Ανάμεσα στα ελατοδάση του Μαινάλου, τη λίμνη του Λάδωνα και τις κεδροσκέπαστες πλαγιές του Πάρνωνα, η Ορεινή Αρκαδία κρύβει εκπλήξεις. Ακολούθησε μας να τις ανακαλύψουμε πριν φτάσουν κι εδώ τα πλήθη του Σαββατοκύριακου.
Το Βυζίκι
Οι κεραμιδένιες στέγες του προσθέτουν βαθυκόκκινες πινελιές στο πράσινο του τοπίου μέσα από το οποίο ξεπροβάλλει. Χτισμένο σε υψόμετρο 750 μέτρων, κοντά στη λίμνη του Λάδωνα, το Βυζίκι είναι ένα πανέμορφο χωριό της Γορτυνίας, με δύο λιθόστρωτες πλατείες, καστρόσπιτα που φέρνουν στο νου κάτι από τη Μάνη και αξιοθέατα που περιλαμβάνουν τα ερείπια του θρυλικού Κάστρου της Άκοβας, λίγο έξω από το χωριό.
Φωτό: Vyziki.gr
Το Κάστρο το έχτισαν το 1250 οι Φράγκοι που πήραν την Πελοπόννησο γυρνώντας από τις Σταυροφορίες. Αρχές του επόμενου αιώνα πέρασε ως προίκα μιας πριγκιποπούλας στους Καταλανούς, οι οποίοι το πούλησαν στους Βυζαντινούς, από τους οποίους Βυζαντινούς το πήραν οι Οθωμανοί, κι από αυτούς οι Ενετοί. Ελάχιστα απομεινάρια του επιβιώνουν σήμερα μετά από τόσες μάχες. Πολύ κοντά στο Βυζίκι, τα Τρόπαια είναι άλλο ένα κουκλίστικο χωριό της Γορτυνίας που αξίζει όσο από τον χρόνο σου μπορείς να του αφιερώσεις.
Η Αλωνίσταινα
Στο ιλιγγιώδες υψόμετρο των 1.200 μέτρων, ακριβώς εκεί που αρχίζει το φουντωτό ελατοδάσος του Μαινάλου, εκεί είναι χτισμένη η Αλωνίσταινα. Επτά μόνο χιλιόμετρα μακριά από τη Βυτίνα, είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πώς δεν την έχουν πιάσει ακόμα τα τουριστικά ραντάρ και δεν υποφέρει από την κοσμοπλημμύρα άλλων αρκαδικών γειτόνων της.
Η Αλωνίσταινα, το χωριό της μητέρας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, χωρίζεται στα δύο από ένα μικρό ποταμάκι, τον Ελισσώνα, ενώ τα πέτρινα αρχοντικά του με τις χαρακτηριστικές καμάρες τους της έχουν χαρίσει τον τίτλο του διατηρητέου οικισμού. Στο δρόμο από την Αλωνίσταινα προς τη Βυτίνα βρίσκεται το Διάσελο, ένα από τα ωραιότερα σημεία του Μαινάλου, με θέα που κόβει την ανάσα και ξύλινα τραπεζάκια στρατηγικά τοποθετημένα στα ωραιότερα σημεία για πικνίκ.
Το Ζυγοβίστι
Ένα από τα χωριά που ατενίζουν την Πελοπόννησο από πολύ, πολύ ψηλά, το Ζυγοβίστι είναι σκαρφαλωμένο στα 1.240 μέτρα, στην καρδιά του ελατοδάσους του Μαινάλου, 5 χιλιόμετρα έξω από τη Δημητσάνα. Είναι ένα γλυκύτατο χωριό, όλο πλακόστρωτα σοκάκια και πέτρινα σπίτια σκεπασμένα με κεραμίδια.
Η Ιστορία του ξεκινά από τον Μεσαίωνα, στα δε αξιοθέατά του περιλαμβάνονται το καποδιστριακό σχολείο του 1830 που έχει ανακηρυχθεί διατηρητέο, και τα εκκλησάκια του που χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα. Στην πλακόστρωτη πλατεία του, κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο απλώνουν τα τραπέζια τους καφενεδάκια και ταβέρνες που αξίζει να δοκιμάσεις.
Η Καστάνιτσα
Εκεί ψηλά στα 840 μέτρα του Πάρνωνα, η Καστάνιτσα είναι ένα από τα Τσακωνοχώρια του, τα οποία ίσως να έχεις ακουστά για τη διάλεκτό τους. Τα Τσακώνικα είναι ό,τι κοντινότερο μας έμεινε από τη δωρική διάλεκτο των αρχαίων ελληνικών (οι υπόλοιποι ακολουθήσαμε την αττική-ιωνική) κι εδώ θα βρεις ένα μίνι γλωσσάρι για να την αποκωδικοποιήσεις.
Η Καστάνιτσα, που λες, είναι ίσως το ομορφότερο από τα χωριά του Πάρνωνα, όλο ασβεστωμένα σπιτάκια σκεπασμένα από την χαρακτηριστική καφεγκρίζα πλάκα που μοιάζει ηπειρώτικη –δεν είναι, αν αναρωτιέσαι, είναι φτιαγμένη από τον περίφημο σχιστόλιθο Μαλεβού. Ένα σούπερ ενδιαφέρον δίκτυο μονοπατιών την ενώνει με άλλα χωριά του Πάρνωνα (όπως τον κουκλίστικο Πραστό) αλλά αν δεν έχεις όρεξη για μεγάλες πεζοπορίες μπορείς απλώς να βολτάρεις στο πλακόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί από το κέντρο του χωριού στο ψηλότερο σημείο του. Εκεί πάνω βρίσκονται τα ερείπια ενός βυζαντινού πύργου του 14ου αιώνα. Πύργο Καψάμπελη θα ακούσεις να τον λένε, από το όνομα του Καστανιτσιώτη που χρηματοδότησε την επισκευή του το 1810. Ο πύργος δυστυχώς ανατινάχτηκε στον Εμφύλιο, η θέα όμως από εδώ πάνω αξίζει από μόνη της την ανάβαση.
της Ηρώς Κουνάδη
