Τελικά, ποιο είναι το ομορφότερο χωριό του Μαγικού Βουνού;
Να μια ερώτηση που στο μυαλό μου αυτοακυρώνεται πριν καν την ολοκλήρωση της. Μου την απευθύνουν συνήθως όσοι δεν έχουν έρθει ποτέ Πήλιο για να «αποφασίσουν» που να πρωτοπάνε. Άλλες φορές η ερώτηση έρχεται από κάποιους που επιζητούν μια ακόμη επιβεβαίωση της δικής τους προεπιλογής στην απάντηση.
Ο λόγος που ίσως να απογοητεύσω μερικούς, αποφεύγοντας να δώσω μια πολύ «συγκεκριμένη και αναμενόμενη» απάντηση δεν είναι επειδή κρατώ κάποια «διπλωματική ισορροπία και απόσταση» ή λόγω»σεβασμού» στις τοπι(κιστι)κές ευαισθησίες του καθενός, αλλά από μια βαθύτερη συνειδητοποιήση της λανθασμένης βάσης της ίδιας της ερώτησης.
Θα μπορούσα να πω κάλλιστα «Τσαγκαράδα» και να ξεμπέρδευα, αλλά αυτό θα ήταν ένα «ψέμα», υπό την έννοια του ότι «δεν είναι όλη η αλήθεια» αλλά μέρος της.
Ούτε κι έχει να κάνει με το κλισέ «η ομορφιά είναι υποκειμενική», κάτι με το οποίο συχνά διαφωνώ καθότι θεωρώ πως η πραγματική ομορφιά είναι απολύτως «αντικειμενική» γιατί πληρεί παγκόσμιες αξίες και χαίρει καθολικής εκτίμησης.
Ακόμη κι όταν κάτι δεν είναι το «αγαπημένο σου» σε προσωπικό επίπεδο, όταν είναι πράγματι όμορφο, μπορείς να το εκτιμήσεις και να κατανοήσεις τι βλέπουν οι άλλοι σ” αυτό που να το κάνει όντως αξιαγάπητο υπερτοπικά και διαχρονικά.
Το ποιο χωριό του Πηλίου θα μας «κλέψει την καρδιά και το μυαλό» προσωπικά έχει να κάνει τόσο με την τύχη όσο και με την «πρόδιάθεση» να αποδεχτούμε το «μοιραίο» στην «στιγμή» που το ερωτεύτηκαμε.
Μπορεί να βρισκόσουν στον Λαύκο, στο Χόρτο, στην Μηλίνα, στην Βυζίτσα ή στις Πινακάτες, όταν ο Θεός σε κοίταξε κατάματα εκείνο το ανεπανάληπτο ηλιοβασίλεμα και άδειασε το μυαλό σου από καθετί περιττό κι αχρείαστο, μπορεί πάλι νά” ταν η Αυγουστιάτικη Σελήνη, που ορκίζεσαι πως άγγιξες με τα δάχτυλα σου στον Μυλοπόταμο, στο Χορευτό, στους Άγιους Σαράντα, στην Πλάκα ή τον Αϊ Γιάννη.
Ή μήπως ήταν εκείνος ο νέος ήλιος που ανέτειλε, μόνο για σένα, κάπου στην Ζαγορά, στην Παρίσαινα στο Μούρεσι ή το Πουρί;
Ίσως να βρήκες την ψυχή σου την μέρα που χάθηκες κάπου στα σοκάκια του Αϊ Λαυρέντη και του Άί Γιώργη, σε μια στροφή στο Νεοχώρι ή κάπου στον Κισσό και στο Προμύρι, εκεί που έχασες μια αστυμομική ταυτότητα, επάγγελμα, ομάδα αίματος και ξέχασες για λίγο «καθήκοντα κι ευθύνες».
Μπορεί πάλι να ανακάλυψες τον «προορισμό» σου σ” ένα μοναδικό σημείο της Γης ακολουθώντας τις προκαθορισμένες ράγες του θρυλικού τρένου στην σύντομη κι ατελείωτη διαδρομή «Μηλιές-Λεχώνια» και κάθε ενδιάμεσο σταθμό της.
Ήταν στο Κάστανόδασος, μες στα Πλατάνια η στόν Πλατανιά, σε ένα Γιοφύρι τόξωτό της Τσαγκαράδας ή της Μιτζέλας, σε κάποιο καλντερίμι της Μακρινίτσας ίσως, κάποια πηγή, μια θέα, ένα λιμάνι ή μια βρύση, ένα αρχοντικό στην Πορταριά, σ’ένα Καμάρι, στο Τρικερι Νησί ή Τρικερι «Βουνό», στο Γαλανόρεμα, στην Κούτρα, το Ξουρίχτι;
Ήταν στην παραλία που ζωγράφισες παιδί και βρήκες ξανά, χρόνια μετά, σε μια Φακίστρα, στα Πότιστικα, την Πάλτση, την Ελίτσα. Άφησσο ή Καλά Νερά, Αιγαίο ή Παγασητικό, Μια Άνοιξη Σ” ένα Φθινόπωρο, καρδιά Χειμώνα, μες στο Καλοκαίρι;
Βλέπεις τώρα; Η ερώτηση είναι κουτή, άνευ ουσίας και ισοπεδωτική. Είναι σαν να μου ζητάς να διαλέξω ένα συστατικό της φυσικής αλχημείας για να χάσω έτσι την καθηλωτική ολότητα της μαγείας του. Τι αξία έχει άραγε η Τσαγκαράδα «μου» ή το Λεφοκαστρό «σου» αν τα «απομονώσεις» από το Μαγικό Βουνό και αντιθέτως. Είναι σαν να επιμένεις να πολλαπλασιάζεις το άπειρο με το μηδέν αντί με το ένα.
Δεν υπάρχει άλλο μέρος σε αυτόν τον κόσμο που να συγκεντρώνει τόσο απόλυτα τόσα πολλά. Όχι «κάτι για όλους» αλλά «όλα για όλους». Η πραγματική αξία του βρίσκεται στη αδιαίρετη ακεραιότητα του.
Ρώτα με κάτι άλλο καλύτερα, κάτι βαθύτερο και σοφότερο… Ρώτα με… Τι είναι το Μαγικό Βουνό για σένα; Και τότε θα σου απαντήσω με ειλικρίνεια… Το Πήλιο είναι η συγνώμη του Θεού στον άνθρωπο για τον Παράδεισο που του πήρε.
