατολική πλευρά της χερσονήσου και βρίσκονται σε απόσταση 20 χλμ. από το κέντρο των Χανιών. Λωρίδες θάλασσας εισχωρούν ανάμεσα στις απόκρυμνες βραχώδεις ακτές του Ακρωτηρίου, δημιουργώντας μικρούς όρμους. Οι Τούρκοι έδωσαν στην περιοχή την ονομασία Σεϊτάν, που σημαίνει «διαβολικός», λόγω της επικινδυνότητας των ρευμάτων στην περιοχή, που αποτελούσαν απειλή για τα πλοία επί Τουρκοκρατίας. Επομένως τα Σεϊτάν Λιμάνια μεταφράζονται ως «Διαβολολίμανα», αν και σε επίπεδο εμφάνισης περισσότερο με τον… παράδεισο θα μπορούσαν να έχουν σχέση.
Η πρόσβαση στην παραλία του Στεφάνου, περί ης ο λόγος, είναι μια μικρή περιπέτεια, αλλά αυτή ακριβώς η συνθήκη θα σε κάνει να θυμηθείς το… κάθε εμπόδιο για καλό. Για να φτάσεις εκεί πρέπει να ακολουθήσεις την ταμπέλα προς το χωριό Χωρδάκι, κατευθυνόμενος προς το αεροδρόμιο Χανίων. Στην είσοδο του χωριού στρίβεις δεξιά και πριν ο δρόμος ανηφορίσει για την κορυφή του όρους Σκλόκα, θα πάρεις ξανά το δεξιό μονοπάτι για το εκκλησάκι του Αγίου Ραφαήλ. Εάν είσαι τυχερός θα βρεις να παρκάρεις κοντά στον… γκρεμό, τον οποίο και θα πρέπει να κατέβεις!
Όχι, δεν είναι τόσο… extreme όσο ακούγεται. Από εκεί πάνω η θέα προσφέρεται για την τέλεια φωτογραφική λήψη – η στενόμακρη μικροσκοπική παραλία μέσα στο άγριο τοπίο με τους κάθετους βράχους συνιστά το απόλυτο οπτικό ξάφνιασμα. Το «οφθαλμόλουτρο» που χρειάζεσαι για να μην αρκεστείς ως εκεί.
Από τα δύο μονοπάτια που είναι ορατά μπροστά σου, διαλέγεις το δεξιό – ένα απότομο χωματόδρομο ανάμεσα σε βράχια και μερικά δέντρα, που «κατηφορίζει» προς την παραλία σε λιγότερο από 10 λεπτά. Εννοείται ότι τα αθλητικά παπούτσια και ο ελαφρύς εξοπλισμός είναι απαραίτητα ώστε να επιχειρήσετε την κατάβαση (διότι αυτή ακολουθείται πάντα από ανάβαση). Όταν πια βρεθείς μπροστά στα 4 ψηλά σκαλιά και απέχεις κάτι μέτρα από το χαλίκι και την άμμο, τα χρώματα και η ιδιομορφία του τοπίου θα σε κάνουν να ψάχνεις την επόμενη παραλία που θα σε ενθουσιάσει τόσο. Αν βέβαια είσαι λάτρης των βουτιών, δύσκολα θα βρεθεί μια τέτοια, δεδομένου ότι οι βράχοι σου προσφέρουν τη δυνατότητα να «καρφωθείς» στο νερό από διαφορετικά επίπεδα. Πάντα με την απαιτούμενη προσοχή βέβαια, καθώς είπαμε ότι το τοπίο είναι άγριο και δεν ενδείκνυται για «μαγκιές».
Φιλική συμβουλή: Μην μπεις καν στον κόπο να πας τον Αύγουστο, αλλά και τον Ιούλιο σε ώρες «αιχμής». Είναι πια το ίδιο που θα σου πουν και για τον Παπάφραγκα. Άσε το ψυγείο με τις μπύρες και τα αναψυκτικά για άλλη παραλία και παρακάλα να μην έχουν κάνει και οι άλλοι το ίδιο, γιατί αν το έκαναν δεν θα φτάσουν ποτέ στην παραλία!