Περπατάμε ανάμεσα στα πέτρινα αρχοντικά της Πορταριάς, εκεί όπου ο χρόνος παγώνει και οι μυρωδιές από τα αρωματικά βοτάνια και το καυτερό σπετζοφάι εναλλάσσονται με επιμονή.
Γνωρίζει καλά το μεγάλο της πλεονέκτημα: απέχει λίγα λεπτά από τον Βόλο και αυτόματα μετατρέπεται στην ιδανική εαρινή απόδραση της τελευταίας στιγμής. Η φύση μοιάζει να έχει βαλθεί να “πνίξει” το ορεινό χωριό.
Καταπράσινο, γεμάτο πηγές με τα αρώματα από τα λουλούδια και τα βοτάνια να μας συνοδεύουν σε κάθε μας βήμα στα πέτρινα καλντερίμια. Την άνοιξη η Πορταριά απαιτεί περπάτημα. Από την πλακόστρωτη πλατεία Αδάμενας, ακολουθούμε το καλντερίμι προς την πηγή “Μάνα” σε μια 20λεπτη πεζοπορία μέσα σε αιωνόβια πλατάνια.
Από αυτή την πηγή υδροδοτείται το χωριό αλλά και ο Βόλος. Αφήνουμε στην άκρη το αυτοκίνητο και διανύουμε με τα πόδια τα 3 χλμ ασφαλτοστρωμένου δρόμου από την Πορταριά στη Μακρινίτσα μέσα σε κατάφυτο τοπίο από βελανιδιές, καστανιές, μηλιές και αγριοροδιές.
Οι χρυσοχέρες γυναίκες του Αγροτικού Συνεταιρισμού αραδιάζουν τα πολύχρωμα βαζάκια γεμάτα γλυκά του κουταλιού από τους καρπούς που απλόχερα τους έχει χαρίσει η πηλιορείτικη φύση. Οι ντόπιοι της το ανταποδίδουν με παραδοσιακούς χορούς και τη γιορτή λουλουδιών κάθε Μάιο.
Κατά τους βυζαντινούς χρόνους η Πορταριά και η Μακρυνίτσα αποτελούσαν ένα ενιαίο σύνολο με το όνομα Άνω Δρυανούβαινα. Η ζωή του οικισμού συνδεόταν άμεσα με τις ιερές μονές. Άλλωστε το όνομα Πορταριά προέρχεται από ναό του 13ου αιώνα – μια χαριτωμένη μικρή εκκλησία με το όνομα Παναγία Πορταρέα. Είναι σημαντικό, γιατί το όνομά της μιλάει για μια πύλη, φυσικά, κάτι που παραπέμπει στην δύναμη του συγκεκριμένου χώρου.
Η Πορταριά μέχρι και τον 18ο αιώνα έσφυζε από ζωή και το εμπόριο ήταν τόσο ανθηρό ώστε εδώ είχε την έδρα του ο Γάλλος Υποπρόξενος, επιφορτισμένος με τις εμπορικές συναλλαγές του μεταξιού. Μετά τον 18ο αιώνα, με την γενική αναστάτωση που υπήρξε σε όλη την Βαλκανική Χερσόνησο, οι κάτοικοι της Πορταριάς όπως και όλου του Πηλίου μετανάστευσαν και προόδευσαν σε όλον τον κόσμο με τις τέχνες τους και την εμπορική τους δεινότητα.
Η απέραντη θέα προς τον Βόλο και τον Παγασητικό κόλπο που προσφέρει η Πορταριά είναι πέρα από κάθε περιγραφή. Το πανέμορφο χωριό φημίζεται για την πλατεία του, την Πλατεία ταξιαρχών, όπου υπάρχει ένα λεπταίσθητο πέτρινο εκκλησάκι και ο ταξιδιώτης μπορεί να αγναντέψει απεριόριστα τον ανοιχτό ορίζοντα.
Η κεντρική πλατεία της Πορταριάς σφύζει από ζωή όλες τις εποχές του χρόνου και οι ταξιδιώτες απολαμβάνουν την παραδοσιακή, ζεστή φιλοξενία για την οποία φημίζεται όλο το Πήλιο.
Από την Πλατεία Αδάμενας, ένα έξοχο σημείο της Πορταριάς που μοιάζει βγαλμένο από παραμύθι, ξεκινάει το μονοπάτι που οδηγεί στην Πηγή Μάνας, όπου κάποιος μπορεί να απολαύσει το κελάρυσμα του νερού και το άφθονο πράσινο που γαληνεύει την ψυχή.
Ανηφορίζοντας λίγο πάνω από το χωριό ο επισκέπτης θα συναντήσει τον Κάραβο, έναν πανέμορφο καταρράκτη που ομορφαίνει την περιοχή με τα κρυστάλλινα νερά του και να απολαύσει την Πορταριά ζωσμένη στον καταπράσινο μανδύα της.
Στην Πορταριά έχει την έδρα του ο πολύ δραστήριος αγροτοτουριστικός γυναικείος συνεταιρισμός ο οποίος τιμάει στο έπακρο την παράδοση με την ποικιλία των προϊόντων του.
Οι 35 γυναίκες που αποτελούν τον δυναμικό αυτό συνεταιρισμό, με γνώση και αφοσίωση συλλέγουν τα βότανα του Πηλίου – φημίζονται για τις δυνατές ιαματικές τους ιδιότητες – φτιάχνουν μοναδικά λικέρ από πηλιορείτικα άγρια φρούτα, γλυκά του κουταλιού χωρίς κανένα συντηρητικό, αλλά και γλυκά του ταψιού, χειροποίητα ζυμαρικά, σάλτσες με μυστικές παραδοσιακές συνταγές. Ο επισκέπτης θα απολαύσει γεύσεις ξεχασμένες σε άλλες περιοχές, που στην Πορταριά είναι τρόπος ζωής!
Το Μονοπάτι των Κενταύρων
Μια από τις ομορφότερες πεζοπορικές διαδρομές του Πηλίου είναι ο γύρος της Πορταριάς, με το χαρακτηριστικό όνομα Μονοπάτι των Κενταύρων. Πρόκειται για μια απλή διαδρομή, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, περίπου3 χιλιομέτρωνη οποία κυκλώνει την Πορταριά. Ξεκινάει από το εκκλησάκι της Αγίας μαρίνας, συνεχίζει προς τον Άγιο Νικόλαο, τις Πηγές Μάνα, την Πλατεία της Πορταριάς και επιστρέφει στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας.
Η διαδρομή αυτή δίνει την ευκαιρία στον πεζοπόρο να θαυμάσει όλη την ομορφιά του τοπίου και να νιώσει την δύναμη που προσφέρει το Πήλιο, αυτήν την μαγική ενέργεια που το καθιστά χώρο ίασης για το σώμα και την ψυχή.