Αν συμβούλευες κάποιον… αδαή ξένο να επισκεφτεί ένα ελληνικό νησί που δεν φημίζεται για τις παραλίες του και δεν θα μπορούσε να μετακινηθεί σε αυτό με κάποιο τροχοφόρο μέσο, ενδεχομένως και να σκεφτόταν ότι τον τρολάρεις.
Αν όμως τον έπειθες τελικά να πάει στην Ύδρα, πιθανότατα θα αισθανόταν τελικά ευγνώμων, νιώθοντας στο τέλος της διαμονής του την υποχρέωση να ανταποδώσει το καλό που του έκανες.
Για την αρχόντισσα του Αργοσαρωνικού οι συστάσεις περιττεύουν για όσους την έχουν επισκεφτεί έστω και μία φορά. Το ιδιαίτερο χρώμα της έχει εξυμνηθεί από τον Λέοναρντ Κοέν – που τη δεκαετία του ’60 έζησε και μεγαλούργησε για εφτά χρόνια εκεί – έως τη Σοφία Λόρεν – μόλις πριν από λίγες ημέρες η Αγγλίδα συγγραφέας Πόλι Σαμσόν έγραψε στον Guardian για το τελευταίο μυθιστόρημά της («A Theatre for Dreamers») που είναι ουσιαστικά αφιερωμένο στην Ύδρα και κλείνει το άρθρο της με το ανεπίδεκτο κάθε αμφισβήτησης: «Έτσι μυρίζει ο παράδεισος…».
Είναι αυτή η μοναδική ατμόσφαιρα, το feeling ότι πρωταγωνιστείς σε ένα θεατρικό σκηνικό, που σε αιχμαλωτίζει, γεμίζοντας τις αισθήσεις σου με μια αγαλλίαση που μεταφέρεται αυτόματα απ’ το μάτι στην ψυχή.
Αληθινό υπόδειγμα αισθητικής, η πόλη της Ύδρας είναι χτισμένη αμφιθεατρικά γύρω από το λιμάνι, απλωμένη σε δύο βραχώδεις λόφους και ξεχωρίζει για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, που της προσδίδει αυτή την αρχοντική, κοσμοπολίτικη φινέτσα. Τα πέτρινα αρχοντικά σπίτια στέκουν σαν φρούρια στο βραχώδες τοπίο, ορίζοντας τη μεγαλοπρέπεια που αποπνέει το νησί.
Τα γραφικά πλακόστρωτα δρομάκια, τα ανθοστόλιστα σπίτια με τις μπουκαμβίλιες, οι κεραμιδένιες σκεπές και τα καταστήματα ιδιαίτερης αισθητικής στο λιμάνι συνθέτουν μια σειρά από καρτ ποστάλ εικόνες, που περιβάλλονται από το σήμα – κατατεθέν του νησιού: τα γαϊδουράκια, που συμβολίζουν την απουσία του παραμικρού έστω μηχανοκίνητου θορύβου, καθώς οι μόνοι… ίπποι που επιτρέπονται στην Ύδρα είναι αυτοί από τα μικρά καΐκια, τα τουριστικά σκάφη και τα κρουαζιερόπλοια που κατακλύζουν την προβλήτα τους καλοκαιρινούς μήνες.
Τόπος με πλούσια ιστορία και μεγάλη καλλιτεχνική παράδοση, απορείς πώς σε 50 τετραγωνικά χιλιόμετρα προσφέρει τόσα ερεθίσματα για να γυρίσεις πίσω στο χρόνο. Δεξιά και αριστερά στο λιμάνι υπάρχουν οι προμαχώνες με τα κανόνια, που προστάτευαν τον οικισμό της Ύδρας. Στην αριστερή πλευρά του λιμανιού, πάνω από τον αριστερό προμαχώνα, δεσπόζει από το 1993 το εμβληματικό άγαλμα του ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη. Στη βάση του είναι θαμμένα τα οστά του, τα οποία έφτασαν στην Ύδρα το 1985.
