Υπάρχουν στην Ελλάδα νησιά καταπράσινα, που αποτελούν τη χαρά του φυσιολάτρη. Υπάρχουν και τα ξερονήσια, όπως οι Κυκλάδες, με την απαράμιλλη στο μάτι αισθητική, την ξακουστή στα πέρατα της γης αρχιτεκτονική και τις μαγευτικές παραλίες.
Και υπάρχει και η… Σκύρος. Το νησί δηλαδή με τις δύο όψεις – σαν να πρόκειται για δύο νησιά που ενώθηκαν σε ένα. Με το ένα κομμάτι της καταπράσινο με νερά απόχρωσης… Σποράδων και το άλλο ξερό, με κυκλαδίτικο τοπίο και βαθυγάλανα νερά.
Η Χώρα της Σκύρου, «συναπάντημα» αυτών των δύο φόντων είναι από μόνος του ένας καλός λόγος να την επισκεφτείς. Βρίσκεται θεωρητικά στο πράσινο, βόρειο τμήμα, αλλά συνιστά την αισθητική απόδειξη αυτού του κοντράστ εικόνων που σε καθηλώνει. Εκεί, τα έντονα στοιχεία κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής σε κάνουν να ξεχνάς ότι βρίσκεται στις Σποράδες. Χτισμένη αμφιθεατρικά στην πλαγιά ενός λόφου, κάτω από την σκιά ενός πανύψηλου βράχου, η πρωτεύουσα του νησιού σε κερδίζει από τη πρώτη ματιά, χάρη στην υπέροχη θέα και την έντονη γραφικότητά της με τα στενά, λιθόστρωτα σοκάκια και τα κατάλευκα σπίτια.
Το μεγαλύτερο νησί των Βόρειων Σποράδων (περίπου τέσσερις φορές η Σκιάθος) διαθέτει και ένα συγκριτικό πλεονέκτημα για το φετινό καλοκαίρι. Με έκταση 210 τ.χλμ. και πληθυσμό 3.000 κατοίκων είναι ένα από τα πιο αραιοκατοικημένα νησιά της χώρας. Με αναλογία ενός κατοίκου ανά 70 στρέμματα, έννοιες όπως συνωστισμός και συγχρωτισμός, είναι άγνωστες στις καφετέριες, τις ταβέρνες και τις 180 παραλίες του νησιού! Αν αναζητάτε τον πιο… covid-free προορισμό για τη φετινή τουριστική σεζόν, μάλλον έχετε… κλικάρει το σωστό σύνδεσμο.
Η συνύπαρξη σε απόλυτη αρμονία του πράσινου με το γαλάζιο, η ποικιλία τοπίων και η εντυπωσιακή μορφολογία δημιουργούν εικόνες για όλα τα γούστα, παράλληλα και μια αντίφαση που χαϊδεύει τις αισθήσεις κάθε… υποψιασμένου ή μη επισκέπτη.
Κατά το μεγαλύτερο μέρος του το νησί είναι ορεινό κυρίως στα νοτιοανατολικά, όπου υπάρχουν τέσσερα βουνά, με γνωστότερο τον Κόχυλα, φυσική περιοχή διαβίωσης του περίφημου Σκυριανού αλόγου. Το βόρειο τμήμα, γνωστό ως Μερόη, καλύπτεται από πυκνό πευκοδάσος. Κατά μία έννοια, το βόρειο κομμάτι συγγενεύει με τα φυσικά τοπία που συναντά κανείς στις Σποράδες και τη βόρεια Εύβοια, ενώ το νότιο με τα τοπία της νότιας Εύβοιας και των Κυκλάδων.
Μια συγχορδία χρωμάτων και τοπίων, που σε καλούν προς εξερεύνηση. Πευκόφυτοι λόφοι, βραχώδη ορεινά τοπία, μεγάλες αμμώδεις παραλίες, αλλά και ειδυλλιακές απόμερες ακρογιαλιές, ορμίσκοι και θαλάσσιες σπηλιές. Όλα αυτά πλαισιωμένα από «ευσεβή» προς το περιβάλλον ανθρώπινη παρέμβαση.
