Όταν την επισκέφτηκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1934 μαγεμένος με τη θέα προς την πόλη του Βόλου και τον Παγασητικό κόλπο την ονόμασε «μπαλκόνι του Πηλίου». Και όχι άδικα όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες.
Η Μακρυνίτσα, αυτό το κουκλιστικο χωριό του Πηλίου, βρίσκεται σκαρφαλωμένη σε υψόμετρο από 300 μ. μέχρι 850 μ. και χτίσθηκε το 1204, όπως ενημερώνει τους επισκέπτες της μία πινακίδα λίγο πριν την κεντρική πλατεία.
Το χωριό ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική του φυσιογνωμία, τα καλοδιατηρημένα και αναστηλωμένα αρχοντικά του, τα γραφικά και αριστοτεχνικά καλντερίμια του, τις 60 περίπου παραδοσιακές του κρήνες (από τις οποίες οι 40 έχουν χαρακτηριστεί ιστορικά διατηρητέα μνημεία) και το καταπράσινο τοπίο με τα πλατάνια, τις καστανιές, τις καρυδιές και τις οξιές.
Τη δεκαετία του ’60 ο ΕΟΤ αναστήλωσε τρία αρχοντικά (του Σισιλιάνου, του Ξηραδάκη και του Μουσλή) και τα μετέτρεψε σε ξενώνες δίνοντας το έναυσμα για την τουριστική ανάπτυξη της Μακρυνίτσας ενώ το 1980 χαρακτηρίστηκε διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός απολύτου προστασίας.
Το πιθανότερο είναι ότι το όνομά της το χρωστάει στην ύπαρξη του μοναστηριού της Μακρινιτίσσης Θεοτόκου Οξείας Επισκέψεως (13ος αι.) που ιδρύθηκε από τον άρχοντα της Μαγνησίας Κωνσταντίνο Μαλιασηνό.
Γύρω από τη μονή άρχισαν σιγά σιγά να σχηματίζονται οι πρώτοι οικιστικοί πυρήνες κυρίως από τους ακτήμονες εργάτες που δούλευαν στα πλούσια κτήματα του μοναστηριού.
Ιδιαίτερη ανάπτυξη γνώρισε κατά τον 18ο και τον 19ο αιώνα όταν ιδρύθηκαν τα περίφημα σχολεία της (τέσσερα δημοτικά, ένα διδακτήριο και ένα Παρθεναγωγείο).
Οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν ενάντια στους Οθωμανούς μαζί με τα περισσότερα χωριά του Πηλίου και την υπόλοιπη Ελλάδα, το 1821.
Παρόλα αυτά, όταν ο Τούρκος πασάς Δράμαλης κατέβηκε νότια για να καταπνίξει την επανάσταση στην Πελοπόννησο, ισοπέδωσε στο πέρασμά του το πλούσιο κεφαλοχώρι.
Παρά το γεγονός όμως ότι ολόκληρο το χωριό πυρπολήθηκε, τα επιβλητικά αρχοντικά του σαν τον Φοίνικα ξαναγεννήθηκαν μέσα από της στάχτες τους και σήμερα στέκονται ψηλά και περήφανα για το ένδοξο παρελθόν τους.
Σήμερα η Μακρυνίτσα είναι ένα χωριό πραγματικό κόσμημα.
Μπαίνοντας στο χωριό (περπατώντας – αυτοκίνητα δεν επιτρέπονται στον οικισμό) σε καλωσορίζει η ωραιότερη ίσως πλατεία της ορεινής Ελλάδας με τα αιωνόβια πλατάνια και τις βρύσες με το κρυστάλλινο «Αθάνατο νερό» όπως λένε οι ντόπιοι.
Από εδώ η θέα είναι απερίγραπτη.
Εδώ βρίσκεται ο ναός του Αϊ-Γιάννη (19ου αι.), αλλά και το διάσημο παραδοσιακό καφενείο με την τοιχογραφία του Λέσβιου λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ.
Μετά το παλιό καφενείο ένα καλντερίμι θα σε οδηγήσει στη συνοικία της Αγ. Τριάδας, όπου ξεχωρίζει ο πύργος των Αξελών.
Αξίζει να επισκεφτείς το «Μουσείο λαϊκής τέχνης και ιστορίας Πηλίου», που στεγάζεται στο αρχοντικό Τοπάλη, με πλήθος λαογραφικών εκθεμάτων από ολόκληρο το Πήλιο, (παραδοσιακά κουστούμια, βιβλία, παλιές φωτογραφίες, εργαλεία, κειμήλια, φιρμάνια, κοσμήματα, το λάβαρο του 1878, όπλα, εξαρτήματα παρασκευής τσίπουρου και μια εκπληκτική συλλογή από έργα του λαϊκού Πηλιορείτη ζωγράφου Ν. Χριστόπουλου).
Στη Μακρυνίτσα το 1969 γυρίστηκαν οι περισσότερες σκηνές της ταινίας «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», με πρωταγωνιστές την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Άγγελο Αντωνόπουλο, τον Παντελή Ζερβό και το Σπύρο Καλογήρου.
Απολαύστε ομορφιά..