Δίπλα βρίσκεται το σπίτι της οικογένειας Λάζαρου Τσαμαδού, όπου στεγάζεται η Ακαδημία Εμπορικού ναυτικού, που άρχισε να λειτουργεί αμέσως μετά την επανάσταση του 1821 και είναι η αρχαιότερη εν λειτουργία σχολή εμποροπλοιάρχων της ανατολικής Μεσογείου. Μεγάλοι πλοιοκτήτες και ναυμάχοι του ’21 κατάγονταν από το νησί, το οποίο κατά την έναρξη της επανάστασης διέθετε 186 πλοία και ως γνωστόν συνέβαλε καταλυτικά στον αγώνα για ανεξαρτησία.
Τα κανονιοστάσια, τα επιβλητικά αρχοντικά ιστορικών οικογενειών (Κουντουριώτη, Μιαούλη, Κριεζή, Τομπάζη, Κριεζή, Τσαμαδού, Σαχίνη, Σαχτούρη κ.ά.), η Σχολή Εμποροπλοιάρχων και τα ιστορικά μοναστήρια – υπάρχουν πάνω από 300 – αποτελούν δείγμα του ένδοξου παρελθόντος του νησιού και παράλληλα εχέγγυο τουριστικής ανάδειξης, ως ιδανική πινελιά ενός ζωγράφου στο καθηλωτικό φυσικό τοπίο. Η Ύδρα είναι περικυκλωμένη από κρυστάλλινα πεντακάθαρα και καταγάλανα νερά και διακρίνεται για κάποιες πανέμορφες δαντελωτές παραλίες, σε κάποιες εκ των οποίων βέβαια η πρόσβαση απαιτεί θαλάσσια μέσα (υπάρχουν ταξί μόνο του… νερού). Φημίζεται δε για το πολύμορφο φυσικό περιβάλλον της και τη συναρπαστική θέα που μπορεί να ανακαλύψει ο επισκέπτης μέσα από 11 διαδρομές – η χαρά του περιπατητή και του φυσιολάτρη.
Το Μπίστι µε το ψιλό βότσαλο και τα γαλαζοπράσινα νερά, δίπλα σε ένα κατάφυτο δάσος, έχει τη φήμη της ομορφότερης παραλίας του νησιού και είναι οργανωμένη, όπως ο Βλυχός, το Μανδράκι, ο Άγιος Νικόλαος και ο Παλαμίδας.
Η παραλία Μπίστι
Ο Μώλος είναι επίσης εξαιρετικός, αλλά ανοργάνωτος και χρειάζεται αρκετή πεζοπορία, ενώ στα Καμίνια, που απέχουν 20 λεπτά περπάτημα από το λιμάνι, υπάρχει ένα γραφικό λιμανάκι και κάποιες ταβέρνες. Η Λιμνιώνιζα, στη νότια ακτή, είναι ίσως η πιο όμορφη απ’ αυτές που χρειάζεται βάρκα η γαϊδουράκι για να φτάσεις, αλλά κάποιοι άλλοι θα σου πουν για το Καουμίθι και τη Νήσιζα.
Στη μαγεία της Ύδρας προσμετρώνται και οι βουτιές από τα βράχια μέσα σε τιρκουάζ νερά, κάτι που μπορεί να κάνει κάποιος πολύ εύκολα δίπλα στο λιμάνι, στην περίφημη Σπηλιά, ένα από τα πιο ιστορικά cafe bar του νησιού. Δεν γίνεται η Ύδρα να σε αφήσει ασυγκίνητο, αλλά ακόμα και αν για κάποιο (ψυχαναγκαστικό…) λόγο συνέβαινε κάτι τέτοιο, την ώρα που ο ουρανός έχει πάρει το χρυσοπορτοκαλί του χρώμα κι εσύ ετοιμάζεσαι για την τελευταία βουτιά βλέποντας τα πρώτα coctails να καταφτάνουν στο τραπέζι σου, αρχίζεις να ψυχανεμίζεσαι ότι κάπως έτσι πρέπει να «μυρίζει ο παράδεισος…».