Στη δυτική ακτή βρίσκεται το λιμάνι του νησιού, η Λιναριά και ο οικισμός Τραχύ, όπου βρίσκεται το αεροδρόμιο. Η Χώρα είναι χτισμένη στην ανατολική ακτή και όμοροι (παραθαλάσσιοι) οικισμοί είναι τα Μαγαζιά, ο Μώλος, τα Γυρίσματα και τα Πουριά, οι οποίοι εκτείνονται βόρεια της πρωτεύουσας. Νοτιότερα από τη Χώρα βρίσκονται οι οικισμοί Ασπούς και Αχίλλι, ενώ στις δυτικές ακτές δεσπόζει, μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο με πεύκα και ελιές, η Ατσίτσα, γνωστή για τα γαλαζοπράσινα νερά της. Είναι μόνο μία από τις παραλίες του νησιού που τα πεύκα φτάνουν έως τη θάλασσα…
Sos για έναν… ανήσυχο ταξιδιώτη αποτελεί το μικρό νησάκι Σαρακήνικο, που βρίσκεται λίγο νότια από τη Σκύρο και διαθέτει την εξαιρετική παραλία Γλυφάδα με ψιλή λευκή άμμο και τιρκουάζ νερά. Φυσικά η πρόσβαση εκεί γίνεται μόνο με βάρκα.
Σε όλο το νησί υπάρχουν πολλές βυζαντινές εκκλησίες, διατηρητέα μνημεία της Βυζαντινής περιόδου, όπως είναι και το κάστρο της Σκύρου, που βρίσκεται σε έναν απόκρημνο βράχο ύψους 179 μέτρων, στο ψηλότερο σημείο της Χώρας. Από αυτό το σημείο έσπρωξε σύμφωνα με το μύθο ο βασιλιάς Λυκομήδης τον Θησέα στο γκρεμό. Ένα επίπεδο πιο κάτω, λαξευμένο πάνω στο βράχο, στέκει αγέρωχο το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, που χτίστηκε το 963μ.Χ. και ανακαινίστηκε τον 16ο αιώνα!
Στο άγριο περιβάλλον του νότιου τμήματος ζούσαν παλιότερα τα σκυριανά αλογάκια -σήμα κατατεθέν του νησιού- τα οποία σήμερα είναι προστατευόμενο είδος, ως μία από τις πιο σπάνιες φυλές αλόγων του κόσμου. Πρόκειται για αρχαία ελληνική φυλή αλόγων που στην αρχαιότητα ήταν διαδεδομένη σε όλο τον ελληνικό χώρο και σύμφωνα με μια θεωρία είναι αυτής της φυλής τα άλογα που απεικονίζονται στη ζωοφόρο του Παρθενώνα. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 ήταν καταγεγραμμένα 220 καθαρόαιμα σε όλη την Ελλάδα, από τα οποία 120 βρίσκονταν στην Σκύρο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση τα έχει περιλάβει ανάμεσα στις σπάνιες φυλές αγροτικών ζώων και χρηματοδοτεί τις πρωτοβουλίες που έχουν σκοπό την προστασία τους.
Last but not least: Το νησί δεν διαθέτει τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες, ούτε πλαζ με beach bars και εκκωφαντικές μουσικές. Είναι ανερχόμενος τουριστικός προορισμός, αλλά δεν αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος και δεν χρησιμοποιεί «κράχτες» για τη διαφήμιση του, επιλέγοντας ουσιαστικά το «είδος» των επισκεπτών που θέλει να έχει. Οι Σκυριανοί δεν ζουν αποκλειστικά από τον τουρισμό – στηρίζονται κυρίως στην αλιεία, την κτηνοτροφία και την αγροτική παραγωγή – και η εκμετάλλευση του τουρίστα δεν είναι στην… κουλτούρα τους. Το τελευταίο παράπονο που θα ακούσεις από κάποιον για τη Σκύρο είναι μάλλον κάτι που να σχετίζεται με το φαγητό της. Οι τιμές είναι απολύτως προσιτές, τα κεράσματα προσφέρονται αφειδώς στο πλαίσιο μιας ενιαίας «γαλαντόμας» νοοτροπίας στο νησί και τα ντόπια, αγνά υλικά είναι το «ατού» στις κουζίνες του.
«Πρωταγωνιστής» των περισσότερων πιάτων είναι το άγριο κατσικάκι και ο αστακός που βρίσκεται σε αφθονία στο νησί – θεωρείται «μετρ» στην αστακομακαρονάδα. Σουξέ έχουν επίσης η ντόπια φάβα, τα σαλιγκάρια, το μέλι και όλων των ειδών τα γαλακτοκομικά, όπου η παραγωγή είναι πλούσια και το νησί σε αυτά αυτάρκες. Ορισμένα από τα παραδοσιακά πιάτα είναι η λαδόπιτα (με σκυριανό τυρί), η τεροπιτάρια (με τραχανά, ρύζι και μυζήθρα), οι αγαλιποκεφτέδες (από ανεμώνες της θάλασσας), η φάβα με μάραθο και η τάφτιτσα, ένα είδος ντόπιων μανιταριών που τηγανίζονται και σερβίρονται με σκόρδο και ο κρασάτος κόκορας.